De ontdekking van ……

Posts Tagged ‘Argentinië’

Vandaag was een andere fietsdag dan de anderen!

Ineens heeft Ruta 14 geen vluchtstrook meer. Dat betekent voor ons dat we de weg moeten delen met al het andere verkeer. Best (in)spannend. Er waren momenten dat we de berm in moesten rijden omdat er van beiden kanten zwaar verkeer aankwam maar verder ging het vandaag eigenlijk erg goed. De drukte viel alles mee.

Anders was ook het landschap. Nog steeds erg agrarisch maar door het ontbreken van de vluchtstrook lijkt het alsof de weg er mooier inligt. Het voelts zo minder als een snelweg en meer als fietsen in de natuur

Ook de wind was anders. Eigenlijk: de windrichting was anders. In plaats van volop in onze snoetjes, hebben we hem bijna de hele tijd in de rug gehad. Dat maakt een groot verschil. We vlogen af en toe over de weg. Als we niet zo af en toe van de weg af hadden moeten gaan dan waren we binnen 3 uur in Chajari geweest.

Nieuw voor ons was een blokkade van ruta 14. Een blokkade van allemaal mannen die graag willen werken. Van mannen die door de crisis in Argentinië werkloos zijn geraakt. Toen we de blokkade passeerden, werden we beogeld en befloten maar al snel waren wij niet interessant meer. Ze gingen weer terug naar de harde realiteit van de dag!

Al weer een dag of 5 fietsen we op de vluchtstrook van ruta 14. Ruta 14 is een snelweg. Wel een ander soort snelweg dan wij in Nederland gewend zijn maar toch, een snelweg. Eigenlijk is het meer een provinciaalse weg waar met snelwegsnelheden gereden wordt. Heel druk is ie niet maar om nou te zeggen dat het een rustige weg is, klopt ook niet. Vele (vracht)auto´s passeren ons (op een veilige afstand) en elkaar. Ondanks dat het verkeer soms vreemde inhaalmanouvres onderneemt, hebben we wat betreft rijveiligheid niets te klagen. De vluchtstrook is min of meer van ons! Echter, het fietsen over de vluchtstrook door het uitgestrekt agrarisch gebied spreekt ons niet heel erg aan. Er verandert weinig. We zien steeds hetzelfde. En de kleur is altijd ….groen!

De plaatsen die we aandoen, zijn prettige plekken waar het leven in een relaxt tempo geleefd lijkt te worden. Vaak is een plein hét punt waar alles om draait. Een hotel is meestal aan of in de buurt van het plein en voor een restaurant hoeven we ook niet ver te lopen.

Fietsen, fietsen. Elke dag weer in volle vrijheid op de fiets met als enige doel een plaats waar een hotel staat om te overnachten. Dag na dag van groene vergezichten met een frisse wind die om onze hoofden waait. Bij aankomst pauzeren we van het fietsen met een goede maaltijd én vaak met een lekker flesje wijn.

Ondanks alle luxe hebben we zin in een meer inspirerende omgeving. De plannen gaan veranderen. Ruta 14 gaan we af. Hoe het er precies uit gaat zien, weten we nog niet. Saai is het voor ons eigenlijk nooit!

We fietsen weer. Nadat we gisteren toch nog maar een extra dag in Mercedes zijn gebleven, gewoon voor de zekerheid, kon Mien vanochtend weer van stal worden gehaald. En wat voelde dat goed. Het fietsen dan want Mien zelf had weer een probleempje met teveel ruimte in de voorvork. Tijdens het fietsen viel daar toch niet zo veel aan te doen, dus op naar Gualguaychú. En daarmee ook op naar Argentinië. Altijd spannend om een grens over te gaan.

Spannend was het ook deze keer. Niet vanwege de formaliteiten of niet vanwege autoritaire mannetjes die hun macht wel eens willen uitoefenen over twee kleine lieve meisjes. Niets van dat alles. We waren binnen een poep en een scheet door de douane heen. Het was spannend omdat we een lift over de grens nodig hadden. Verboden om met de fiets de brug naar Argentinië over te gaan. De enige grensovergang waar dat verboden is!

Gelukkig kregen we weer alle hulp van de wereld. De douanebeambten keken voor ons uit naar een mogelijke lift. Wij konden zorgeloos buiten wachten. Met na een half uurtje iets lekkers toegestopt van de douanemeneer. Na een dik uur was het zover. Mien werd door de heren in een lege vrachtwagen geladen. Wij konden er ook nog bij. En daar gingen we op weg. Ze laten ons het zeker voelen: Welkom in Argentinië.

Elke dag gebeurt er wat. Gisteren is er nog een vakbondsman neergestoken. Ze dachten eerst dat een oude man het had gedaan. Maar iemand had zijn pistool gestolen. Om hem de schuld in zijn schoenen te kunnen schuiven. Uiteindelijk blijkt, zoals het gaat in de wereld, dat een machtige bankier de grote schuldige was. Omgebracht om geld.

Vandaag zal het wel weer iets anders zijn. Maar we zijn inmiddels bekend met de politiemannen en we vertrouwen erop dat ze het tot een goede oplossing zullen brengen. Gelukkig lijkt het rechtsysteem niet zo corrupt te zijn als wij denken en worden mensen daadwerkelijk veroordeeld en gestraft.

Ondertussen dragen wij ons steentje bij. Urenlang buigen we ons over wereldse vraagstukken en grote raadsels. Af en toe raadplegen we het Internet voor extra informatie. Anders komen we er he-le-maal niet uit. Ja, we moeten wat om de tijd te door te brengen. Beter nuttig te zijn dan in ledigheid de dagen te vullen, toch?

Nog 9 uur moeten we wachten op onze volgende misdaad. Een uur erna volgt er nog één. We kijken er naar uit. Naast griep zijn we bevangen door een verslaving. Verslaafd aan Law & Order én aan de thuis-verzamelde puzzels uit Vrij Nederland.