Ons hondje, ons hondje
We wilden hem niet zien! Niet omdat we hèm niet wilden zien maar omdat we het allebei niet aan konden om hem weer achter te laten. Verschrikkelijk moeilijk was dat. Vooral omdat ik zo’n enorme behoefte had om mijn hondje te knuffelen, om troost van hem te krijgen.
We zochten ons heil bij andere honden. Vertederd keken we naar alle hondjes op straat. Zelfs lelijke keffertjes keken we met weemoedige blik na. We spraken soms eigenaren van honden aan wanneer een hond ons aan Listo deed denken. Gewoon, om de kans te krijgen het surrogaat van Listo te mogen aaien.
En gelukkig kwam Listo het allerdichtste bij toen we voor een bakkie koffie bij Suzan langs gingen. Daar was namelijk Max, Listo’s best vriend. In Max zagen we Max én Listo en aaiden we niet alleen Max maar ook Listo een beetje.
Toen we weer weggingen, opperde Ellu het idee om elkaar weer te zien wanneer Listo bij Suzan & Werner zou komen logeren, eind februari. Mijn maag draaide zich om, mijn ogen vulden zich met tranen en later onderweg zaten we jankend in een bruin café. Om meer dan alleen het missen van Listo. Namelijk ook om het afbreken van de reis en het dakloos zijn. Het enige waar we toen vrolijk om waren, was dat het zo goed ging met mijn moeder. Vandaar waarschijnlijk dat er ruimte was voor ander verdriet.
Een week geleden meelde Suzan dat het eindelijk zover was. Dat Listo’s logeerpartij er aan kwam en dat aan ons de vraag was of we hem wilden gaan zien tijdens een wandeling in het bos. We zeiden meteen “ja” maar wel met een grote slag om de arm. En zo werd de afspraak gemaakt dat we zelfs nog een minuut van tevoren, de afspraak af zouden kunnen zeggen in het geval we het niet aan zouden durven.
Maar de gedachte aan ons hondje was een vrolijke gedachte. Een kostbare vrolijke gedachte nu er op dit moment niet zoveel vrolijke gedachten zijn. In mijn fantasie zag ik hem voor me: wij, die roepen “Listo, hier” en Listo die als in de film – in slow motion – op ons af komt rennen.
Helemaal zenuwachtig stonden we zondag te wachten bij het café in het Amsterdamse Bos. We hadden Werner & Suzan al gezien en zij ons, terwijl ze een parkeerplekje zochten. Mooi, ze wisten dus precies waar we stonden. Ze stapten uit de auto en met twee mooie hondjes kwamen ze dichterbij maar bleven ze op afstand. De hondjes moesten gaan zitten, de riem werd afgedaan en op dat moment riepen Ellu & ik tegelijkertijd “Listo, hier”. Hij leek ons niet te horen en verdween regelrecht richting ingang van het café………………………. :-)) De tweede keer was het wél raak. Hij spitste zijn oren, zag ons en kwam – niet in slow motion maar full speed – op ons af rennen.
Het weerzien met onze knul, de wandeling & gezelligheid met Suzan & Werner, terwijl onze jongens lekker aan het spelen waren, koffie met appelgebak/wijn & bitterballen daarna met die grote mooie honden liggend onder de tafel; het was een heerlijkheid. We genieten er nog steeds van na…..
Max & Listo in het Amsterdams Bos
