Geen lust
De lust om te schrijven, om mijn blog bij te houden, ontbreekt me. Niet dat er niets te schrijven, valt. Integendeel, er gebeurt eigenlijk van alles. Van stoere cowboy boots kopen in New York tot hard werken aan de subsidieaanvraag voor de STN.
Mijn baan is erg uitdagend, leuk, veelzijdig, soms niet leuk en vraagt zowel in positieve als in negatieve zin veel van me. Vele extra uren heb ik er al ingestoken en velen zullen er nog volgen. Het houdt me bezig en van de straat. Alles wat ik heb geleerd bij het BPV&W; over organisatieontwikkeling, commitment krijgen, projectvoorstellen schrijven, kan ik in de praktijk brengen. Helaas sport ik minder en heb ik nog geen letter kunnen lezen in mijn klinische psychologieboek. Er zijn altijd twee kanten!
En dan is er nog Jits. In mijn gedachten althans. In alle heftigheid wordt ik overvallen door gedachten aan Jits. Dan verzuip ik bijna in mijn verdriet of voel ik me onmachtig van boosheid. Een andere keer lijkt het alsof er niets gebeurd is. Ik heb Jits immers wel vaker een langere tijd niet gezien en zo hou ik mezelf dan voor de gek.
Of ik nou het ene voel of het andere denk; in de basis is er altijd dat ene: Jitsepits, ik mis je zo!
