Vieren
Gisteravond waren we op het feest van Jits, mijn beste vriendin. Een feest met alle mensen om haar heen die een belangrijke rol in haar leven spelen of hebben gespeeld. Een feest dat eigenlijk geen feest kon zijn, want wat valt er nou eigenlijk te vieren wanneer je weet dat haar leven eindigt?
Dus ging ik er heen met gemengde gevoelens. Met verdriet over de hartverscheurende realiteit van de reden van dit feest maar ook met een bepaalde blijheid omdat ik wist dat ik in goed gezelschap zou zijn. Namelijk van mensen die door deel te zijn (geweest) van haar leven ook deel zijn (geweest) in die van mij.
En dus was er verdriet. Daar kon niemand om heen. Maar vooral ook was er warmte, liefde, én muziek. En blijdschap over het feit dat we met z’n allen een onvergetelijke avond hebben gehad en dat met Jits in al haar glorie hebben gevierd.
