De ontdekking van ……

Posts Tagged ‘Jits’

Afgelopen vrijdag was Jits d’r verjaardag. Met een aantal andere vrienden hebben we haar verjaardag gevierd. Eigenlijk moet ik zeggen “geboortedag” want Jits kan natuurlijk niet meer verjaren. Ze zal altijd 41 zijn geweest. We vierden het bij Richard in Werkhoven aan de Eerseltafel. Het was wel wat koud maar dat was de plek om te zijn. Een tafel met zoveel herinneringen. Een tafel waar we iets meer dan een jaar geleden voor de laatste keer met Jits gezellig aan gezeten hebben. Een fijne herinnering.

Eerseltafel indrinken - 23 mei 2008

Op zondag hebben we Jits herdacht in de tuin bij haar ouders. Ze hebben een Jitsboom geplant in hun prachtige tuin. De boom gaat als zonnewijzer fungeren. We hebben er elk een uursteen voor gemaakt. En zo geeft Jits in de vorm van een boom ons de tijd aan. Heel bijzonder want het is Jits zelf nog nooit gelukt om op tijd op een afspraak te komen en ook nu zal het steeds rond één of twee of drie uur en zo verder zijn.

De lust om te schrijven, om mijn blog bij te houden, ontbreekt me. Niet dat er niets te schrijven, valt. Integendeel, er gebeurt eigenlijk van alles. Van stoere cowboy boots kopen in New York tot hard werken aan de subsidieaanvraag voor de STN.

Mijn baan is erg uitdagend, leuk, veelzijdig, soms niet leuk en vraagt zowel in positieve als in negatieve zin veel van me. Vele extra uren heb ik er al ingestoken en velen zullen er nog volgen. Het houdt me bezig en van de straat. Alles wat ik heb geleerd bij het BPV&W; over organisatieontwikkeling, commitment krijgen, projectvoorstellen schrijven, kan ik in de praktijk brengen. Helaas sport ik minder en heb ik nog geen letter kunnen lezen in mijn klinische psychologieboek. Er zijn altijd twee kanten!

En dan is er nog Jits. In mijn gedachten althans. In alle heftigheid wordt ik overvallen door gedachten aan Jits. Dan verzuip ik bijna in mijn verdriet of voel ik me onmachtig van boosheid. Een andere keer lijkt het alsof er niets gebeurd is. Ik heb Jits immers wel vaker een langere tijd niet gezien en zo hou ik mezelf dan voor de gek.

Of ik nou het ene voel of het andere denk; in de basis is er altijd dat ene: Jitsepits, ik mis je zo!

Morgen is het weer vrijdag en dan is het 6 weken geleden dat Jits overleden is. ZES WEKEN GELEDEN.

Onvoorstelbaar! De dagen gaan onmerkbaar voorbij. Ik leef, maar weet alleen op dit moment niet hoe te leven. Is dat de ironie van het sterven van iemand waar je van houdt?

Ik = ook moeheid. Het zou een formule kunnen zijn. Die trouwens niet compleet is en ook geen recht aan de waarheid doet. Mijn waarheid wel te verstaan. De moeheid is namelijk het resultaat van de energie die opgaat aan mijn boosheid op het stervensproces van Jits. Op de boosheid op Jits. Het schijnt er bij te horen, aldus Kübler-Ross. En als dat is wat het is dan zit ik maar mooi al in fase 2 van het rouwverwerkingsproces. Ben ik daar effe blij mee, maar niet heus!

Het is al weer meer dan 3 weken geleden dat Jits is overleden. De realiteit dringt nog niet goed door. Ik kan nog niet goed beseffen dat Jits er niet meer is. Ellu en ik proberen de draad weer op te pikken. Maar ja, hoe doe je dat eigenlijk, de draad weer oppikken nadat je beste vriendin is overleden?

Een antwoord is er niet. Mijn rouwproces om Jits is mijn rouwproces net zoals die van Ellu die van Ellu is. Wat ik probeer, is om te voelen wat ik voel en om te denken wat ik denk. En om dat niet tegen te houden maar het te accepteren zoals het is.

Het is zover. Jits heeft het leven verlaten. Nooit meer zit Jits bij mij op de bank, met de glazen rode wijn op de bijzettafel tussen ons in en ik op de grote rode stoel ernaast.

Hoewel ik wist dat dit moment zou komen, kwam het toch nog snel en onverwacht. En wat nu overblijft zijn alle herinneringen die ik aan haar heb, alle momenten die ik met haar heb gedeeld. En gelukkig voor mij zijn dat er veel.

Zo herinner ik me ons zittend in Jits d’r kamer op de Cornelis Houtmanstraat. Bomend van 7 uur ’s avonds tot 5 uur in de ochtend over onze grote levensvragen, over wie we zijn, waar we met ons leven naar toe willen en hoe we dat denken te bereiken. En dat we dan dezelfde ochtend of de volgende dag (tis maar net hoe je ’t beziet) het lege krat zagen en de conclusie trokken dat het allemaal best wel mee viel namelijk maar 1,2 flesje bier per persoon per uur. Wat dat betreft, hebben we ons studentschap wel eer aan gedaan.

Wat ik me ook herinner, zijn onze gekkigheden in de kroeg. Regelmatig deden we ons anders voor dan we in werkelijkheid waren. Zo ook de ene keer in Boslust dat we de hele avond met 2 heren zaten te praten over het onderzoek dat wij in de kroeg aan het verrichten waren, zijnde twee sociologiestudenten. Wat een lol hebben we gehad. Vooral omdat we ook altijd geloofd werden.

Bijzonder zijn voor mij de keren dat Jits Ellu en mij tijdens onze reizen op kwam zoeken. In de familie van mijn zus Marijanne, in India werd ze meteen liefdevol opgenomen. De weken bij mijn zus sliepen we met z’n 3-en in een tweepersoonsbed op de grond en tijdens het rondtrekken deelden we dezelfde kamer. Vaak in een goedkoop vies hotelletje met het muggennet om ons heen zodat we de kakkerlakken in ieder geval buiten konden houden. Het ging vlekkeloos. Jits werd naadloos onderdeel en deelgenoot van onze reis.

Mooi ook was het dit jaar nog toen Ellu eigenlijk alleen van mij afscheid wilde nemen op Schiphol, toen ik voor langere tijd naar Buenos Aires vertrok, maar ze op het laatste moment besloot dat Jits niet kon en niet mocht ontbreken. En dat ze dus als verrassing voor mij mee ging naar Schiphol. Na de gang door de douane draaide ik me om en zag daar Jits & Ellu huilend en elkaar omarmend weglopen. Daar gingen ze de twee belangrijkste personen uit mijn leven. Ik kan je zeggen; ik hield het toen niet droog.

Van de laatste fase van Jits haar leven hou ik vast aan twee momenten. De eerste is ons weerzien op Schiphol zo’n 2 ½ maand geleden, waarbij we snikkend in elkaars armen vielen en lang, heel lang, elkaar stevig hebben vast gehouden.Het laatste moment is de herinnering die ik voor altijd wil koesteren. Dat was bij haar thuis, op de verjaardag van Ellu aan de voor ons zo betekenisvolle Eerseltafel, toen ik Jits voor het laatst een wijntje heb zien drinken, samen met haar vrienden.

Zoals Mercedes Sosa zo voor ons zal gaan zingen. Niets blijft hetzelfde; alles verandert maar lieve Jits, jij staat voor altijd in mijn geheugen en mijn hart gegrift. Dag Jits, dag lieve Jitsepits.