Vacavillian life by Mikelangelo
We fietsen weg uit Winters. Bij een splitsing kijken we op de bordjes. We moeten naar links om in Fairfield te komen. Eventjes later worden we ingehaald door een andere fietser. Hij vraagt ons waar we naar toe gaan. In koor zeggen we ‘Fairfield’. De fietser geeft aan dat we dan niet goed gaan. We hadden bij de splitsing rechtsaf moeten gaan. Wij draaien om en hij draait ook om. Hij blijft naast ons fietsen en we raken in gesprek. In eerste instantie ben ik nog wat voorzichtig. Ellu ook dus die maakt er maar een grapje over “Je bent toch geen serial killer?” Maar gedurende het gesprek ontspan ik. Het is een leuke vent, die ons uitnodigt om te gaan lunchen. We nemen het aanbod aan. Nu een paar uur later haalt Mike zijn dochter op, heeft hij voor ons geregeld dat onze fiets even tussendoor gerepareerd kan worden, hebben we uitgebreid geluncht van een overheerlijk chinees buffet (vol!), is de logeerkamer voor ons ingericht en heeft Mike een laptop voor me klaargezet. Wat een leven hebben we toch!
