De ontdekking van ……

Posts Tagged ‘Argentinië’

Na dagen van over de 100 kilometer, van stijgen, tegen- en meewind en van onverharde wegen: moe! Te moe om uitgebreid te bloggen.

De Andes is enorm fotogeniek. Van onze tijd in en rondom Salta en de quebrada van Humuhaca hebben we ladingen foto´s gemaakt. Voor jullie een selectie!

Het was even zo´n moment. Zo´n moment dat ik weet dat ik Hollandse ben. Niet een moment om persé trots op te zijn of om nationalistisch over te wezen, maar wel één die me weer goed duidelijk maakt waarom ik het prettig vind om in Nederland te wonen.

Mien was bij de fietsenmaker. Ze had een nieuw remkabeltje nodig én voor het gemak wilde ik ook dat ze achter nieuwe remblokjes zou krijgen. Dan hoefde ik dat laatste niet zelf te doen. Eergisteren lieten we Mien achter en zeiden dat we vandaag in de morgen haar op zouden komen halen. Daar stonden we om 9.10 uur. Een gesloten deur want de fietsenmaker ging niet om 8.30 uur open zoals ons verteld was maar pas om half 10. Op zich was dit geen punt. Dat kan gebeuren, een vergissing.

Om half 10 was er echter nog geen beweging. Zelfs een kwartier later leek er nog niets te gebeuren. Maar gelukkig blijven wij, 2 hollandse grote vrouwen, niet lang onopgemerkt dus de moeder van de fietsenmaker kwam ons vertellen dat hij stond te douchen. OK, prima, nog steeds niets aan de hand. We hebben immers de tijd.

Tien minuten later steekt de fietsenmaker zijn hoofd buiten de deur. Oh, zijn wij het? Hij had ons pas in de middag verwacht. Dus ja, dat betekent dat de fiets nog niet gemaakt is. Maar, zeggen we, je had gisteren toch de hele dag de tijd om onze fiets te maken en we hadden toch gezegd dat we haar op zouden halen in de ochtend? Nee, zegt hij, hij verwachtte ons echt pas in de middag maar wat hij wel kan doen, is de fiets nu meteen maken. Een snel klusje. Zo klaar.

Om 10 uur gaat de winkel open. Eerst moet er nog een auto uitgereden worden. En die moet ook ergens geparkeerd. Voordat de auto uit de winkel kan, lopen er eerst nog slierten schoolkinderen langs. Om kwart over 10 begint hij met repareren. Hij kletst er met ons op los terwijl hij ondertussen aan Mien werkt. Alles op zijn dooie gemak. Wanneer hij toe is aan de remblokjes, zegt hij dat zijn collega die nog even aan het halen is in de stad. Efficiënte Hollanders als wij zijn, denken wij natuurlijk dat ie dat gisteren ook had kunnen doen. Maar ja, hij is geen Hollander!

Om 11 uur is hij klaar. Het is een prima vent en hij heeft een goede klus gedaan. De irritatie naar hem toe is weg. We betalen hem en gaan richting hotel om mijn mams te bellen. Daar merk ik dat de irritatie nog niet helemaal weg is. Na vele vruchteloze pogingen om via de internationale telefoonkaart mijn moeder aan de lijn te krijgen, loop ik aan tegen mijn Hollands-zijn. Ik wilde even in de ochtend Mien ophalen, mijn mams bellen, dit klusje en dat klusje doen om daarna lui onderuit te zakken. Georganiseerd en planmatig!

Het was dus zo´n moment! Een moment om ook te beseffen hoe de hollandse cultuur me heeft gevormd en om te beseffen dat er ook een andere kant is. Want laten we eerlijk zijn: het gaat hier, in Argentinië wel allemaal heel gemakkelijk.

Gisteren stond er een excursie op het programma: met de openbare bus van Humuhuaca naar Iruya, een bergdorp op 80 km afstand. De eerste 25 kilometers gaan gewoon over de geasfalteerde ruta 9 maar de laatste 55 niet. Die gaan over een smalle gravelweg dwars door de bergen, over een pas van 4000 meter. Om vervolgens vanaf de top van de pas via ontelbare haarspeldbochten 1100 meter steil af te dalen. De rit duurt 3 uur bij elkaar. Een spectaculaire rit met prachtige bergvergezichten en een kijkje de diepte in. Alsof we vanuit een vliegtuig op het landschap neerkijken.

Het berglandschap wordt gekenmerkt door onherbergzaamheid, droogte en dorheid. Lage struiken, afgewisseld met cactussen, houden de boel bij elkaar. Af en toe is het een klein stuk wat groener. Daar wordt iets verbouwd. Daar wonen mensen. Soms op punten dat je denkt “hoe kan iemand dáár nou wonen?”

Zo zien we op de terugweg vanuit een zijkloof in de verte een figuur in de droge rivierbedding lopen. Ze is nog zo ver weg dat het nauwelijks zichtbaar is dat ze wuift naar de bus. Ze wil ook mee met één van de weinige bussen die het traject Humuhuaca – Iruya doen. Zonder probleem houdt de buschauffeur stil. Er is geen haast. Er springt een meneer uit die de vrouw tegemoet rent om haar te helpen met haar bagage. In de bus aangekomen, staat een jongeman voor haar op (hij staat vervolgens 2 uur lang in een hobbelende en zwiebelende bus). Ook de man die haar heeft geholpen, krijgt van iemand een zitplaats aangeboden. Wij kijken toe en zijn ontroerd door de vriendelijkheid. Dit maakt zo´n excursie dag BIJZONDER aardig!

We zweten en we lijden pijn. De zon brandt op onze tere huidjes. De spieren in onze benen branden. Er lijkt verzuring op te treden omdat ze niet meer gewend zijn om zo hard te klimmen. We weten allebei niet of we het gaan redden. We hebben het zwaar. We hebben het heel zwaar. Liters vocht verslinden we. Bijna hebben we niet genoeg. Zoveel wordt er van onze lijven gevraagd. Zoveel vragen wij van onze lijven. Zullen we kappen?

Nee, natuurlijk niet! Want ondanks alle fysieke moeite zijn we volledig in ons element. We zijn in de Andes. Om ons heen. Overal de Andes. En elke minuut genieten we van wat we zien. De quebrada van Humuhuaca is wonderschoon. Het landschap is terra cotta gekleurd en de bergen tonen een palet van kleuren. Roze, rood, grijs, groen afgezet tegen een helderblauwe lucht. En daar fietsen WIJ doorheen. Kan het nog mooier?

Ja, dat kan! Onze eerste aanblik van het plaatsje Purmamarca zet de pracht kracht bij. Alles is gebouwd met natuursteen, leem en hout. Het lijkt 1 geheel te vormen met de 7 kleurige heuvels die het dorp omringen. Hier doen we het voor. Dit is de reden dat we op de fiets zitten. Voor ons gaat er niets boven het moment dat we uitgeput, bezweet en volledig gemangeld een droom inrijden!