De ontdekking van ……

Posts Tagged ‘Argentinië’

Officieel moet ik nog horen van British Airways dat ik op de vlucht zit. Maar als het goed is, is dat me gelukt en ben ik 21 mei weer terug in het land. Deze week rond ik mijn werk af. Daarna heb ik nog tijd om een aantal plaatsen in de buurt van Buenos Aires te bezoeken. De laatste periode ga ik dus vooral de toerist uithangen.

Ik heb om meerdere redenen erge zin om naar huis te gaan. De aanleiding ervoor was echter niet mijn hondje of ook niet Ellu, hoezeer ik ze het liefst elke dag bij me zou willen hebben. De aanleiding was meer het gesukkel met het werk. Nadat ik afgelopen vrijdag voor niets vroeg was opgestaan om downtown les te geven en ik een dik half uur op mijn student had zitten wachten, ben ik naar een café in de buurt gegaan voor een kopje koffie om daar mijn opties te overwegen. Ik had er genoeg tijd voor want ook andere lessen waren afgezegd, dus had ik maar liefst 3 uur vrij te besteden.

Voor mij is duidelijk dat de enige manier om hier nog maanden te zijn, zou zijn wanneer ik een paar dagen per week zou kunnen werken. En dan heb ik het over echt werken en niet over geld verdienen omdat studenten te laat hebben afgezegd. Al eerder heb ik gekeken of ik iets zou kunnen doen om verandering aan te brengen in mijn werksituatie. Maar zonder resultaat. Ik had er nog wel 2 uurtjes lesgeven bij mij in de buurt bijgesnoept maar verder was ik niet gekomen. Ondertussen besefte ik ook goed dat ik hier nog te kort zou zijn om een echte baan met contract te vinden. Ik snap goed dat werkgevers graag commitment willen voor een langere periode. En het is natuurlijk niet voor niets dat de Engelse-lesgeef-markt zo interessant is voor buitenlanders die hier maar een tijdje willen wonen en daarnaast ook nog wat willen reizen. Als Engels docent (zeker met een TEFL-diploma) kan je eigenlijk heel snel en overal aan de slag. Er zijn geen contracten en voor wie wil, heb je voordat je het weet een vol rooster met vele uren (2 uur bij de ene organisatie, 2 uur bij een andere, weer anderhalf uur bij nog een andere organisatie, 10 uur bij ………, met vele verschillende lesmethoden, met vele verschillende vormen van administratie en met vele verschillende locaties verspreid over de hele stad). Maar een rooster vol met uren dat wilde ik niet. Daarom was ik in eerste instantie ook helemaal tevreden met mijn 10 uur bij ETS verspreid over de woensdag en vrijdag. En als het nou zo was geweest dat maar af en toe een les zou worden afgezegd dan was het ook anders geweest.

Werk heeft voor mij, hier in Buenos Aires, als enige functie de functie van structuurgever. Iets nuttigs om te doen, om bezig te zijn en om op te gaan in het “normale” werkleven. En die functie heeft het niet gehad. Jammer, want het lesgeven zelf vond ik erg leuk om te doen.Daarnaast heb ik het idee dat ik mijn doelstellingen hier heb bereikt. En dat er dus voor mij geen reden is om te leven met een werksituatie waar ik niet tevreden over ben en waar ik op korte termijn ook weinig invloed op kan uitoefenen. En zo onstond mijn besluit. Ik heb het hier goed, ik vind het hier leuk en Buenos Aires is een geweldige stad. Ik kom naar huis, niet omdat ik heimwee heb of omdat ik me down voel of omdat ik Ellu teveel mis maar omdat ik mijn opties heb overwogen en zie dat ik er niet meer kan uithalen dan wat ik er tot nu toe heb uitgehaald. En ik héb er voor mezelf veel uitgehaald. Al was het alleen maar dat ik echt helemaal niet van koken hou en ook zeker niet kan koken!

Ik schrok me te pletter bij het zien van dit bord. Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd want ik ben – inderdaad – niet verantwoordelijk geweest. Integendeel, ik ben een onverantwoordelijk mens want ik heb mijn hondje verlaten! Zelfs voor een lange tijd. Dát terwijl ie nog aan het groeien is. Ik zou me moeten schamen. En mijn wreedheid ook. Verschrikkelijk. Wat een slechte baas ben ik toch!

Met een zwaar geweten liep ik, de ontaarde baas, naar huis. Beelden van een jankend hondje schoten aan mijn ogen voorbij. Hoe heb ik dit kunnen doen en hoe kan ik het in hemelsnaam weer goed maken.

Na veel wikken en wegen kom ik er op uit dat er maar één ding opzit waardoor ik mijn ziel kan redden: ik kom naar huis. Morgen ga ik mijn vlucht verzetten en als het lukt ben ik rond 24 mei weer thuis. Dán wijk ik nooit meer van zijn zijde (oké, voor een paar dagen mag….).

Vandaag was een mooie dag voor een wandeling door de wijk Belgrano. Vanaf mijn huis liep ik eerst door de wijk Colegiales heen. Deze wijk zou ik willen beschrijven als een zeer residentiële wijk. Eigenlijk een beetje zoals Chacarita. Erg knusserig allemaal.

Eénmaal het spoor overgestoken, veranderde de sfeer. Sowieso kwam ik van de drukke straat LaCroze op de nog drukkere avenida Cabildo terecht. Wat me vooral opviel, was de verandering in de bouw. In plaats van laagbouw was hier bijna alleen maar hoogbouw te zien. Af en toe kwam ik een oud gebouw tegen dat tussen de hoogbouw ingepropt stond. Een enorm contrast.

Het is leuk om te zien hoe wijken hier hun eigen karakter hebben. Zo is San Telmo een oude sfeervolle bohemiaanse wijk. El centro heeft een heel sterk zakenkarakter door alle kantoren die er gelokaliseerd zijn. Palermo viejo is ook sfeervol maar minder knus dan San Telmo. Palermo zou je eerder trendy kunnen noemen. Once is als een bijennest. Het is er vol met mensen, met verkeer en met allemaal winkels die hun produkten aan handelaren verkopen. Chacarita vind ik net een klein dorp en Belgrano is de wijk van de hoogbouw maar dan wel voor degenen met geld want er staan vette auto’s in de straten en elk gebouw lijkt een lobby en 24-uur security te hebben.

San Telmo blijft mijn lievelingswijk maar ook door Belgrano lopen is een leuke manier van de dag doorbrengen! Foto’s van Belgrano staan hierboven en op Flickr.

Overal ter wereld vieren Nederlanders Koninginnedag. Van Marijanne, mijn zus in India, weet ik dat daar ook altijd iets wordt georganiseerd. Het is een moment voor Nederlandse expats om elkaar te ontmoeten onder het genot van een Hollands hapje (kaas) en Hollands bier.

Ook hier in Buenos Aires werd een feestje georganiseerd door de Hollandvereniging in Argentinië. In een club in Palermo Viejo werd ik verwelkomd door mannen en vrouwen in oranje kleren. Helaas werden er hier geen Hollandse hapjes uitgedeeld maar de Heineken taps maakten overuren en de heerlijke Argentijnse wijnen vloeiden rijkelijk.

Ik waande me op de Oudegracht op Koninginnenacht omdat het behoorlijk druk was en je schuifelend door de mensenmassa heen moest, omdat het feestje voor een groot deel onder de blote hemel afspeelde en het fris maar gelukkig droog was. En omdat er een oer-Hollandse gezellige sfeer was.

Pas rond twee uur was ik weer thuis. Ik heb een hele gezellige avond gehad. Het was leuk om andere Nederlanders te spreken over hun leven in Argentinië. Sommigen zijn hier al heel lang; anderen zijn hier net als ik tijdelijk, variërend van 2 maanden tot 2 of 3 jaar. Wat mensen gemeen hebben, naast het Nederlander zijn, is de liefde voor het land, of specifiek voor Buenos Aires. Bij veel mensen is het zo begonnen: op slag verliefd geworden op de stad Buenos Aires om er vervolgens, na een kort intermezzo in Nederland, snel weer naar toe terug te gaan.

Ik kan me er alles bij voorstellen.

Het is stil in huis. Ondanks voorbij scheurende auto’s en een overbuurman die al uren en uren achter elkaar zingt, is het stil in huis. Stil omdat Ellu weer naar huis is.

Ik kan zeggen dat het prima gaat. Dat ik door te relativeren en door mijn aandacht naar mijn ademhaling te brengen en door happy thoughts te denken, ik in staat ben om me goed te voelen. Maar het is niet waar. Op dit moment in ieder geval niet. Ik mis Ellu naast me in bed, ik mis haar hand op mijn billen en het opstaan vanochtend was leeg. Mijn appartement is deze week van ons geweest en alles herinnert me nu aan haar.

Onze week samen was een heerlijke. We hebben van elk moment genoten en meer! We zien onszelf hier in de toekomst samen zijn. We zien dat mijn besluit om hier tijdelijk alleen te wonen en Engelse les te gaan geven, een wereld van mogelijkheden voor ons samen heeft geopend. Waarom zouden we hier niet voor een jaar gaan wonen en werken? Of, wat weerhoudt ons om in Chili Engelse les te gaan geven?

Wat we ook hebben gemerkt, is hoe fijn we het hebben met elkaar. We hebben echt niet hoeven wennen aan elkaar. Integendeel we hebben juist gemerkt in de tijd zonder elkaar hoe goed we elkaar aanvullen zonder dat we daar individueel iets (essentieels) voor opzij moeten zetten. Ellu en ik passen gewoon bij elkaar in velerlei opzichten.

Al met al was ons weerzien dus een bevestiging van wat we met elkaar hebben en wat we met elkaar in de toekomst willen. Dat is ook meteen één van de redenen waarom ik het nu moeilijk vind want hoe goed ik het hier ook heb in mijn eentje; met z’n tweeën is het méér dan goed. En dat is wat ik los moet laten want dat hoort bij de toekomst. Het is onderdeel van een andere ervaring en niet van deze. Deze ervaring is van mij, met specifieke doelen die ik voor mezelf voor deze periode heb gesteld.

Ik weet dat mijn gevoel nu van voorbijgaande aard is. Ik weet dat ik weer mijn draai moet vinden. Relativeren, happy thoughts denken, rustig ademhalen; ze gaan me helpen. Is het vandaag niet dan is het zeker vanaf morgen.