De ontdekking van ……

Archive for the ‘Thuis’ Category

De laatste paar dagen zaten Ellu en ik in een dip! Toen Ellu eenmaal klaar was met overgeven, begon ik ook nog eens een keer. Maar omdat we het helemaal gehad hadden met El Paso (dat ligt helemaal aan ons en niet aan El Paso), zijn we toch op de fiets richting Las Cruces gestapt. Geen goed idee want beiden waren we toch nog niet helemaal hersteld. In Las Cruces konden wij gelukkig nog net een kamer vinden. Het was dit weekend extra druk vanwege afstudeerfeestjes, een baseballgame en moedersdag. Voor twee keer de prijs hebben we de resterende uurtjes met daglicht weggeslapen. Gisteren ging het lichamelijk beter maar terwijl we in een cabin zaten met prachtig uitzicht op de Caballo mountains kwam het ongenoegen eruit. We zaten duidelijk in een enorme dip. Met tranen maar wel met troostende armen om elkaar heen zijn we in slaap gevallen. En met de belofte aan elkaar om vooral te proberen de leuke, positieve dingen weer te zien. Vandaag is dat in ieder geval gelukt. De natuur was weer wonderbaarlijk prachtig, het fietsen ging goed, we hebben een heerlijk ontbijtje genoten in een historisch dorp en na 45 kilometer zijn we gestopt bij Black Range Lodge. Het beste wat ons kan overkomen om uit deze dip te geraken. Een prachtig mooi huis met een goede sfeer, dat wordt gerund door enorm vriendelijke mensen. We zijn vandaag de enige gasten en omdat het moedersdag is, eten we vanavond mee met het diner voor de (schoon)moeder van Catherine en Pete. Morgen gaan we verder met onze klim naar de Emory pass (2800 meter). Zeker weten met hernieuwde positieve energie. Dat kan niet anders want ze hebben het hier in overvloed!

Alweer nieuwe foto’s. Nu van het stuk van Del Rio naar El Paso. Nog steeds in Texas. Maar niet meer voor lang. Morgen (alles Ellu beter is) fietsen we New Mexico binnen.

Soms zit het mee; soms zit het tegen. Dan is het niet zó’n dag (als die van ons record), maar 1 van die andere dagen waar niets is zoals je wilt dat het is maar alles anders loopt dan gehoopt. De post die we hier naar toe hebben op laten sturen, is niet op het hoofdpostkantoor af te halen; we moeten helemaal naar een postkantoor bij het vliegveld. Een behoorlijke onderneming. Wanneer we het de volgende dag op gaan halen, blijkt nog niet alles te zijn aangekomen. Het wordt doorgestuurd naar een plaatsje waar we pas over 3 weken zijn! Het hotel in de downtown area (het ‘centrum’) heeft geen airco dus het is benauwd in de kamer én de springveren van het bed drukken tegen onze ribben aan. Dat slaapt niet echt lekker. Er is geen Starbucks in het centrum. Het alternatief kunnen we in eerste instantie niet vinden. We lopen een tijd verdwaasd rond. Dat loopt niet zo fijn. De bibliotheek wordt verbouwd dus gratis internetten is er niet bij. Gebruik van de computer elders is 6 dollar voor een uur en het ding is aan alle kanten beveiligd. Bloggen lukt daardoor niet en foto’s uploaden kan alleen maar via het web, 5 foto’s per keer. Daarbij komt ook nog eens dat ik ongesteld moet worden. Tja! Gelukkig hebben we het alternatief voor Starbucks gevonden. Daar zitten we nu onze verdriet te verdrinken met de allergrootste caramel vanilla cold coffee frappe. Het leven is zwaar!

p.s. Helaas hebben we nu ‘echte’ tegenslag: Ellu is ziek. Waarschijnlijk iets verkeerds gegeten in een verschrikkelijk fast food tent met de naam Hooters. Ze heeft een lichte verhoging, maar heeft gelukkig vanochtend vroeg nog maar 1 keer overgegeven.

Het was zo’n dag dat alles lukte. Een dag met een flitsende start van 55 ongemerkt voorbijgegane kilometers. Zo’n dag waarbij het klimwerk dat ons nog restte geleidelijk ging en 100 kilometer tegenwind ons niet deerde. Een dag van ritmisch ronddraaiende benen, die ondersteund door 37 nummers van allerhande zingende dames, opgezweept door de melancholische klanken van Mercedes Sosa en tenslotte voortgestuwd- toen de lijven wat begonnen tegen te sputteren – op de swingende muziek van Anastacia het oude record uit Alice Springs verbraken. Die toen verder gingen, en verder, en verder. Totdat zij bij 186,91 kilometer op de plaats van bestemming waren.

Gisteren was de grote dag. De dag dat we de pas over zijn gegaan in de Fort Davis mountains. Een pas van 2200 meter. Niet alleen moesten we de pas over; het was ook nog eens een lange dag, namelijk 1 van bijna 140 kilometer. Dus mentaal hadden we ons voorbereid. Ook waren we de dag ervoor 9 kilometer doorgefietst, zodat we die in ieder geval al vast gehad zouden hebben. Vol goede moed startten we de klim. Twee dingen vielen vies tegen, namelijk dat de tegenwind er meteen al bij de start was en dat de stijging niet geleidelijk was, maar met hele steile horten en weer iets dalende stoten. Mentaal was het zwaar want het voelde als een dubbele handicap. Vol in gevecht fietsten we de eerste kilometers. Dat het zo niet zou gaan lukken, wisten we maar al te goed. Gelukkig was daar een eerste rest area. Daar evalueerden we de klim tot nu toe. Wat ik zei, was dat ik Mien zo zwaar vond voelen. Zwaarder dan de dagen ervoor. En toen ineens was daar het relativerende moment. Hard lachend bedachten we dat we sinds Del Rio steeds op Mien hebben meegesjouwd: wortels, aardappels, uien, courgette en ongeveer anderhalve kilo fruit. Met deze wetenschap voelden we ons een stuk lichter.