lieve familie en vrienden,
Vanaf 21 januari hebben wij een maand door Argentinie gereist. Vlak voor onze reis zagen wij Ellen en Sandra in de krant, wat een verdiet! Toen we door Argentinie reisden herkenden we al snel het beeld wat we in de krant zagen, de uitgestrekte wegen, eindeloos. Daar hebben we het over jullie meiden gehad, ondanks dat we ze niet kenden, maar het had enorme indruk gemaakt. We wisten ook niet dat ze op dat moment nog in dat prachtige land waren, tegelijk met ons in Buenos Aires zelfs. Maar we willen jullie toch laten weten dat er ook door volslagen vreemden aan ze gedacht werd, door hun avontuurlijke levens, en helaas dat artikel in de krant. Ik weet niet hoe je dit verwerkt, maar toch wil ik jullie veel kracht toewensen voor de toekomst.
marion
Beste familie en vrienden van Sandra en Ellen,
We waren totaal geschokt toen we het bericht hoorden; het zouden toch niet toevallig die twee leuke vrouwen zijn die we in Nepal ontmoet hadden?
Tien jaar geleden, Nepal. Zij hadden de tandem even ergens gestald en liepen, net als wij, richting Annapurna Sanctuary. Wegens slecht weer strandden we toevallig samen in een hotelletje halverwege, waar een dag later onze zoon Dirk met zijn vriendin Lea aankwamen. Ondanks/dankzij het rotweer en totaal gebrek aan andere afleiding hebben we ons samen prima vermaakt, we hebben elkaar in Kathmandu weer ontmoet; zij hebben onze hotelkamer overgenomen want daar paste de tandem in.
We denken nog veel aan dit ondernemende stel.
Zo jammer....
Carel en Loes Janssen, Riel.
Lieve, lieve Ln en Sandra,
Rest in peace...And peace you shall have, want wat een echte, rechtvaardige en mooie mensen zijn jullie geweest.
Er is voor ons allen een tijd van komen en gaan....maar zo vroeg...ik kan het niet bevatten. Ik heb weken geleden een collega een bericht gestuurd om haar een hart onder de riem te steken.....niet beseffende dat het om Ln en Sandra ging... 2 uur geleden heeft het nieuws mij bereikt....wat een verdriet en wat een verlies! Terwijl ik dit intik krijg ik kippenvel. Een week geleden liet ik mijn man zien wat ik op 18 juni 2008 kado heb gekregen van Ln.....dit was haar afscheid als directe collega. Ze heeft haar hele team toen een persoonlijke boodschap geschonken....toeval bestaat niet, zo zie je maar. Ik had me voorgenomen om weer contact met haar op te nemen, want doordat we beide een nieuwe weg op gingen kruiste onze paden niet meer.....maar ik ben jou, lieve Ln NOOIT vergeten....want jouw zijn en liefde die je gaf was gewoonweg inspirerend! Ik koester ons fotoboekje uit Florence en jouw message in the little box, maar ook zeker de mooie momenten die we hebben gedeeld. Rust zacht, samen voor eeuwig en voor altijd. Kus, Namira
Beste familie en vrienden van Ellen en Sandra,
Pas gisteren hoorde ik het afschuwelijke nieuws over het fatale ongeluk. Wat vreselijk! Ook voor jullie.
Al had ik Ellen en Sandra allang niet meer gezien, ik woonde ook op de Enny Vredelaan, speelde in hetzelfde basketbalteam 'de Roze Rakkers', en reisde in 1990 samen met Ellen door de VS. Ik heb daar zeer goede herinneringen aan.
Ik wens jullie allen veel sterkte toe met het verwerken van het verdriet.
Ben
Lieve familie en vrienden,
Wat fijn dat we op zo'n mooie manier afscheid hebben kunnen nemen. John, ik sluit me helemaal bij jouw woorden aan. Ik denk dat San en Ellen in een deuk hadden gelegen om de oranje kisten. In de speeches kwamen de woorden energie, warmte, betrokkenheid, inspiratie en genieten met betrekking tot San en Ellen telkens weer naar voren. Ik ben zo blij dat ik San en Ellen zo lang in mijn leven mee heb mogen maken. Ze blijven voor altijd in mijn hart. Liefs karin
