We gaan op reis en nemen mee….
Gisteren was de grote dag. De dag dat we de pas over zijn gegaan in de Fort Davis mountains. Een pas van 2200 meter. Niet alleen moesten we de pas over; het was ook nog eens een lange dag, namelijk 1 van bijna 140 kilometer. Dus mentaal hadden we ons voorbereid. Ook waren we de dag ervoor 9 kilometer doorgefietst, zodat we die in ieder geval al vast gehad zouden hebben. Vol goede moed startten we de klim. Twee dingen vielen vies tegen, namelijk dat de tegenwind er meteen al bij de start was en dat de stijging niet geleidelijk was, maar met hele steile horten en weer iets dalende stoten. Mentaal was het zwaar want het voelde als een dubbele handicap. Vol in gevecht fietsten we de eerste kilometers. Dat het zo niet zou gaan lukken, wisten we maar al te goed. Gelukkig was daar een eerste rest area. Daar evalueerden we de klim tot nu toe. Wat ik zei, was dat ik Mien zo zwaar vond voelen. Zwaarder dan de dagen ervoor. En toen ineens was daar het relativerende moment. Hard lachend bedachten we dat we sinds Del Rio steeds op Mien hebben meegesjouwd: wortels, aardappels, uien, courgette en ongeveer anderhalve kilo fruit. Met deze wetenschap voelden we ons een stuk lichter.
