De ontdekking van ……

Posts Tagged ‘Argentinië’

Daar keken we naar uit. Naar de Andes uit. Met een voortdurende westenwind en alleen maar dalen, kon het niet anders dan dat we een fietsparadijs tegemoet zouden gaan. Dus dachten we na een makkelijke eerste dag vanuit Bariloche dat de 140 kilometer naar de volgende plaats, Piedra del Alguila, ook een makkie zou zijn.

Viel dat ff tegen!

Reeds in de eerste 70 kilometer hadden we al heel wat gestegen. Ook kwam de wind niet uit het westen maar meer uit het Noorden waardoor we, al Noord-Oost gaand, hem steeds in de flank hadden. Nog fris genoeg hadden we er nog geen echte last van. Toen kwam de man met de hamer. Genadeloos sloeg hij toe op een klim die maar niet op leek te houden. Elke bocht dachten we er te zijn maar het ging maar door en door. Het werd zwaarder en zwaarder want ook de wind ging een steeds grotere rol spelen. Onze lijven stonden voortdurend op spanning om er voor te zorgen dat Mien op de weg bleef in plaats van dat we in de berm geblazen zouden worden. We gaan toch de Andes UIT, zeiden we tegen elkaar. Waar is de verwachte afdaling gebleven en de wind in de rug? Doodop kwamen we aan in Piedra del Alguila. We zijn deze dag het meest gestegen van de hele reis!

Maar de volgende dag was het dan eindelijk zover. En vandaag eigenlijk ook. In recordtempo zijn we met de wind in de rug en lekkere geleidelijk afdalingen een dag eerder dan gepland in Neuquén aangekomen. De omgeving mag nu dan een beetje saai zijn, we hebben er makkelijk fietsen voor teruggekregen. Geen slechte ruil toch!

Gisteren hebben we afscheid genomen van Jacq & Jack. Na twee heerlijke weken met z´n 4-en zijn we weer op elkaar aangewezen. Twee weken lang zijn we intens met elkaar opgetrokken. Elke dag bij elkaar maar ook met de ruimte voor ieder om zijn eigen ding te doen. Naast rustige rustdagen hebben we twee geweldige treks achter de rug: met regen, door moeras, over bomen klimmen, wild kamperen, over rotsen klauteren, in steengruis afdalen en in ons blootje badderen in een ijskoude rivier. Het was een feest.

Hun vertrek is ons begin van de laatste etappe. Het wiel is er (wel nog hopen dat ie past) dus in principe gaan we morgen, 4 februari, op weg naar Buenos Aires. Nog ff pezen en nog ff afzien want we gaan weer behoorlijk wat afstanden overbruggen. Maar we hebben er zin in. Na geweldige relaxte weken gaan we er voor de laatste keer tegenaan. Buenos Aires, here we come!

Niet alleen fietsen is mooi in Argentinië. Dat blijkt maar weer na onze trek “El Paso de las Nubes”. Met tent, slaap- en eetspullen gingen we op pad om deze trek in 3 dagen te voltooien. Een nattere trek dan normaal omdat het de eerste en tweede dag flink had geregend. Op grote stukken banjerden we door vette modderpoelen en waterplassen. Niemand van ons heeft zijn schoenen droog of moddervrij kunnen houden. Van Jack verdween zelfs een heel been in de bagger! Maar ondanks de nattigheid (en later de vliegen) hebben we heerlijk gelopen. En genoten: van de omgeving maar vooral van elkaars gezelschap. Wat heerlijk dat ze er zijn: Jacq & Jack!

Gisteren was ons laatste stuk ripio: 33 kilometer van Peulla, Chili naar Puerto Blest, Argentinië over een pas van 950 meter hoog. We wilden graag de boot van Puerto Blest halen naar Bariloche dus vertrokken we al vroeg op weg naar lago Frias, Argentinië waar een bootritje van 20 minuten middels de laatste 3 kilometer onverhard ons naar Puerto Blest zou brengen. Deze laatste 3 kilometer blijken een eitje vergeleken bij de 30 kilometer ervoor!

De eerste 19 kilometer stijgen we nauwelijks waardoor we weten dat het staartje in de laatste kilometers zit. De weg is moeilijk te begaan en we hebben het onszelf iets moeilijker gemaakt door met een vrijwel profielloze buitenband op weg te gaan. Steil klimmen is nu nog zwaarder want we glijden makkelijker weg. Wanneer de klim dan eindelijk begint, lijkt het de eerste 500 meter mee te vallen. We fietsen, ook al gaat dat niet erg makkelijk. Wanneer een chauffeur ons aanbiedt om de bagage mee te nemen, gaan we op dat aanbod in maar slaan we zijn aanbod om ons en Mien mee te nemen af. Zonder bagage denken we dat het een eitje wordt.

We komen van een koude kermis thuis. De weg is enorm slecht. Met Mien kaatsen we van steen tot steen om vervolgens vast te komen zitten in gruis om er niet meer fietsend uit te kunnen komen. We zijn genoodzaakt om lange stukken te lopen. Zelfs zonder bagage is dat zwaar want ondertussen stijgen we ook nog eens behoorlijk. Zo af en toe worden we ook aangevallen door grote vliegen die gemeen steken.

Bijna twee uur lang ploeteren we naar boven. We hebben geen droge draad meer aan onze lijven. Fysiek is dit erg zwaar. Op de top aangekomen, zijn we er nog niet: ook de 4 kilometer afdalen naar het meer vraagt onze concentratie en kracht. Maar wanneer we er dan zijn, voelen we ons heerlijk. We hebben het maar mooi gedaan én we hebben het gered.

De volgende dag, wanneer we Mien een beetje schoonmaken, komen we erachter dat Mien het níet helemaal gered heeft Er zit een scheur in de velg van het achterwiel. Een eerdere ervaring met hetzelfde fenomeen leert ons dat elk moment het wiel uiteen kan rijten. Heelhuids maar met een onveilig gevoel op de drukke weg langs het meer redden wij en Mien het nog wel naar de camping bij Bariloche. Mien´s achterwiel kan echter naar de schroot. We hopen dat ze snel een nieuwe kan krijgen!

Gisteren zijn we dan eindelijk begonnen aan de Los Siete Lagos route, met de fiets wel te verstaan. Ook al was het pittig fietsen, met veel stijgen en ook nog 30 lange kilometers onverhard, we voelen ons wel heel erg op vakantie. Vooral toen we ons tentje op hadden gezet aan de rand van het meer en we zelf met een zonnetje ons eigen prutje aan het koken waren.

Ook vandaag is het weer vakantie. Na nog 16 kilometer over dezelfde pittige onverharde weg met hele steile heuvels, werkverkeer en gewoon verkeer rustten we bij de splitsing waar je links de Lagos route kan vervolgen en rechts naar Chili gaat. Al zittend op een boomstammetje kregen we het over Villa Angostura dat maar 10 kilometer links van de splitsing afligt. Dat het zo heerlijk zou zijn om daar ff een kop koffie te drinken. Toen was de kaart er zo bijgepakt, maakten we een snelle rekensom of we het met deze detour zouden gaan redden om de 19e in Bariloche te zijn én besloten, toen bleek dat dat makkelijk kon, om links af te slaan.

Ineens staan we met ons tentje op een goede camping met warme douches, picknicktafel, bbq en vaatwasplek en is Villa Angostura een dorp met alles er-op en er-aan. De lunch met liter fles Heineken hebben we achter onze kiezen en zo gaan we lekker bij ons tentje zitten. Met boek en lekkers, om vervolgens morgen op weg naar Chili te gaan. We hebben vakantie!