Nog niet helemaal geland
We staan weer met onze benen op Nederlandse bodem maar gezien de spanning van de afgelopen dagen rondom mijn moeder en het feit dat we nu ineens weer “thuis” zijn, zijn we figuurlijk gesproken nog niet helemaal geland.
We zijn in ieder geval blij dat het beter gaat met mijn moeder. Op de ochtend dat wij terug kwamen, liet de arts weten dat het hartfalen niet de oorzaak geweest is maar een gevolg van een zeer zware longontsteking en een astma aanval. Volgens de arts heeft mijn moeder een goed hart voor een 86-jarige. Mijn moeder is nu bezig met een antibioticumkuur en krijgt andere medicijnen om de boel onder controle te krijgen en houden. Ze zou ook eventueel begin volgende week terug kunnen naar het verzorgingstehuis waar ze woont.
Het klinkt allemaal heel goed ware het niet dat mijn moeder heel erg moe is. Ze geeft zelf aan dat haar lichaam op is en dat het voor haar niet meer zo hoeft. Alles kost haar bakken met energie. Ze kan niets doen zonder dat ze daarna helemaal uitgeput is. Ze is niet depressief maar klinkt eigenlijk vrij opgewekt en maakt grapjes. Dat lijkt in contrast te staan met haar wens maar op één of andere manier snap ik het wel. Het is niet dat ze dood wil en nergens geen zin meer in heeft; ze zou nog wel willen maar het gaat gewoon niet meer. Eigenlijk een hele nuchtere kijk er tegen aan.
Nu echter blijkt dat haar hart voor haar leeftijd nog relatief goed is en ze aan de “beterende” hand is, is de grote angst (van mijn moeder zelf en van ons) dat ze weer ziek wordt en een astmatische aanval krijgt. Dat het ziekenhuis in en ziekenhuis uit gaat worden. Voor mijn moeder hoop ik dat niet.
Ondertussen zijn Ellu en ik op dit moment bij Hartger & Irene in Haarlem. We hebben een eigen aangename kamer en onze eigen douche & wc. Irene & Hartger hebben er alles aan gedaan om ons een gevoel van thuis te geven. Heel warm en heel lief. Daar genieten we van. We voelen ons op ons gemak in hun heerlijke ruime huiskamer. Dat geeft ons de mogelijkheid om na te denken over hoe we het hier gaan aanpakken. Zonder eigen huis en zonder eigen spullen zijn we eigenlijk zwervers en kunnen we de draad niet zomaar oppakken. En om eerlijk te zijn, willen we dat ook nog helemaal niet. Dus zoeken we naar mogelijkheden om deze tijd op een aangename manier te overbruggen.
Wanneer mijn moeder weer terug gaat naar Groenhoven en haar situatie zich enigszins normaliseert en wij onze fiets weer terug hebben in goede staat dan gaan we wellicht voor een tour de friends: fietsen in Nederland met tussendoor een bezoek aan mijn moeder. Dan weer slapen een nachtje in een hotel dan weer bij familie of vrienden. In ieder geval zodat we altijd in staat zijn om binnen een mum van tijd terug te zijn in Leiden mocht dat nodig zijn.
