Op een mooie pinksterdag
werd Ellu 47 jaar! Reden genoeg om het te vieren met wat wij het leukste vinden om te doen: fietsen. Lien Masjien is nog niet van haar reisavontuur hersteld dus werd onze oude trouwe Mien weer van stal gehaald. Ook kwam de hondenkar weer eens tevoorschijn. Want niets ultiemer dan haar verjaardag te vieren met het hele gezin.
Eerdere ervaringen met Listo in de hondenkar noopten ons om de afstanden klein te houden en – voor zijn beweging – een wandeling van een paar kilometer in de mix te gooien. Ideaal, zo leek ons.
Het begon allemaal goed. Listo zat zonder morren binnen een mum van tijd in de kar (en was daar ook weer bijna binnen een mum van tijd uit) en we reden Utrecht uit. Naarmate we meer fietsten, werd Listo steeds luider. Begeleid door regelmatig wat geloei reden we door de bossen. Ook na het rondje wandelen, hield dat niet op. De momenten dat hij naast de fiets mocht lopen, waren voor hem en voor ons een heerlijkheid maar hem weer de fietskar in krijgen niet! Onze hond houdt echt niet van fietsen!
Weer terug thuis stortte hij zich demonstratief op de grond. Zijn blik zei alles maar vooral “Ik kom vandaag de deur niet meer uit!”
Ook Ma Baarslag komt nog even langs
