De ontdekking van ……

Archive for the ‘Thuis’ Category

Op 9 december 2008 zijn Ellu en ik de trotse omatantes geworden van Liam Hofmann, zoon van Maaike van Eck & Kevin Hofmann.

Een bijzonder moment om dat Liam het eerste kleinkind zou zijn geweest van Lineke, mijn lieve zus die in 1995 aan baarmoederhalskanker is overleden.

In de auto terug naar Utrecht, na onze eerste kennismaking met Liam, vermengden de tranen zich met de warme gedachten aan hoe Lien zich zo trots als een pauw achter de naaimachine gestort zou hebben om ook Liam, net als haar 3 zoons, te voorzien van een kekke garderobe. Hoe ze hem de liefde en warmte mee zou hebben gegeven en hoe ze allerlei zaken met hem bespreekbaar zou hebben gemaakt. Nu als oma en niet als moeder. Als oma van Liam.

En hoewel ze niet meer leeft en dus ook geen oma is geworden, leeft ze nu nóg meer voort: in de naam van haar kleinkind (Hugolina) en in de overgeërfde trekken van Kevin, die zo ontzettend veel op zijn moeder lijkt.

Het weekend heeft voor Ellu en mij in het teken gestaan van veel lopen. We hebben zaterdag een wandeling gedaan rond Lage Vuursche met de naam “Kwispelkontjes”. De naam van de wandeling verwijst naar het feit dat je er loslopende honden kunt tegen komen met, inderdaad, kwispelkontjes.

Ondanks het weer was het een heerlijke wandeling. Met onze regenjassen aan baanden we ons een weg door de bossen. Dan weer praatten we volop; dan weer genoten we van de stilte. Ondertussen rende ons hondje steeds om ons heen. Aan het einde van de dag waren we moe maar voldaan. Dus besloten we de volgende dag nog een lange wandeling te maken.

Dit keer namen we Listo mee naar het Panbos. Een voor ons en hem deels bekend bos omdat we er vaker heen gaan en ook omdat Listo daar wordt uitgelaten. We besloten er de route van 12 kilometer te doen. Ook deze wandeling was heerlijk en ook tijdens deze wandeling was de bedoeling, net als de dag ervoor, om onze hoofden leeg te maken tijdens het lopen en om met een goed gevoel thuis te komen. Een geslaagde missie. Het lijkt bijna eeuwen geleden maar afgelopen weekend hebben we een heerlijk ontspannen weekend gehad!

Ellu en ik zijn allebei behoorlijk moe. Ellu heeft het druk, ze werkt hard en doet veel. En Jits d’r situatie treft ook Ellu in haar ziel. Ik zou het ook druk kunnen hebben maar al met al doe ik niet zo heel veel. Pas gisteren heb ik voor het eerst weer 2 uur gestudeerd. Er komt vrijwel niets uit mijn handen en ik heb enorm veel moeite om de draad hier op te pakken. Het voelt allemaal zo nutteloos…..

Het verdriet, de onmacht, de boosheid over Jits verlammen me in grote mate. Maar elke dag weer probeer ik om er toch een goede dag van te maken. Of het uiteindelijk een goede dag wordt, zit hem dan in kleine dingetjes: of ik lekker gesport heb of niet, of dat ik mezelf schor schreeuw bij een wedstrijd van het Nederlands elftal. Of heel simpel maar heel puur, dit beeld van mijn liefje met hond:

Nieuwsgierig gemaakt door een vriendin ben ik toch ook maar aan het hyven geslagen. Al eerder had iemand mij al eens uitgenodigd maar dat was tijdens onze reis en toen had ik niet zoveel zin om er naar te kijken. Nu echter heb ik de tijd aan mezelf, mijn studie loopt immers niet weg (Listo soms wel!), dus besloot ik om er een paar minuten aan te wijden.

Al snel vond ik uit dat ik mijn Hyve kon verpersoonlijken dus snel paste ik de opmaak aan. En nu is mijn Hyve een kloon van mijn blog. De blog waar ook mijn website op gebaseerd is. Ik ben nu toch wel heeeeeeeeeeeeel erg online en niet erg origineel, zou je kunnen zeggen!

Toch is dat Hyven best geinig omdat een snelle krabbel, zoals de miniberichtjes op de hyve heten, snel gemaakt is en omdat er op je hyvepagina ook aardige gadgets toegevoegd kunnen worden. En omdat je op naam medehyvers kunt zoeken, kom ik wellicht nog eens een oude bekende tegen. Grappig dus en maar zien hoe lang ik het vol hou.

Voor wie nieuwsgierig is geworden: een hyve maak je op www.hyves.nl en mijn hyve is te bewonderen op http://alice24springs.hyves.nl/

Hyve ze!

In de tijd die ligt tussen thuis komen van een lange reis en weer gaan werken, zit veel ruimte om juist die klusjes te doen die al jaren op zich laten wachten. Zo zijn Ellu en ik begonnen met het zeer tijdrovende klusje van het inscannen van onze fotonegatieven. En dat zijn er veel!

Het scannen zelf is een langdurig proces. Zelfs met de speciale negatievenscanner die ik een paar jaar geleden heb gekocht. Ellu geeft het negatief aan, die ik plaats in de negatiefhouder. De negatiefhouder leidt ik vriendelijk de scanner in om vervolgens in het softwareprogramma te bekijken wat er eigenlijk op de negatieven staat. Dan na nog een paar handelingen staat de foto op de harde schijf en werk ik ‘m wat bij in een fotobewerkingsprogramma.

Het resultaat is soms verrassend. Zo weet ik nu waar Paul, Ellu’s jongste broer, zijn ontplofte haar vandaan heeft. Ook zie ik Ellu weer eens vanuit een ander perspectief. Ik zie meer van haar, laten we maar zeggen. Het meest grappige is hoe gedateerd de foto’s zijn. Foto’s van ongeveer 20 jaar geleden, die na het scannen vol met krassen en ruis zitten. Alsof ik de foto’s bekijk van mijn vader en moeder toen zij nog jong waren. Gôh, wat zijn we al oud 😉