De ontdekking van ……

Posts Tagged ‘Argentinië’

Omdat we gisteren het besluit hadden genomen om vanaf S.M. de Los Andes de auto te pakken, moesten we geld gaan regelen. Het hele bedrag vooraf in cash aldus het verzoek van de meneer van het autoverhuurbedrijf. Nu was het gisteren al niet zo´n goeie dag – we zaten elkaar bijhoorlijk in de weg – en beter werd het er zeker niet op.

Om het geld te krijgen, moesten we alle banken afstruinen, want bij elke pin kregen we maar een bepaald bedrag mee. Daar moesten we dan ook nog eens provisie over betalen omdat we onze creditcard gebruikten. Ellu haar pinpas is al een tijdje kapot. En ik was zo stom geweest om de dag ervoor geld over te maken van mijn lopende rekening naar de spaarrekening in plaats van andersom. Een terugboeking had geen nut, want het is immers weekend. Mijn pinpas diende derhalve ook geen enkel nut.

Toen we nog één pinautomaat te gaan hadden, gebeurde het onmogelijke: de creditcard verdween niet in de pingleuf maar in een loze ruimte tussen pingleuf en pinautomaat in. Schuin tegen de wand aan dus we hadden nog de hoop dat we de kaart eruit zouden kunnen krijgen. Bij het breiwinkeltje naast de bank leenden we pincet en vijl. Met deze instrumenten gingen we aan de slag. Helaas kwam de kaart door de reddingsactie niet eruit maar kwam zij plat op de bodem te liggen. Nog wel in het zicht maar niet meer te pakken met de pincet.

De breiwinkelvrouw stelde voor de politie te bellen. Maar toen ik het verhaal aan de politieagent uit probeerde te leggen, schoten mij de woorden tekort. Hoe leg ik zoiets nou uit in het Spaans? Gelukkig kwamen er twee Argentijnse heren binnen om te pinnen. In het Engels legde ik uit wat er aan de hand was en zij legden het aan de telefoon in het Spaans uit. We hadden twee opties: maandag terugkomen of de creditcard blokkeren. Verslagen besloten wij te kiezen voor de laatste mogelijkheid maar de mannen wisten van geen ophouden. Gewapend met een kauwgompje en een takje gingen ze het probleem te lijf. Tezamen met pincet & vijl slaagden zij erin onze creditcard uit haar benarde positie te verlossen. We vlogen ze om de nek. Onze helden! Onze redders in nood!

Snel liepen we daarna terug naar het hotel om de kamer niet meer te verlaten. Want wie weet wat er anders verder die dag nog gebeuren zou.

Vandaag zouden we op de fiets stappen om in 3 dagen naar Bariloche te fietsen over de mooie route Los Siete Lagos. Een route met mooie uitzichten over meren en in een bosrijke omgeving. Ook een route met 60 kilometer onverhard. Helaas werden we wakker met het geluid van dikke regendruppels. De donkere wolken en de kou leken voor de rest van de dag niet veel goeds te voorspellen. Toch leek fietsen nog een mogelijkheid want het was ook ineens weer droog. Maar toen we na onze koffie wilden beginnen aan de eerste dag op de Los Siete Lagos route begon het weer te regenen.

Nadat we in de krant de voorspelling voor vandaag en morgen hadden gelezen (regen), zetten we onze opties op een rij: beginnen met fietsen terwijl het regent, wachten totdat het droog is en dan beginnen met fietsen, de regen in San Martín uitzitten, de bus nemen naar Bariloche of een auto huren om vanaf morgen met onze autotrip naar het zuiden van Argentinië te beginnen.

Het is het laatste geworden. Niét naar Bariloche fietsen over één van de mooiste wegen in Argentinië is geen optie maar met nauwelijks uitzichten en met regen op een weg die ook nog eens deels onverhard is, is nou ook niet ons idee van genieten. Dus stellen we het alleen een paar weken uit. Met mooier weer, hopen we.

Het is wel gek, want ineens zijn we voorlopig even uitgefietst. Ineens sluiten we hier een periode af in plaats van over 3 dagen in Bariloche. Ook hebben we ineens nog een volle extra dag in San Martín. Die gebruik ik dan maar mooi voor het maken van een nieuwe diashow op onze blog en om jullie te laten weten dat er nieuwe foto´s zijn. Foto´s van het fietsen van Mendoza naar Bari….eh, San Martín de Los Andes.

Van Zapala naar Junin de los Andes via ruta 40 was te ver om in één keer te doen. Ruta 40 nemen betekent dat we ergens halverwege wild hadden moeten kamperen. Aangezien ik daar helemaal geen fan van ben, hebben we een alternatieve route genomen via Las Coloradas, een plaatsje met 1500 inwoners. Of daar een slaapplek voor ons zou zijn, wisten we niet. Op Internet was over Las Coloradas niets te vinden en bij de tourist information werden we ook niets wijzer. Maar met 1500 inwoners zou er toch wel iets zijn? We hebben in kleinere plaatsen geslapen waar accomodatie was.

Aan het einde van de middag kwamen aan. Bezweet en moe, vooral van de laatste 20 kilometer over een onverharde weg (ja, je moet er wat voor over hebben om wild kamperen te voorkomen). Aan de eerste de beste persoon vragen we of er in Las Coloradas accomodatie is. Het antwoord is ontkennend. Maar we kunnen wel de tent opzetten, bij de rivier! En misschien dat we de tent in de tuin van die en die op kunnen zetten. Dan staan we tenminste beschermd tegen de wind.

We rijden verder het dorp in en vragen nog eens aan andere mensen of zij iets weten waar we kunnen slapen. Zij sturen ons naar de pater. Hij heeft misschien wel iets. Op weg naar de pater horen we dat de hij niet thuis is. Maar als we naar Alicia gaan dan kan zij ons wel helpen. Bij Alicia aangekomen (dit speelt zich allemaal af op 100 vierkante meter) vertelt ze dat de pater inderdaad een albergue (herberg) heeft. We worden er al helemaal vrolijk van. Totdat we het zien.

De herberg blijkt de kamer van de pater te zijn, waar mensen op doorreis kunnen slapen. Er staan in een donker hol twee stapelbedden. De matrassen kunnen elk moment de kamer uitlopen. En daar mogen we slapen! Ook mogen we gebruik maken van de “woonkamer” met keuken. De koffie en thee staan er om te drinken. En we hoeven er helemaal niets voor te betalen. Hoe kunnen we zulke vriendelijkheid nou laten schieten?

Dat doen we dan ook niet. Ondanks de viezigheid en de smerige lucht die er hangt, besluiten we om de nacht in de kamer van de pater door te brengen. Niet in het stapelbed, voor geen goud, maar heel aangenaam in ons eigen binnententje op onze eigen matjes. We hebben er prima geslapen.

Wat hadden we het moeilijk in Chos Malal. Het was een enorme levensechte dip met balen en logischerwijze vervolgens heimweegevoelens. Vooral ik had er last van met als aanwijsbare redenen dat ik in meeltjes teveel stem heb gegeven aan de thuisgedachten die Ellu en ik steeds vaker krijgen, de onderschatting van de 90 kilometer naar Chos Malal, de vrees voor de enorm verre fietsdag naar Las Lajas en oncontroleerbare emoties door de maandelijkse hormonenparade. Bij het opstaan leek de dip zich te continuëren: mijn dure horloge, gekocht in Key West, viel toen ik het alarm uit wilde zetten met zijn glazen plaatje op de betegelde grond: kapot! “Zullen we maar een dag hier blijven?” zei Ellu nog! Maar we zijn niet voor één gat (Chos Malal) te vangen. Alle moed werd verzameld en zó stapten we nog net voordat het licht werd op de fiets voor de 160 kilometer naar Las Lajas. Wat waren we blij dat het klimmen en dalen mooi gedoceerd kwam, wat waren we blij met het windje, al hoewel nog niet op sterkte, dat schuin vanachter kwam en wat waren we tevreden toen we er om half twee al 120 kilometer op hadden zitten. De laatste 40 kilometer was het nog zwoegen geblazen. De wind was zó krachtig dat we zelfs met afdalen gemiddeld 12 kilometer per uur haalden. Om het over al het stijgen maar niet te hebben. Bijna zat Ellu er even helemaal doorheen, stond ze op het punt te gaan huilen maar op karakter (al zeg ik het zelf) stampten we onszelf door deze 40 kilometer heen. Geconcentreerd, de benen rond blijven draaien en alleen maar gaan totdat we Las Lajas binnen rolden. Las Lajas is niet veel bijzonders en het apartement ook niet. Maar wij hebben het hier heerlijk. Een dip, waar heb je het eigenlijk over?

Vandaag had ik het helemaal gehad. Na de zoveelste steile klim kwam de volgende steile klim. Deze was alleen net iets lastiger omdat inmiddels de wind zijn kop op had gestoken. Een grote kop! Klimmen met tegenwind; dat is werkelijk de pest. Ook het landschap kon me even niet meer bekoren. Allemaal heuvels! Mooi hoor, maar daar moeten dan wel overheen. En dan de stad Chos Malal. Een uitvergroot stoffig heet dorp zal je bedoelen. Waar alles omdat het inmiddels twee uur is, dicht is. Aan die plaatselijke VVV heb je vervolgens dus ook helemaal niets. En iemand naar een hotel vragen, is ook een kunst want er is vrijwel niemand op straat. Die Argentijnen met hun siësta ook! Toch had ook vandaag zo zijn hoogtepunt toen we het Andeshooggebergte in volle glorie voor ons uitzagen rijzen. Zeer indrukwekkend en het maakt veel goed. Alleen vandaag niet alles!