De ontdekking van ……

Archive for the ‘Werk’ Category

Jippie, ik heb een nieuwe baan. Vanaf 28 juli a.s. ga ik werken bij Stichting Transplantatie Nu! Van het plakken tot de postzegel tot het bijhouden van de website. Tot het ontwikkelen van beleid tot het lobbyen m.b.t. orgaandonatie. Erg leuk. Ik heb er enorme zin in. in Bussum als programmacoördinator. Het is een functie die helemaal bij me past, bij een organisatie die bij me past. STN is een stichting met een maatschappelijk doel en mijn werkzaamheden zijn zeer uiteenlopend.

Officieel moet ik nog horen van British Airways dat ik op de vlucht zit. Maar als het goed is, is dat me gelukt en ben ik 21 mei weer terug in het land. Deze week rond ik mijn werk af. Daarna heb ik nog tijd om een aantal plaatsen in de buurt van Buenos Aires te bezoeken. De laatste periode ga ik dus vooral de toerist uithangen.

Ik heb om meerdere redenen erge zin om naar huis te gaan. De aanleiding ervoor was echter niet mijn hondje of ook niet Ellu, hoezeer ik ze het liefst elke dag bij me zou willen hebben. De aanleiding was meer het gesukkel met het werk. Nadat ik afgelopen vrijdag voor niets vroeg was opgestaan om downtown les te geven en ik een dik half uur op mijn student had zitten wachten, ben ik naar een café in de buurt gegaan voor een kopje koffie om daar mijn opties te overwegen. Ik had er genoeg tijd voor want ook andere lessen waren afgezegd, dus had ik maar liefst 3 uur vrij te besteden.

Voor mij is duidelijk dat de enige manier om hier nog maanden te zijn, zou zijn wanneer ik een paar dagen per week zou kunnen werken. En dan heb ik het over echt werken en niet over geld verdienen omdat studenten te laat hebben afgezegd. Al eerder heb ik gekeken of ik iets zou kunnen doen om verandering aan te brengen in mijn werksituatie. Maar zonder resultaat. Ik had er nog wel 2 uurtjes lesgeven bij mij in de buurt bijgesnoept maar verder was ik niet gekomen. Ondertussen besefte ik ook goed dat ik hier nog te kort zou zijn om een echte baan met contract te vinden. Ik snap goed dat werkgevers graag commitment willen voor een langere periode. En het is natuurlijk niet voor niets dat de Engelse-lesgeef-markt zo interessant is voor buitenlanders die hier maar een tijdje willen wonen en daarnaast ook nog wat willen reizen. Als Engels docent (zeker met een TEFL-diploma) kan je eigenlijk heel snel en overal aan de slag. Er zijn geen contracten en voor wie wil, heb je voordat je het weet een vol rooster met vele uren (2 uur bij de ene organisatie, 2 uur bij een andere, weer anderhalf uur bij nog een andere organisatie, 10 uur bij ………, met vele verschillende lesmethoden, met vele verschillende vormen van administratie en met vele verschillende locaties verspreid over de hele stad). Maar een rooster vol met uren dat wilde ik niet. Daarom was ik in eerste instantie ook helemaal tevreden met mijn 10 uur bij ETS verspreid over de woensdag en vrijdag. En als het nou zo was geweest dat maar af en toe een les zou worden afgezegd dan was het ook anders geweest.

Werk heeft voor mij, hier in Buenos Aires, als enige functie de functie van structuurgever. Iets nuttigs om te doen, om bezig te zijn en om op te gaan in het “normale” werkleven. En die functie heeft het niet gehad. Jammer, want het lesgeven zelf vond ik erg leuk om te doen.Daarnaast heb ik het idee dat ik mijn doelstellingen hier heb bereikt. En dat er dus voor mij geen reden is om te leven met een werksituatie waar ik niet tevreden over ben en waar ik op korte termijn ook weinig invloed op kan uitoefenen. En zo onstond mijn besluit. Ik heb het hier goed, ik vind het hier leuk en Buenos Aires is een geweldige stad. Ik kom naar huis, niet omdat ik heimwee heb of omdat ik me down voel of omdat ik Ellu teveel mis maar omdat ik mijn opties heb overwogen en zie dat ik er niet meer kan uithalen dan wat ik er tot nu toe heb uitgehaald. En ik héb er voor mezelf veel uitgehaald. Al was het alleen maar dat ik echt helemaal niet van koken hou en ook zeker niet kan koken!

Ellu en ik zijn al weer meer dan een half jaar thuis. In deze tijd zijn al weer heel wat leuke (én minder leuke) dingen gebeurd: Ellu is begonnen met haar 2e baan, we hebben een hond, mijn zus uit India was hier en ik ben lekker aan het studeren.

Daarnaast ben ik zo af en toe bezig met zoeken naar een baan. En dat is zo makkelijk nog niet! Mijn focus ligt op studeren dus een baan erbij die ook nog past bij mijn ambitie……… Tja, die liggen niet voor het oprapen. De sollicitaties die de deur uitgaan, worden één voor één afgewezen. Ik vertrouw op mezelf en ik vertrouw erop dat ik uiteindelijk wel iets ga vinden, maar afgewezen worden …….leuk is anders!

Dus pep ik mezelf weer op, ga ik er weer tegenaan. Het jachtseizoen is wat mij betreft nog lang niet afgelopen!

Afgelopen maandag ben ik begonnen met een onbetaalde baan bij een ideeële organisatie in Amsterdam als medewerker HR. Tijdens het sollicitatiegesprek klikte het erg goed met de mensen waarmee ik zou gaan werken. Impulsief zei ik dat ik meteen de maandag erop wilde beginnen.

Afgelopen dinsdag ben ik gestopt met die onbetaalde baan bij die ideeële organisatie. Doodmoe kwam ik thuis na één dag werken. Doodmoe zat ik op de bank. Moe te wezen en niets meer totdat Ellu me begon te bevragen en ik begon te luisteren naar wat mijn lichaam me vertelde.

Een heel rijtje van futiele zaken, zoals de gang vegen of boodschappen voor de lunch halen, zaten me dwars. Dat zei me dat ik een te impulsief besluit had genomen en dat ik me te weinig met het doel van de organisatie verbonden voelde om er voor te gaan.

Afgelopen donderdag had ik een borrel met een paar oude collega’s van het BPV&W.; Het was erg gezellig om ze te zien, met ze te lachen en om te merken dat ik me nog steeds betrokken voel bij wat zij doen. Of dat ooit weg zal gaan, weet ik niet. En voor mij hoeft dat ook niet. Het BPV&W; heeft toch een speciale plek in mijn leven.

Wat ik heb geleerd, is dat ik in een nieuwe baan niet op zoek moet naar een exacte kopie van de baan bij het BPV&W; maar naar een baan waar ik de dingen in vind die ik belangrijk vind zodat ook voor die baan de liefde kan groeien. Oude liefde roest niet maar niemand zegt dat dat over één liefde gaat, toch?

Twee weken geleden was het zover: ik heb me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Dat betekent dat ik nu officieel, ook voor de Belastingdienst, een ZZP-er (Zelfstandige zonder personeel) ben. Via mijn eigen bedrijf IT’s Personal Coaching biedt ik mezelf aan als coach én als persoonlijk begeleider voor mensen die (nog beter) willen leren werken met Office-programma’s.

Op het oog twee verschillende diensten maar in de kern zijn ze dat voor mij niet. De overeenkomst zit ‘m er in dat ik mensen ondersteun en begeleid in hun ontwikkeling. Bij de één ligt die ontwikkeling op het persoonlijke vlak, al dan niet binnen de context van werken binnen een organisatie. Bij de andere dienst is de ontwikkeling gericht op (meer) kennis vergaren over een specifiek computerprogramma. Beide diensten zijn op maat want de vraag van de klant staat centraal. Beiden zijn ze resultaatgericht omdat de klant toewerkt naar een bepaald doel.

De combinatie van deze twee diensten verenigt voor mij twee zaken die ik graag doe. Het fijne ervan is dat ik ze vanaf nu helemaal zelfstandig kan invullen. Vrijheid leeft voor mij in elk geval door!