De ontdekking van ……

Posts Tagged ‘Argentinië’

De autotrip naar het einde van de wereld is afgelopen. Een rondbrief is verstuurd én er zijn nieuwe foto´s te bekijken op Flickr. De autotrip bracht ons van San Martín de Los Andes via Bariloche naar Ushaia, El Calafate, Torres del Paines en weer terug met de auto via dezelfde route, in plaats van met de boot naar Puerto Montt.

Na jaren van uitzicht op de Torres del Paine op het bureaublad van mijn computer was het eindelijk zover. Op oudejaarsdag reden we van El Calafate, Argentinië naar het park in Chili met prachtig weer zodat we op grote afstand reeds de Torres del Paine konden bewonderen.

Het mooie weer bleef aan waardoor we ook toen we in het park aankwamen de Torres nog steeds konden zien. Mijn dag kon al niet stuk, maar nu helemaal niet meer! Pas toen we met onze wandeling naar campamento Torres begonnen, trok het dicht. Halverwege de tocht begon het zachtjes aan te regenen. In lichte drupregen zetten we de tent op en installeerden we ons IN de tent op onze stoeltjes met slaapzak om ons heen. Inmiddels regende het harder en was het ook wat kouder geworden.

In een regenluw moment besloten we om ook nog heen en weer te lopen naar het uitkijkpunt met zicht op de Torres. Met regenpakken aan klauterden we naar boven. Vooral het laatste stuk was voor ons moeilijk te begaan maar na dik een uur stonden we op het punt waar je de Torres in volle glorie kan bewonderen. Halve glorie moet ik zeggen want door de bewolking waren ze maar voor de helft te zien. Maar ondanks dat was het een fantastisch moment. Het is een geweldige plek om te zijn…. op oudejaarsdag.

Terug ging wat moeizamer want natuurlijk was het weer meer gaan regenen maar nog steeds hadden we het heel erg naar ons zin. Terug bij de tent was het tijd voor avondeten. In de regen, zittend op koude stenen met koude konten vielen dikke druppels in ons pastaprutje. Met warme thee proostten we op het nieuwe jaar dat in Nederland al begonnen was en op onze moeders. Met tranen omdat dit zo’n moment was dat we ondanks vies weer, kou en het gemis van de moeders intens maar dan ook intens aan het genieten waren! Een betere manier om het nieuwe jaar te beginnen, kunnen wij voor onszelf niet bedenken.

Gelukkig nieuwjaar allemaal!

Vanochtend, op weg naar El Calafate, rijden we door het vertrouwde open landschap in Argentinië met aan onze linkerkant het Andesgebergte. De wind beukt tegen de auto aan én het is, zelfs in de auto, koud. Dan op het onverharde 60 kilometerlange stuk zien we ineens twee fietsers lopen. Met een doos vol lekkers achterin, we kunnen het met de auto makkelijk meenemen, besluiten we om de buit te delen. We reiken de twee meiden een zak Argentijnse M&M;´s aan. Ze zijn er blij mee en we raken aan de praat.

In de luwte van de auto zitten we met z´n 4-en op de grond. Ze vertellen dat de wind te erg is om te fietsen en dat er niets anders op zit dan de fiets te duwen. Ze hopen op een lift maar op dit stuk rijden niet veel auto´s. De meeste auto´s zijn van toeristen, terwijl zij een lift nodig hebben van iemand met een pickup of nog groter. De enige pickup die ze gezien hebben, was leeg en groot genoeg maar de berijders wilden ze niet meenemen. Dan baal je echt hoor!

We praten over de plannen. Ze willen naar Ushuaia, met of op de fiets. Torres del Paine laten ze waarschijnlijk liggen. Ze zijn moe. Moe van alles. Ook gaan ze, net als wij, richting het einde van hun reis. Ellu en ik herkennen hun ervaringen. Maar hoe gek het misschien ook klinkt ze zijn ook nog niet zover dat ze á la minuut naar huis willen. Ook dat herkennen wij.

Zo praten we even door. Dan bedenk ik me ineens dat er één ding is wat elke fietser een lekkere energiestoot geeft. Als hongerige wolven gaan ze de het te lijf. Niet alleen zij, maar ook wij hebben in tijden niet zo genoten van …………een pot Nutella!

Na Ushuaia zijn we in een andere zeer zuidelijke stad, Punta Arenas in Chili. Het is heel simpel. Aan het einde van ruta 255 ga je of links of rechts. Rechts is richting Puerto Natales; links naar Punta Arenas. Daar stopt de weg. Verder dan dat kunnen we niet. De weg naar Punta Arenas is doodlopend.

Wat we hier eigenlijk doen, weten we niet goed. Er valt hier niet veel te beleven. Toen gingen we naar de begraafplaats. Daar hebben we een tijdje rondgelopen en ……..genoten!

De buitenrand van de begraafplaats wordt gevormd door flats van graven. In vierkante gaten is een kist geschoven en een kleine ruimte ervoor is om spulletjes neer te zetten. Vele graftombes zijn in Art Deco stijl. Prachtige strakke gebouwen met net zulke strakke lijnen. Of er staan tombes die geïnspireerd zijn op klassieke gebouwen. Heel megalomaan. Ook de “gewone” graven variëren. Van kleurrijk tot eenvoudig, met of zonder bloemen maar vrijwel altijd met een jezus- of mariabeeld en/of de foto van de overledene.

Een vreemde gewaarwording zijn alle elektronische kerstliedjes die we uit enkele graven horen komen. Het zijn van die kaarten waar een muziekje uitkomt wanneer je hem open doet. Dat moet ´s nachts wel een erg vreemde ervaring zijn!

Zo werd een doodlopende dag uiteindelijk toch nog een goeie!

We zijn aan het einde van de wereld, in Ushuaia. Na 3 lange dagen en één kort ochtendje in de auto hebben we het bereikt. En hoewel Ushuaia niet echt de meest zuidelijke stad ter wereld is, Port Williams in Chile aan de overkant van het Beagle kanaal is dat namelijk, voelen we ons op een magische plek. Vanaf het moment dat we Vuurland opreden, leek de zon feller te worden, werd de dag langer en veranderde steppe in een ruig woest bergen- en bomenlandschap. Gepaard met dreigend koud regenachtig weer. Precies zoals je kan verwachten bij het einde van de wereld!

Hier gaan wij de Kerstperiode (in Argentinië is dat 24 en 25 december) doorbrengen. We kunnen ons geen betere plek ervoor voorstellen. Dagen die gevuld zullen zijn met wandeltochten waardoor we na een voor onze smaak te lange inactieve periode eindelijk weer wat beweging hebben. En met het bekijken van zeeleeuwen, vogels en penguins. We hebben nog even overwegen om naar Antartica te gaan. Zo dichtbij (1000 km) kregen we de smaak te pakken maar 10 dagen op een boot past niet in ons schema (én in ons budget). Het idee dat we er zo dichtbij zijn, geeft al de kriebels in onze buik! En ach, we hoéven ook niet persé alles te zien. Dat is tenslotte niet het einde van de wereld!