De ontdekking van ……

Archive for the ‘Thuis’ Category

Tja, goh, waar zal ik eens beginnen. Het lijkt alsof we terecht zijn gekomen in een boek van Robin Cook met de naam ‘ Sanmonellu crisis’ of iets dergelijks. Wat we ook hebben; het lijkt maar niet weg te gaan. Of misschien pikken we in elke stad iets nieuws op (In elke stad een andere schat?). We weten het niet. Wat we wel weten, is dat Ellu zich gisteren niet lekker voelde, dat ze haar lunch nauwelijks op kon, dat ze graag even wilde slapen en dat verlengde met vele uren erbij, dat ze pijn in haar buik had en uiteindelijk het Best Western prullenbakje nodig had om de inhoud ervan te lozen. Vanochtend voelde ze zich al weer wat beter, maar na het ontbijt begon het van binnen te rommelen. Dus terug naar bed om te slapen. Het laatste nieuws: op het moment dat ik naar de bieb ging, wilde ze in bed naar de IPod luisteren. Vooruitgang?

Het heeft ons meer dan een dag gekost om van de ene kant van Phoenix naar de andere kant van Phoenix te komen. Gisteren alleen al is het ons gelukt om 90 kilometer lang de stad te doorkruizen. Dat is dus van Utrecht naar Tilburg met winkels, straten en huizen! Zelfs met een heus fietspad van 30 kilometer lang langs een kanaal en plat, plat, plat! Voor fietsen in een stad was dit prima te doen. Leuk ook om te zien hoe mensen wonen. De klapper was onze plaats van bestemming, Peoria. We kwamen in een wijk terecht waar ik geen normaal huis heb gezien, maar alleen maar shopping malls, shopping malls en nog eens shopping malls. Vonden we het erg? Eerlijk gezegd, helemaal niet. Buiten was het over de 40 graden. En wij hebben de middag doorgebracht in een heerlijk koel winkelcomplex (2 Fossil horloges gekocht)!

Eergisteren reden we richting Phoenix. Op onze kaart konden we zien dat we nog flink af zouden dalen. Hoe flink is altijd lastig in te schatten, omdat het hoogteprofiel op onze kaart alleen een indicatie van de te verwachten stijging/daling geeft. Eenmaal aan het begin van de afdaling stond een heuse rit in een achtbaan te wachten. Wat een geweldige rit! We zoefden door een prachtige rode canyon. De combinatie van onze snelheid, het landschap en de hoe wij daar reden was adembenemend, spectaculair, geweldig, fantastisch, onvoorstelbaar. En dan doe ik nog te kort aan hoe het op dat moment daadwerkelijk was! Het was zo mooi dat ik er de woorden niet meer voor kan vinden, want we hebben al zo ontzettend veel moois gezien.

Het stuk van El Paso naar Tempe schiet niet op. Met reden want op dit moment zijn we al weer 2 dagen in Safford omdat ik last heb van een virus. Hetzelfde virus (het bleek toch geen voedselvergiftiging te zijn) dat Ellu in bed hield in El Paso en dat ook mij trof op de avond voordat we naar Las Cruces fietsten. Natuurlijk was het stom om naar Las Cruces te fietsen terwijl we allebei nog niet helemaal hersteld waren. Maar nadat we daar nog uitgebreid in bed hadden gelegen, leek het allemaal weer goed te gaan. Ja, ik klaagde nog wel over last van mijn maag en buik, maar ik kon gewoon fietsen en vooral: ik kon gewoon eten. Op weg naar Safford ging het helaas mis. We hadden een uitgebreide stop gehad in Three Ways met koffie, fris en een grote koek ter voorbereiding van de laatste pittige klim van die dag. Ellu voelde zich goed; ik voelde me goed. Ik zei zelfs nog tegen Ellu dat het er op leek alsof mijn buikklachten over waren. Vol energie gingen we de klim aan. Het was heet want we waren die dag ook al zo’n 600 meter gedaald. Om die reden besloten we de klim rustig aan te doen, dus vlak voor de top (dat bleek later), stapten we kort van Mien af. Zonder directe aanleiding werd ik naar. Heel naar. Mijn maag draaide zich om en om. Ik dacht dat ik moest overgeven en wilde van de fiets afstappen. Vanaf dat moment weet ik niets meer. Wel hoorde ik op een zeker moment op grote afstand en heel zacht Ellu roepen: ‘San, San, San, San’. Ik was flauwgevallen en lag naast de fiets met 1 been nog min of meer over de stang, op de grond. Ellu heeft me met de paraplu boven mijn hoofd tegen de zon op de grond geplant. Zij heeft, met moeite notabene, een pickup kunnen aanhouden, die ons verder naar Safford heeft gebracht. Vooral voor Ellu was dit enorm schrikken. Zelf heb ik er weinig van meegemaakt. In Safford zijn we meteen naar het ziekenhuis gegaan. Na een batterij van onderzoeken kan ik in ieder geval zeggen dat er niets ernstigs aan de hand is, dat we niet uitgedroogd waren maar dat dat ellendige El Paso-virus me nog steeds te pakken had. We blijven in Safford totdat ik GEEN last meer heb van mijn buik! Dit willen we niet een tweede keer meemaken!

Na een extra dag in de Black Range Lodge zijn we weer helemaal terug. We hebben de Emory pas (2740 meter) genomen zonder problemen. Geen hersenspinsels over hoe zwaar het wel niet is, maar met hernieuwde energie genietend van het prachtige berglandschap. Hernieuwde energie verkregen uit de fontein van de eeuwige jeugd. Een fontein met als bron Betty, een vrouw van bijna 82, vol met humor, zeer intelligent maar vooral met tomeloze energie. Op onze tweede dag in de lodge zijn we namelijk met Betty op pad geweest naar de Gila Cliff Dwellings. Deze tour zou op de fiets 4 dagen extra hebben gekost en dat was voor ons de reden om het te laten schieten. Maar het aanbod van de eigenaren om met hun auto er naar toe te gaan, konden we niet laten schieten. Dat Betty mee ging, was een extra bonus. We hebben een geweldige dag gehad en Betty hebben we voor altijd in onze harten gesloten.