Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan…
Op de meest onverwachte momenten denk ik aan mijn moeder, die nu bijna 7 maanden geleden overleden is. Vandaag werd ik overvallen door gedachten aan haar op de sportschool. Terwijl ik bezig was op een apparaat waarmee je je benen traint, zag ik haar in één keer voor me. Liggend in haar bed op haar laatste avond als levende moeder.
Het maakte me verdrietig maar tegelijkertijd zie ik hoe mooi deze avond eigenlijk is geweest.Zij, mijn MOEDER van 86 jaar oud die op haar laatste avond de hand van haar jongste dochter van 43 jaar vasthoud. Het is een beetje een zweterige hand maar ik hou ‘m met liefde vast. Met de liefde die ik altijd voor mijn moeder heb gevoeld.We praten met elkaar, ook nog over ditjes en datjes terwijl af en toe haar ogen even dicht vallen. Ze was zo mooi, zeg ik later in de auto nog tegen Elllen. Niet wetende dat de dood nog maar een paar uur van haar vandaan is. Ze is ook nog helder en is zelfs nog uit bed geweest om even te plassen. Op de po-stoel, dat wel.
Terwijl ik haar daar mee help, bezie ik haar oude rimpelige lijf. Mijn moeder, die zo klein en kwetsbaar is, heeft ondersteuning nodig om de stap van haar bed naar de po-stoel ernaast te maken. Ik bied het haar, net als de banaan die ze nog eet vlak voordat wij weg gaan. Dan kus ik haar welterusten. Op haar mond zoals wij vaak bij elkaar deden. Dan laat ik, het jongste kind haar oude moeder los. En kan ik alleen maar hopen dat ze heeft gevoeld dat ze in liefde kon gaan.
