De ontdekking van ……

Posts Tagged ‘Buenos Aires’

Vanmiddag ben ik in mijn nieuwe appartement getrokken. Het was weer een hele belevenis omdat ik al heb gemerkt dat je hier, in Argentinië, iets niet eventjes doet. Alles heeft altijd meer tijd nodig dan je in eerste instantie zou denken. De check in was om 12 uur en ik was er pas om een uur of half 2 mee klaar. Niet zo gek omdat de bemiddelaar van de eigenaar ook nog eens alle honderd pesos biljetten op echtheid ging controleren.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat het uitchecken uit mijn oude appartement vlekkeloos verliep. De eigenaar was op de afgesproken tijd aanwezig, hij heeft een taxi voor me gebeld en me geholpen mijn spullen naar beneden en in de taxi te sjouwen. Een aardige man met hart voor zijn appartement en als zijn appartement dezelfde voordelen had gehad als dit appartement dan had ik er gewoon gebleven. Dus zaken gaan soms ook wél zoals je denkt dat ze zouden moeten gaan.

Het is behoorlijk wennen, mijn nieuwe appartementje. Het ziet er goed uit. Niet alleen het appartement zelf maar ook de fitness ruimte (voordeel), het zwembad en het barretje (voordeel) bij het zwembad. Erg verzorgd allemaal. Wat me wat tegenvalt, is de hoeveelheid keukenspullen die ik ter beschikking heb én ik vind het appartement niet heel proper. De ijskast is na het bezoek van de vorige bewoner bijvoorbeeld niet schoongemaakt. Dat betekent dat ik toch echt wat keukenspullen nog voor mezelf ga aanschaffen en het betekent ook dat ik de schoonmaakmevrouw (een groot voordeel!) vriendelijk zal verzoeken om over een aantal spullen eventjes een nat doekje te halen.

Ook de indeling was niet helemaal op en top voor een zware computergebruiker, studente en lerares dus heb ik inmiddels de boel een beetje omgegooid. Mijn tv’tje staat nu op een stoel, vastgebonden met touw zodat ie er niet af kan vallen, zodat ik het verrijdbare tafeltje waar hij op stond, kan gebruiken als salontafel. De tafel staat tegen de muur zodat laptop en printer gewoon hun stroom uit het stopcontact kunnen krijgen en de bank staat midden in de kamer. Het moet maar zo. Nu het eenmaal zo staat, ben ik er eigenlijk wel tevreden over. Maar door zo te rommelen, is er weer iets bijgekomen op mijn boodschappenlijstje: een lampje voor op de tafel zou wel handig zijn.

De grote boodschappen komen binnenkort wel. Een bezoekje aan de plaatselijke Supervea heb ik wel al gedaan. Mijn ijskast is met de eerste levensbehoeften gevuld en plastic tasjes heb ik weer ruuuuuuuuuuuuuim voldoende!

Eindelijk is het dan gebeurd: ik heb mijn eerste les gegeven. Van anderhalf uur, aan een man van 32, die bij een bank werkt en die een elementair niveau Engels heeft. Meteen bij onze kennismaking bleek inderdaad dat hij maar weinig van de taal verstaat en dat hij vanaf zijn laatste lessen in oktober 2007 geen woord Engels meer heeft gesproken. Daar ging ik even wat van zweten want mijn lesplan was daar niet echt op afgestemd.

Maar al snel had ik “het” te pakken. Wat is dat leuk zeg: lesgeven. Ook – of misschien moet ik zeggen “juist” – aan iemand met een heel elementair niveau. We hebben anderhalf uur gedaan over 2 onderdelen waarvoor ik in mijn lesplan 30 minuten had gereserveerd. Tja dat zijn niveau zo laag zou zijn, had ik niet verwacht. Ondanks dat hij deze les al had gehad, wist hij zich toch vele woorden niet meer te herinneren. Door te vragen, voorbeelden te geven, te tekenen, te acteren, te oefenen kwam er zo toch nog een behoorlijke les uit. En een leuke want ik ben al best veel dingen te weten gekomen over deze student!

Na de les was ik klaar voor mijn volgende. En weer was deze mevrouw er niet! Dit keer was ze voor een afspraak bij de tandarts. Dat je werkdingen voor laat gaan……..; maar de tandarts? Terwijl ze toch echt van háár baas deze keer haar best moest doen om alle Engelse lessen te volgen. Ze is notabene de baas van mijn eerste student. Die geeft echt het goede voorbeeld.

Maar door mijn eerste les kon het mij verder weinig schelen. Ik krijg weer betaald en ik heb vandaag een lekker kort dagje. Dan kan ik mooi nog even een keer uit lunchen in San Telmo om daarna in te gaan pakken voor de grote verhuizen naar Chacarita. Elke dag wordt het hier steeds een beetje leuker!

Vandaag ben ik een maand in Buenos Aires. Een mooi moment om te bekijken waar ik sta en hoe het met me gaat.

Als het gaat om Spaans spreken, heb ik het idee dat ik langzaam maar zeker vooruit ga. Elke dag luister ik naar het nieuws, ik lees vaak de krant en ‘s avonds kijk ik naar La Ley y El Orden (ja, daar is ie weer) en lees ik de Spaanse ondertiteling mee. Het resultaat is dat ik steeds meer ga verstaan, ondanks de snelheid van de spraak. En door het lezen wordt mijn woordenschat groter en groter. Wat spreken betreft, blijft het nog wat beperkt. Mijn dagelijkse activiteiten zoals boodschappen doen, de bus nemen, een terrasje pakken, nodigen niet uit voor lange gesprekken. Alleen met José, mijn Spaanse docent, bij ETS met de secretaresse en bij tafeltennis spreek ik meer Spaans. Dat gaat me trouwens op zich goed af.

Tot nu toe heb ik nog geen seconde lesgegeven. Een voordeel is dat ik wel alle tijd heb gehad om al wat lessen voor te bereiden en extra materiaal op te zoeken op Internet. Morgen begin ik dan eindelijk met lesgeven (hoop ik) voor een totaal van 4 uur: 3 lessen aan 3 verschillende mensen. Vooral wat werk betreft, loop ik tegen verschillen in cultuur aan: mensen bellen niet af voor hun afspraak, alles gaat minder georganiseerd dan ik gewend ben en flexibiliteit is hier zeer gewenst. Hoewel ik het vervelend vond om 2 keer voor niets bij mijn student op de stoep te staan, heb ik deze cultuurverschillen ook al voor mijn eigen voordeel aan kunnen wenden. Elk voordeel hep zijn nadeel immers.

Het algemene leven hier bevalt me verder goed. De stad heeft sfeer, het weer is heerlijk, aan de terrasjes-, café- & koffiedrinkcultuur pas ik me zonder moeite aan, de ruime openingstijden van de winkels bevallen me goed en over het algemeen genomen, stralen mensen hier een enorme relaxte houding uit. Dat maakt het hier voor mij goed vertoeven.

Wat het belangrijkste betreft, het alleen zijn, heb ik een dipje en een megadip gehad. Maar die megadip heeft me heel goed laten voelen, dat ik in staat ben om voor mezelf te zorgen op sociaal gebied. In mijn eigen tempo bouw ik hier mijn leven op. Met contacten met andere Nederlanders, door lid te worden van een tafeltennisclub, door binnenkort ook op Yoga te gaan en door hier gewoon te zijn.

Al met al voel ik me vooral de laatste dagen erg stevig en vol vertrouwen want ondanks dat ik thuis mis, voel ik me goed en heb ik het naar mijn zin. Het lijkt erop dat ik mijn draai hier aan het vinden ben. En daar ben ik erg tevreden over. Voor de eerste maand is wat mij betreft de missie geslaagd!

Mijn lijf is stijf en moe. De reden is dat ik gisteravond 2 uur lang getafeltennist heb. Iets dat ik al vele vele jaren niet meer heb gedaan. Dat ik me zo voel, is dus niet zo heel gek. Dat ik het een heerlijk gevoel vind ook niet. Ik zal je uitleggen waarom:

Het is een heerlijk gevoel omdat dit meer omvat dan alleen een paar uurtjes sporten. Zo was dit voor mij gisteren de redding van een suffe dag. Want wederom gingen mijn lessen niet door en wederom hoorde ik dat pas toen ik netjes gekleed en met mijn goede gedrag aan de balie stond bij mijn studente. Toen ik bij een bezoek aan ETS op de valreep ook nog hoorde dat a.s. woensdag een vrije dag is (Dag van de Arbeid) zakte de moed me enigszins in de schoenen: pas volgende week vrijdag heb ik dus mijn eerste les. Dat is ver weg voor iemand die staat te popelen om eindelijk eens te beginnen met werken!

Een beetje hangend en surfend, bracht ik mijn dag verder door. Ik was nog wel gaan frustatielunchen maar verder dan dat kwam ik niet. Bijna was ik ook thuis gebleven omdat ik de reis er naar toe (en dus ook weer terug) toch wel erg spannend vond. Gaan tafeltennissen, betekende namelijk dat ik voor het eerst iets zou gaan ondernemen op de avond, terwijl het donker is. Daarvoor had ik nog geen enkele reden gehad om ‘s avonds naar buiten te gaan (behalve even naar de overkant om palitos, een soort chipjes, te halen).

Via een geweldige website (als ie werkt) had ik uitgevonden hoe ik er moest komen met de bus. De trip er naar toe zou ongeveer een uur in beslag nemen (vandaar dat ik het een reis noem want zolang doen Ellu en ik er ook over wanneer we “helemaal” naar mijn moeder in Leiden toegaan). Praktisch voor de deur kon ik de eerste bus pakken om vervolgens over te stappen op een 2e bus die op korte afstand van de club een halte heeft. Toen ik zag waar ik over moest stappen, kreeg ik acuut een droge mond, brak het zweet me uit en voelde ik de spanning in mijn lijf. De overstap was precies op een plek in Buenos Aires, die bekend staat als een plek die je beter kan mijden in het donker én als vrouw alleen: het busstation van Constitución. Gelukkig was het nog vroeg op de avond dus er waren genoeg mensen in de buurt en na enig gezoek vond ik vrij snel de halte van de volgende bus. Eenmaal in de bus duurde het toch nog even voordat ik mijn angstige gevoel helemaal kwijt was. Maar het lukte me wel (en ook nu weer door te focussen op mijn ademhaling en me te ontspannen)!

Op de club werd ik verwelkomd door de eigenaar, Fernando Minc. Hij vertelde over wat hij deed (Leuk, hij is trainer van de nationale selectie van gehandicapte tafeltennissers), hoe het tafeltennis in Argentinië is georganiseerd en hij informeerde naar mijn tafeltennisgeschiedenis. In korte tijd had ik zo al meer Spaans gesproken dan ik in al die weken bij elkaar heb gedaan. En naast het Spaans spreken, kon ik ook zonder problemen aansluiten bij de groep en bij de tafeltennistraining.

Na 2 uur was de training afgelopen. Niet alleen werd ik meteen uitgenodigd om een keer mee te gaan eten (parilla), een vrijdagavondtraditie van een aantal mensen uit de groep, ook regelde Fernando voor me dat ik deze keer met iemand mee terug kon rijden naar San Telmo. Echt geweldig! De rit terug betekende een volgende onderdompeling in de wereld van het Castellano en een blik op Buenos Aires rond middernacht.

En zo hebben 2 simpele uurtjes tafeltennis me meer gebracht dan ik ooit had kunnen denken. Het was met recht een enorm geweldige ervaring. Vandaar dus: dat heerlijke gevoel en dat ik er vanochtend dan zo uitzag, ach!

Al meer dan 2 weken is het aan de gang: el paro del campo! Ofwel: de staking van het platteland. Al 2 weken protesteren de boeren in Argentinië tegen de Kirchner-regering. Sinds 2 dagen krijgen zij steun van de inwoners van Buenos Aires en dat leidt tot luidruchtige protesten, overal in de stad:

Buenos Aires – De aanhoudende protesten van boeren in Argentinië lijken zich steeds verder uit te breiden. In de hoofdstad Buenos Aires liepen honderden inwoners met potten en pannen naar het presidentieel paleis om steun te betuigen aan de boeren. Ook in de noordelijke stad Tucuman werd gedemonstreerd. Argentijnse boeren voeren al twee weken actie tegen een extra belasting op de export van landbouwproducten zoals vlees, soja en graan. Ze hebben enkele belangrijke wegen geblokkeerd en de graanproductie is zo goed als stil komen te liggen. Gevreesd wordt dat er voedseltekorten ontstaan. Een einde aan het conflict lijkt niet in zicht; de Argentijnse president Cristina Fernandez benadrukt dat de belastingmaatregel hoe dan ook doorgaat. (Bron: wereldomroep)

Gisteravond kon ik het protest vanuit mijn appartement goed horen. Luid klonken de slagen op de potten en pannen. Voor een indruk van dit protest kun je dit filmpje kijken op YouTube. Dit protest is één van de heftigste sinds de financiële crisis in Argentinië in 2001. Het is het gesprek van de dag en de schappen raken inderdaad leeg.

Ik weet niet goed wat ik er van moet vinden. Een artikel uit de Volkskrant dat ik toegestuurd heb gekregen, geeft aan dat de regering op dit moment de winsten van de boeren aan het belasten is om zo ook wat van deze winst terug te geven aan het arme deel van de Argentijnse bevolking. Tja, daar kan ik het wel mee eens zijn! Maar ja, hoe wij als westers land en in dit geval als links krant er over berichten, kan soms ook wat éénzijdig zijn. Het beste voor mij is in ieder geval dat ik mijn mening maar even voor me moet houden. De protesten zijn nog elke avond met vuistslagen en knokpartijen afgesloten.

Voorlopig heb ik nog melk, eieren en brood. Voor mij geen nood aan de man. Enne, zodra ik honger ga lijden, kom ik gewoon terug naar huis.