De ontdekking van ……

Archive for the ‘Thuis’ Category

Geplaagd door wind, kou, verkeer en hoge verwachtingen in onze eerste dagen aan de westkust zijn we de mentale klim uit het dal van teleurstelling aangegaan. Het resultaat is er naar, want vol frisse zin zitten we elke morgen weer op de fiets. Niet meer zo vroeg als de eerste dagen, maar vroeg genoeg om te genieten van de stilte op de weg in de ochtend. Laat genoeg om met daglicht wakker te worden, waardoor deze psychologische barriere ook geslecht is.

Highway 1 hebben we inmiddels achter ons gelaten. Al dagen fietsen we af en aan op highway 101, een weg die alleen zo af en toe voor enkele kilometers geen vluchtstrook heeft. Dat zijn de momenten dat al onze concentratie en alertheid vereist is. De rest van de tijd kan onze aandacht gaan naar de mooie omgeving, de gesprekken met elkaar of met onszelf of de heerlijke cadans van het fietsen zelf.

Het is ‘s ochtends fris op de fiets, maar naarmate de dag vordert, wordt het weer steeds aangenamer om in te fietsen. Niet te warm en niet te heet. De wind is en blijft waarschijnlijk tegen, maar zonder het drukke verkeer is ook met de wind goed te dealen. Gewoon blijven trappen en dan komen we er vanzelf.

De verwachtingen zijn bijgesteld, de realiteit geaccepteerd. We staan weer met beide voeten op onze pedalen!

Het is even wennen! Zo wennen, dat we op onze vijfde dag aan de westkust na 11 kilometer gestopt zijn om onszelf te ver-wennen met een relaxte dag. En dat terwijl we vanochtend hebben kunnen uitslapen tot half 6!

Zie, het is namelijk niet zoals wij hadden verwacht dat het zou zijn. Na maanden in de woestijn met extreem hoge temperaturen dachten wij terecht te komen in fietshempjesweer. We hebben er zelfs speciaal 2 nieuwe fietshempjes voor gekocht. Maar helaas hebben we ons huiswerk niet goed gedaan. De westkust heeft een mild klimaat, met in de zomer altijd een harde tot forse wind uit het noorden of noordwesten. En de weg die wij fietsen, een smalle kronkelende kustweg, is vooral in de zomer druk met vakantieverkeer. Het is te vermijden. Door om kwart voor 5 op te staan. Met al onze kleren aan zitten we dan half 6 op de fiets, want het is koud in de ochtend en de tent is zeiknat.

Op zich is het fietsen dan heerlijk, want er is inderdaad nauwelijks verkeer op de weg. De wind echter werkt niet altijd mee. Soms is hij er al na een half uur; met een beetje mazzel fietsen we de eerste twee uur redelijk windloos. Rond een uur of half 11, wanneer we tussen de 60 en 70 km hebben gefietst, wordt het drukker en winderiger.

Op zijn hoogst kunnen we dan nog 10 kilometer rijden waarbij we regelmatig moeten stoppen voor passerende trucks of uit moeten kijken voor auto’s die ons snijden omdat ze toch nog in willen halen zo vlak voor de bocht. Dat terwijl ik de ruimte moet nemen omdat er anders voor ons geen ruimte meer is.

Dan wanneer we min of meer gedwongen door de combinatie van harde wind(stoten) en verkeer een camping zoeken, is de camping ver van het dorp. Op zich te fietsen, maar niet zonder weer volledig bezweet te geraken; te ver om te lopen want minstens 3 km enkele reis.

We zagen ons hier al fietsen. In fietshempjes zoals gezegd. Zo ‘s ochtends rond een uur of 9 tot ‘s middags rond een uur of 5. Met een koffietje hier en een koffietje daar, zittend op terrasjes in de zon. Dan tentje op, om schoon en fris even naar het dorp te lopen voor eten en lekkers. Om vervolgens tevreden en genoegzaam om 9 uur ons tentje in te kruipen om te rusten voor een nieuwe dag vol rozegeur en maneschijn. Mmm, het is wennen!

In een aantal grote steden in de US zijn Apple winkels. Met Apple winkels bedoel ik winkels met alle produkten van Apple zoals IPod & Macs. De winkels zijn super modern ingericht. Ze zien er ook zeer chique uit. In de Apple winkel in New York heb ik mijn Ipod gekocht. Hier zou ik als ik kon 1 van die enorm grote schermen willen kopen. Maar ja, we fietsen en kunnen niet even makkelijk een schermpje achterop Mien meenemen. Dus bevredig ik mijn behoefte door in de Apple winkel achter zo’n groot scherm mijn blogtekstje te schrijven. En echt ik geniet er volop van!

We fietsen weg uit Winters. Bij een splitsing kijken we op de bordjes. We moeten naar links om in Fairfield te komen. Eventjes later worden we ingehaald door een andere fietser. Hij vraagt ons waar we naar toe gaan. In koor zeggen we ‘Fairfield’. De fietser geeft aan dat we dan niet goed gaan. We hadden bij de splitsing rechtsaf moeten gaan. Wij draaien om en hij draait ook om. Hij blijft naast ons fietsen en we raken in gesprek. In eerste instantie ben ik nog wat voorzichtig. Ellu ook dus die maakt er maar een grapje over “Je bent toch geen serial killer?” Maar gedurende het gesprek ontspan ik. Het is een leuke vent, die ons uitnodigt om te gaan lunchen. We nemen het aanbod aan. Nu een paar uur later haalt Mike zijn dochter op, heeft hij voor ons geregeld dat onze fiets even tussendoor gerepareerd kan worden, hebben we uitgebreid geluncht van een overheerlijk chinees buffet (vol!), is de logeerkamer voor ons ingericht en heeft Mike een laptop voor me klaargezet. Wat een leven hebben we toch!

Het kwam heel plotseling. We waren er niet echt op voorbereid. Gisteren fietsten we nog door de Sierra Nevada, over de Carson pas. Er lag nog sneeuw. De bergen waren bezaaid met dennenbomen. Het was wel al drukker met verkeer. Drukker dan we gewend waren, maar het valt in het niet vergeleken bij vandaag. De eerste 20 kilometer fietsten we nog over een landelijke weg langs wijngaarden. Af en toe werden we eens ingehaald. Daarna was het over met de pret. Op een smalle tweebaans weg werden we voortdurend ingehaald en hadden we voortdurend tegenliggers. Meer verkeer en ook meer huizen. Een totaal andere wereld. Anders ook omdat we ineens weer volop in het groen fietsten: met bomen, struiken, bloemen. En er is gras. Water is er in overvloed. Ook is er overal latte te verkrijgen. Vandaag heb ik al 5 Starbucksen gezien. De vogels fluiten (de auto’s toeteren) en het zweet druipt weer van onze gezichten af. Warm en vochtig. Muggen bijten. Veel andere insecten vliegen tegen ons aan. Het is duidelijk dat sinds we de Sierra Nevada over zijn, we definitief de woestijn hebben verlaten. We zijn terug in de bewoonde wereld!