De ontdekking van ……

Posts Tagged ‘Listo’

Sinds zaterdag hebben we niet één maar twee honden in huis. Nou ja, HONDEN is letterlijk een te groot woord ervoor. Laten we het maar houden bij HOND+kwart. Dat komt meer in de buurt. Ze is namelijk klein. Zo klein dat we haar bench het bakkie noemen en ik aan Ellu per ongeluk vroeg of de poes al geplast had. Niet zo gek hoor, die vergissing want qua maat komt ze behoorlijk overeen met haar aartsvijand.

Ze heet trouwens Umbra en is het hondje van de pleegbaasjes van Listo. De pup die ze aangeschaft hebben nadat wij Listo weer mee naar huis hebben genomen. Onze koosnaampjes voor Umbra zijn woorden die passen bij een hondje van dat formaat: hummel, grut, meisje, Umbrita. Ja, ze is echt kleiner dan klein. En dat valt natuurlijk nog meer op naast grote vriend Listo.

Samen gaat het heel goed. Listo laat alles met zich doen. Dat betekent dat de kleine pup in zijn lippen en oren hangt. Dat ze in zijn neus bijt en dat ze tegen hem opspringt en over hem heen loopt. Hij laat het allemaal gebeuren. Heel lief om te zien. Hoewel hij haar soms ook zat is en dan krijgt ze van hem een zetje. Daar is hij dan ook weer voorzichtig in want zou hij het op normale kracht doen dan zou ze door de kamer schieten.

Maar Umbra mag dan grut in huis zijn; ze doet niet onder voor Listo. Zelfs met Max erbij staat ze haar mannetje. En met z’n drieën op een rijtje zien ze er heel schattig uit. De maat hond Listo past meer bij ons maar zo’n kleintje kan ook enorm vertederen. Zeker wanneer ze bij haar stiefbroer Listo ligt!

Lekker slapen

Gisteren is Listo onder het mes geweest. Weer onder het mest geweest want dit is nu al de derde keer. Voor mij is het de eerste keer dat ik het mee maak want toen Listo zijn eerste operatie kreeg, was ik in Buenos Aires. Ten tijden van zijn tweede operatie waren Ellu & ik in Cambodje. Listo was toen bij zijn pleeggezin, de familie Tenback.

De update naar 1.0 was noodzakelijk omdat hij om mee te mogen met de uitlaatservice gecastreerd moest worden. Een operatie aan zijn piemeltje; dat gun je geen enkele man, ookal is het in dit geval een mannetjeshond. Maar ja, het moest want we gunden hem ook dat hij lekker veel en met vriendjes in het bos kon struinen.

De update van Listo 2.o was een spannende. Terwijl wij aan het fietsen waren in Cambodja hoorden we dat hij misschien een melanoom zou hebben. En ja, helaas betrof het weer zijn piemeltje. Van veraf volgden we het vol spanning maar gelukkig het allemaal goed af: operatie geslaagd en geen melanoom.

Een paar weken geleden echter zat er weer op dezelfde plek een zelfde soort pukkeltje. Een eerste bezoek aan de dierenarts had als uitslag dat we het even moesten aankijken. Pas als het na 2 weken niet weg zou zijn, moesten we weer terug komen. Jammer genoeg ging het niet weg en was het verstandig om het operatief te laten verwijderen.

Na gisteren hebben wij dus Listo 3.0 in huis rondlopen die ondanks zijn operatie in goede doen is en redelijk actief. Hij moet een paar dagen rustig aan doen, krijgt een antibioticumkuur en mag niet aan zijn gekke kaalgeschoren piemel likken. Op de momenten dat hij alleen is, komt de kap om zijn hoofd goed uit. Met die kap ziet hij er uit als een space dog. Het is heel aandoenlijk. We lachen ons suf om ‘m.

Ondertussen is de pukkel op weg voor pathologisch onderzoek. Voor de zekerheid. Om te kijken of de uitslag weer hetzelfde zal uitwijzen namelijk dat het niets meer dan een furunkel is, die steeds terugkomt. We hopen het. Dat het gaat om een piemel met persisterende pukkel in perpetuum.

Listo 3.0

Een grote fan ben ik inmiddels.  En dat na pas 4 keer. Met mijn Ipod in mijn ene hand en de riem van het hondje in de andere loop ik het Griftpark rond. Blij met haar aanmoedigingen. En ook nog blij met de wandelpauzes ertussen want weer beginnen met hardlopen valt niet mee.

Dat lijkt ook ons hondje te vinden. Hij is niet vooruit te  branden en de meeste keren heb ik mijn arm uitgestrekt achter me, en hobbelt Listo achter me aan Volgens onze dierenarts, die hem laatst lullo noemde (blijkbaar roept hij dat bij hem op), heb je grofweg 2 varianten onder labradors: de actieve variant en de sukkel. Terwijl hij liefdevol Listo’s bek in zijn handen nam en hem in z’n ogen keek, werd hij bevestigd in wat hij al dacht: Listo is van de sukkelvariant. De variant die liever lui dan moe is. Die van actie houdt als het hem uitkomt maar geen stap extra wil doen, wanneer hem dat niet uitkomt. Het kwam niet als een schok. Wij kennen ons hondje immers: Listo slaapt zelfs graag uit. Zo’n luie donder is het 🙂

Met mij gaat het elke les beter en kijk ik uit naar de volgende les. Listo moedig ik aan met een hoge stem en met brokjes maar of hij zo enthousiast is als ik over Evy. Ik denk het van niet!

We wilden hem niet zien! Niet omdat we hèm niet wilden zien maar omdat we het allebei niet aan konden om hem weer achter te laten. Verschrikkelijk moeilijk was dat. Vooral omdat ik zo’n enorme behoefte had om mijn hondje te knuffelen, om troost van hem te krijgen.

We zochten ons heil bij andere honden. Vertederd keken we naar alle hondjes op straat. Zelfs lelijke keffertjes keken we met weemoedige blik na. We spraken soms eigenaren van honden aan wanneer een hond ons aan Listo deed denken. Gewoon, om de kans te krijgen het surrogaat van Listo te mogen aaien.

En gelukkig kwam Listo het allerdichtste bij toen we voor een bakkie koffie bij Suzan langs gingen. Daar was namelijk Max, Listo’s best vriend. In Max zagen we Max én Listo en aaiden we niet alleen Max maar ook Listo een beetje.

Toen we weer weggingen, opperde Ellu het idee om elkaar weer te zien wanneer Listo bij Suzan & Werner zou komen logeren, eind februari. Mijn maag draaide zich om, mijn ogen vulden zich met tranen en later onderweg zaten we jankend in een bruin café. Om meer dan alleen het missen van Listo. Namelijk ook om het afbreken van de reis en het dakloos zijn. Het enige waar we toen vrolijk om waren, was dat het zo goed ging met mijn moeder. Vandaar waarschijnlijk dat er ruimte was voor ander verdriet.

Een week geleden meelde Suzan dat het eindelijk zover was. Dat Listo’s logeerpartij er aan kwam en dat aan ons de vraag was of we hem wilden gaan zien tijdens een wandeling in het bos. We zeiden meteen “ja” maar wel met een grote slag om de arm. En zo werd de afspraak gemaakt dat we zelfs nog een minuut van tevoren, de afspraak af zouden kunnen zeggen in het geval we het niet aan zouden durven.

Maar de gedachte aan ons hondje was een vrolijke gedachte. Een kostbare vrolijke gedachte nu er op dit moment niet zoveel vrolijke gedachten zijn. In mijn fantasie zag ik hem voor me: wij, die roepen “Listo, hier” en Listo die als in de film – in slow motion – op ons af komt rennen.

Helemaal zenuwachtig stonden we zondag te wachten bij het café in het Amsterdamse Bos. We hadden Werner & Suzan al gezien en zij ons, terwijl ze een parkeerplekje zochten. Mooi, ze wisten dus precies waar we stonden. Ze stapten uit de auto en met twee mooie hondjes kwamen ze dichterbij maar bleven ze op afstand. De hondjes moesten gaan zitten, de riem werd afgedaan en op dat moment riepen Ellu & ik tegelijkertijd “Listo, hier”. Hij leek ons niet te horen en verdween regelrecht richting ingang van het café………………………. :-)) De tweede keer was het wél raak. Hij spitste zijn oren, zag ons en kwam – niet in slow motion maar full speed – op ons af rennen.

Het weerzien met onze knul, de wandeling & gezelligheid met Suzan & Werner, terwijl onze jongens lekker aan het spelen waren, koffie met appelgebak/wijn & bitterballen daarna met die grote mooie honden liggend onder de tafel; het was een heerlijkheid. We genieten er nog steeds van na…..

Max & Listo in het Amsterdams Bos

nixx en listo in de sneeuw

Zoals jullie waarschijnlijk al weten is Listo sinds gisterenochtend bij ons (Daphne & Erik in Hilversum). Hij was erg snel gewend, en is heel erg lief. Daar hebben we dus echt geen hond aan. Hij draait al echt mee als gezinslid en neemt lekker zijn plaatsje in naast Nixx en ook na 1 nachtje ten opzichte van Nixon. Verder past hij zich natuurlijk snel aan  de slechtere kanten van ons gezin, zo vindt ook Listo het al heel normaal om even lekker uitgebreid op de bank te liggen bovenop Erik.  Gisteravond lagen de beide honden zo ongeveer op 2/3 van de bank en wij mochten er ook nog bij. Maar we zullen hem niet verpesten hoor, hij moet net als Nixx vroeg opstaan en meewandelen in het bos, ja dat valt niet mee als hond zijnde zeker niet met de hoeveelheid sneeuw die er ligt.

Wat een weer hier, helemaal niet aan mij besteed maar aan de hondjes des te meer…Vind het echt een tophond die Listo van jullie, we hebben er veel plezier mee, af en toe tot wanhoop van Nixx die dan ook zijn aandacht opeist. Dan is het natuurlijk helemaal feest want dan gaan ze samen donderjagen in ons kleine huisje.