De ontdekking van ……

Archive for the ‘Thuis’ Category

Vanmorgen bekeken we onze email in Vang Vieng. Er was een berichtje van mijn broer, Hans. Dat we zo snel mogelijk moesten bellen. Dat hebben we ook meteen gedaan en toen kregen we te horen dat mijn moeder gisteren met spoed is opgenomen in het ziekenhuis met hartfalen. Gisteren gaven de artsen haar niet lang meer en werd tegen Hans gezegd dat hij iedereen moest waarschuwen dat het zo afgelopen zou kunnen zijn. Maar mijn moeder blijft ons verbazen (en God, wat hoop ik dat ze dat nog lang blijft doen). Nu is ze stabiel maar fragiel. Het kan goed gaan of niet. En ten opzichte van eerder is dat – hoe klein ook- een verbetering.

Hoe optimistisch ik ook zou willen zijn; het lukt me niet. Ik maakte me al een tijdje zorgen om mijn moeder en voor het eerst sinds tijden raakte ik dat gevoel niet kwijt. Ook mama zelf is niet optimistisch. Ze verwacht niet dat ze het ziekenhuis nog uitkomt. En zo’n opmerking is niet des moeders. Dus zijn we vandaag al begonnen met de tocht huiswaarts. We hebben vanochtend een minivan geregeld om ons en Lien Masjien terug te brengen naar Vientiane. Hier in Vientiane hebben we geregeld dat we morgen aan het einde van de middag (eerder kon niet) kunnen vliegen naar Bangkok. En een uur geleden heb ik met de alarmcentrale geregeld dat zij een vlucht regelen van Bangkok naar Amsterdam. Terugkomen, neemt dus zo’n 2 à 3 dagen in beslag.

Bij thuiskomst weet ik dat ik mijn moeder zal aantreffen die niet meer is zoals ze was toen we vertrokken. Marianne, mijn schoonzus, gaf aan de telefoon aan dat ze weer een jasje heeft uitgetrokken. En dat is het beste scenario.

De eerste foto’s zijn daar. Album moet nog verder gevuld en weet niet wanneer dat kan. Maar hier is het te traag om de laatste Thailand foto’s te uploaden.

Kijk bij Azie, fotoalbums en ga je gang

De hele week had ik het al in mijn hoofd: ik moest en zou de ramen lappen. Van binnen en van buiten!

Nu lap ik de ramen, meestal binnen óf buiten en nooit tegelijk, zo ongeveer 1 keer per jaar. Dat ik dit klusje dus perse nu wil doen, 5 dagen voor vertrek naar Bangkok, is dan ook enigszins raar te noemen. Niet alleen hebben we er zelf niets meer aan; het is ook nog eens herfst. De buitenramen zullen niet lang schoon blijven.

Toch klom ik vanochtend op de huishoudtrap. Eerst deed ik de buitenramen achter en daarna zeulde ik de trap mee naar voren om het daar eens even grondig aan te pakken. Met vaatdoek gewapend, verwijderde ik de spinnenwebben en de etensvoorraad van de spinnen (ik hoop dat de spinnen zelf de winter overleven) en poetste ik met een oude krant de ramen schoon en droog.

De vaart zat er in en voordat ik het wist, was ik al bij de voordeur. Net op het moment dat buurman Jan thuis kwam. En hij zei het eigenlijk treffend. Wat ik mankeer is een soort omgekeerde nestdrang. Ik maak ons huis niet schoon voor onszelf maar voor degene die in ons huis zal zitten. Dat geeft me een heel prettig en huiselijk gevoel.

is vanochtend overleden. We hoorden het bericht net pas en zijn er behoorlijk van ontdaan.

Met haar prachtige stem en haar mooie songs raakt zij ons tot in het diepst van ons hart, brengt ze ons vaak tot tranen of laat ze ons meezingen waarbij we door de passie haast overweldigd worden.

Zij staat ook voor mijn relatie met Ellu want via oude  cassettebandjes bracht Ellu Mercedes in mijn leven. En ze staat voor de band met Jits. Mijn eerste en laatste concert van Mercedes heb ik samen met Jits & Ellu gezien. Mercedes is verweven in mijn leven en werd dat meer toen haar geboorteland voor ons één groot feest was. Zo werd Argentinië ook een beetje van ons.

Steeds vaster kwam ze in mij te zitten toen ik voor Jits tijdens haar verblijf in het ziekenhuis toch ook nog Mercedes op haar Ipod zette, en dat ze vertelde dat toen ze Mercedes hoorde ze zo aan mij moest denken. En dat ik op Jits haar begrafenis het lied Todo cambia liet draaien. Een lied zo mooi gezongen en met zoveel betekenis voor mij, voor Jits, voor Ellu.

We hadden haar nog graag een keer horen zingen. We hadden gezien dat een concert in Groningen was afgezegd. We hadden al gezegd dat het ons niet zou verbazen. Ja, Mercedes Sosa, MERCEDES SOSA IS OVERLEDEN!

Gisteravond was ik uit eten. Bij het afsluitende kopje koffie moest ik meteen aan de koffie van de Coffee Company denken. Koffie, zo lekker; daar kunnen vele restaurants, cafeetjes alleen maar van dromen. Koffie waar ik bijna lyrisch van word. Wat is dat goed gedaan zeg: de combinatie van het concept van Starbucks met échte goede koffie. Niet te geloven dat ze al in 1996 begonnen zijn. Niet te geloven dat ik pas sinds de lente dit jaar van hun bestaan weet!

Denken aan de koffie van de Coffee Company doet ook meteen denken aan de koffie van Starbucks. Koffie, die je eigenlijk geen koffie mag noemen. Ok, ik weet het: Ellu en ik waren enorme fans van Starbucks. Het hypen van de naam hebben ze daar dan ook goed gedaan. En het concept is goed: lekker zitten in luie stoelen, gratis WiFi, lekkere koeken voor erbij. En aangezien er in Amerika buiten de deur vrijwel geen lekkere koffie te krijgen is, maakt Starbucks tot een zeer aantrekkelijk alternatief. Bij gebrek aan beter: woest aantrekkelijk. In het land der blinden is éénoog koning, toch? Dat is ook meteen ons excuus voor onze terugkerende bezoeken aan  Starbucks, zodra het Starbucks-logo maar enigszins in beeld was.

Starbucks zou echter nog veel van de Coffee Company kunnen leren. Van de manier waarop de koffie wordt gemaakt en van het feit dat de koffie altijd lekker is. ALTIJD! En niet zoals bij Starbucks de ene keer wel lekker maar de andere keer een grote bak duur slootwater. Nu waren we al redelijk fan af aan het einde van onze 6 maanden in Noord-Amerika maar nu ik weet van het bestaan van de Coffee Company is Starbucks compleet van zijn voetstuk gevallen. De Starbucks op Utrecht CS zal ik dan ook niet bezoeken. Op Schiphol drink ik nog liever een goedkopere slechte bak koffie ergens anders. Ja, Starbucks is definitief ten onder gegaan. Lang leve de Coffee Company! (En voor thuis is dat Nespresso).