De ontdekking van ……

Posts Tagged ‘Buenos Aires’

Helemaal opgetut, volgens mij normen, ging ik al vroeg op pad. Eerst om een welverdiende kop koffie te drinken op mijn terras, om nog wat fotokopietjes te maken en om dan op tijd naar Citi bank te gaan. Lekker downtown dus goed lopend doen vanaf hier.

De koffie smaakte me heerlijk maar ik heb ‘m toch wel snel naar binnen gewerkt omdat ik niet te laat wilde komen (12 uur les; het was pas 11 uur, maar toch!). De kopietjes had ik al gemaakt en omdat ik een eerste goede indruk wilde maken, heb ik maar de bus genomen. Anders zou ik zo zwetend aan komen (het is heet vandaag, 25 – 28 graden) en dat wilde ik voorkomen.

Om half 12 was ik in de straat van Citi bank en dus ruim op tijd. Dus heb ik eerst een reconnaissance gedaan: waar is de ingang, hoe druk is het daar binnen en hoe lang is het lopen naar de dichtsbijzijnde koffietent.

De dichtsbijzijnde koffietent was om de hoek dus ook daar kon ik nog een café con leche naar binnen werken. Om kwart voor 12 toog ik naar Citi bank en om 10 voor 12 stond ik te wachten op mijn eerste studente terwijl de receptionist haar informeerde over mijn aanwezigheid.

De receptionist kwam terug met het nieuws dat ze een vergadering heeft en niet kan. Of ik morgen dan maar kan. Nou wil ik niet inflexibel zijn maar ik weet ook dat ik niet met me moet laten sollen, dus heb ik de receptionist te verstaan gegeven dat ik haar zie op vrijdag op de reeds geplande volgende afspraak!

Daar stond ik dan met mijn goede gedrag. Mijn eerste les werd ter plekke afgezegd en mijn tweede les ging ook al niet door (maar dat wist ik al): studente 2 is op vakantie. De goede kanten hieraan: ik heb eindelijk weer eens wat meer Spaans moeten spreken en ik krijg gewoon wel doorbetaald. Had ze maar 24 uur vantevoren af moeten zeggen, aldus company policy.

‘t Is wat leven in een andere cultuur 🙂

p.s. Positief is dat ik gisteren op mijn eigen initiatief een gezellige afspraak heb gehad met een Nederlandse collega. Ik zei toch al dat ik er wel kom!

Ik heb het zwaar! Vrijdag (een niet zo goede vrijdag) begon het en het is nog niet weg.

Het begon met iets heel kleins: mijn cafeetje was niet open, terwijl dat wel zo had moeten zijn. Ik had het zelfs speciaal gevraagd, of ze tijdens deze Semana Santa (heilige week) open zouden zijn! Er was echter geen beweging te bekennen dus liep ik maar door naar een café dat wel open was. Daar gezeten aan een tafeltje voelde ik de tranen opkomen zonder me nog bewust te zijn of zonder nog voor mezelf verwoord te hebben wat er nou eigenlijk aan de hand was.

De vrijdagse labiliteit kwam zeker ook voort uit het feit dat ik net ongesteld was geworden. Daar heb ik altijd enorme last van en ik weet dat er dan allerlei heftige emoties naar boven kunnen komen, die buiten proportie zijn. Maar ondanks dat deze emoties buiten proportie zijn, zijn ze er wel. En vertellen ze me ook meestal iets.

Doordat mijn café dicht was, verloor ik die dag even mijn houvast. Het ritueel van op het terrasje zitten, hoort bij een routine en die routine gebruik ik om hier invulling aan mijn dag te geven. Die invulling is nog heel beperkt éénzijdig. Ik studeer, bereid een beetje lessen voor, kijk tv, kook, eet en slaap. In mijn eentje! Af en toe trek ik er op uit of doe ik een boodschap. In mijn eentje!

Dat is wat me dit weekend opbreekt. Ik voel me alleen. En ik ga me ineens ook heel erg afvragen waarom ik dit doe terwijl ik aan de andere kant van de wereld een fantastisch mooie vrouw, een schat van een hond en lieve vrienden en familie heb! Waarom zou ik hier in mijn eentje zitten, terwijl er geen noodzaak is om in mijn eentje te zitten? Als het moet, red ik het echt wel alleen. Daar heb ik deze ervaring niet voor nodig? Toch?

Tegelijkertijd besef ik dat ik juist door hier te zijn met zekerheid durf te zeggen dat ik het inderdaad thuis in mijn eentje kan redden. Dát had ik 3 weken geleden nog niet met 100% zekerheid durven zeggen. Dát is dus al pure winst.

Blijft dat ik het zwaar heb. Blijft dat ik regelmatig tranen in mijn ogen heb en met een brok in mijn keel zit. Nee, ik heb geen oncontroleerbare huilbuien meer zoals afgelopen vrijdag maar voorlopig ben ik nog wel alleen.

Gelukkig zie ik ook daar een positieve ontwikkeling. Ik wil niet alleen zijn. Tenminste niet de hele tijd. Ik mag dan wel een huismus zijn maar ik heb wel behoefte aan sociaal contact. Dus weet ik nu ook dat ik, als het moet, naar gezelschap op zoek zal gaan. Mijn eerste schreden op sociaal gebied heb ik dan ook gezet. Ik kom er wel!

In de fotobalk hierboven kun je steeds het meest recente fotoalbum zien. Zodra er weer een nieuw album is kun je de oude albums bekijken door onder San’s foto’s op één van de links te klikken. Vandaag kun je een aantal foto’s zien die vooral een beeld geven van San Telmo, de wijk waar ik nu woon.

Wikipedia zegt over San Telmo het volgende: “San Telmo, met zijn elegante koloniale architectuur, is de wijk van de antiquiteitenhandelaren en kunstenaars. De eertijdse achterbuurt trok in de jaren zestig talloze kunstenaars en intellectuelen die het gebied weer lieten opleven. Naast de ateliers en antiekwinkels lokt de barrio met zijn uitstekende restaurants en een zondagse vlooienmarkt op het plein Plaza Dorrego. De stadswijk beschikt ook over de oudste en bekendste tangokroegen zoals Michelangelo, La Casa Blanca en La Casa Rosada. Talloze statige oude gebouwen zijn nu gerestaureerd en huisvesten nachtclubs, boetieks en ateliers.”

Ik geniet vooral van de architectuur, de knusse sfeer en van Origen, mijn café op de hoek van Perú & Humberto primo. San Telmo is goed vertoeven!

Eén van de redenen dat ik er voor heb gekozen om bij ETS te werken, is omdat ze professioneel en georganiseerd overkwamen. Dat ze professioneel zijn, dat zie ik nog steeds. Maar om ze nou georganiseerd te noemen………… Nou wil ik niet meteen zeggen dat ze ongeorganiseerd zijn: ik bekijk het immers met Hollandse ogen en niet met die van een Argentijnse. Dus in mijn ogen lopen dingen niet zo soepel als ik verwacht had. Ze stellen mijn geduld behoorlijk op de proef.

Zoals een welgeaarde Nederlandse, die ook nog eens met een perfectionistische persoonlijkheidstrek worstelt (vind je het gek dat mijn geduld op de proef wordt gesteld?!), wil ik goed voorbereid te werk gaan, de informatie over mijn lessen en mijn studenten op tijd weten en verwacht ik dat wat beloofd is, ook gebeurt.

Helaas heb ik met betrekking tot alle bovengenoemde punten geen succes gehad. Ik kan me nog niet goed voorbereiden omdat ik nog steeds niet weet wat de behoeftes van de studenten zijn, ik weet dat ik volgende week 4 uur les moet geven maar waar dat is nog de grote vraag en in plaats van 18 uur werd het 12 uur en is het nu dus nog maar 4 uur lesgeven geworden.

Tot vandaag lukte het me aardig om alles in cultureel perspectief te zien en de boel te relativeren. Maar toen ik, zoals beloofd was de informatie over mijn lessen wilde ophalen, wist de secretaresse van niets. Het is nog steeds geen ramp hoor (zo ver ben ik al) maar ik heb vandaag wel al een paar keer onderstaand gezicht getrokken:

Wat ik nog recht moet zetten, is dat ik niet vandaag ben begonnen met mijn werk. Pas volgende week na de Pasen begin ik met lesgeven. Deze week kan ik dus mooi al wat lessen voorbereiden. En om weer een beetje een ritme te krijgen, ben ik vanaf vandaag weer begonnen met een vast schema waarin ook studeren een plek heeft. Zo heb ik vanochtend eerst 2 uur gestudeerd (klinische psychologie) en daarna heb ik gesport. Na de lunch heb ik 2 uur uitgetrokken om een les voor te bereiden. Ook dat is me gelukt, wat ik trouwens best knap vind van mezelf omdat ik nog niet weet wat de studenten precies willen leren. Mijn lesvoorbereiding is nu gebaseerd op de minimale informatie die ik vorige week van Hernán heb gehad. Hopelijk hoef ik alleen maar kleine aanpassingen te doen en anders is dit alvast een mooie vingeroefening.

Eigenlijk was al het werk dat ik heb verricht niet eens wat het een drukke dag maakte. De drukte zat hem meer in mijn fietstocht naar en van de sportschool. Wat een hectiek en wat een lawaai. Zelfs met de fiets kwam ik er af en toe niet door. Dit vooral omdat ál die bussen in de veel te smalle straatjes de boel flink blokkeren. En zij zijn het grootst dus iedereen laat het ook gebeuren. Het recht van de sterkste in praktijk. Zwetend kwam ik al aan bij de sportschool en toen ik eenmaal weer thuis was, had het zweet zich verder vermengd met alle viezigheid die in de lucht zit. Even naar de sportschool gaan, is er hier niet bij maar je krijgt wel waar voor je geld 🙂

Ook mijn tweede actie droeg bij aan de drukte van de dag. Omdat mijn terras op maandag gesloten is (zielig hè?), ben ik pas na het les voorbereiden de straat op gegaan. Het doel was om geld op te nemen voor mijn nieuwe appartement. Ook dat was weer een hele belevenis want de eerste twee ATM’s die ik bezocht, werkten allebei niet. Ook de derde leek het even niet te doen: de man voor me vertelde me dat ze tussen 3 en 4 de automaten bijvullen, en het was half 4! Gelukkig kreeg de man bij zijn 3e poging geld dus was ik ook verzekerd van mijn centen. Ondertussen was mijn t-shirt nat van het zweet en had ik reeds half San Telmo doorgelopen.

Het laatste wat indruk op me maakte was het hoopje rotzooi dat onder een muur van bloedrode posters lag. Pas toen ik goed keek, kon ik er een man in onderscheiden. Hoewel ik steeds de lof zing op Buenos Aires hoort ook dit bij de stad. Sinds de crisis in Argentinië zijn er vele mensen in armoede geraakt. Deze man is er waarschijnlijk één van.