De ontdekking van ……

Archive for the ‘Argentinië’ Category

In Nederland is het bijna zover. Wij hebben nog bijna 3 1/2 uur te gaan naar 2012. Of we het gaan redden om wakker te blijven? We denken het niet. Het is bijna traditie om juist te gaan slapen en om 12 uur even wakker te worden om elkaar nieuwjaar te wensen.

Dat doen we niet met opzet maar omdat we ook vandaag weer gefietst hebben. En ook om half 6 op zijn gestaan. We trekken het gewoon niet 😉

In ieder geval wensen we iedereen vanuit een heet en zonnig Córdoba een mooi, gezond en gelukkig 2012. Proost!

Proost op 2012!

Ben je dol op Máxima? Vooral op hoe ze altijd lacht, hoe open ze is en vriendelijk? Dan weet je hoe het voor ons is om onder de Argentijnen te zijn. Het is elke dag weer een feest want er gaat geen dag voorbij zonder aardige woorden van een aardige Argentijn.

In de afgelopen paar dagen was het Sergio in Rosario die ons zeer behulpzaam was en die ons onze eerste kus gaf (un beso). In San Genaro konden we ‘s ochtends bijna niet weg komen omdat de vrouw van het hotel vol overgave een praatje met ons maakte.

En Carlos Pelligrini was helemaal een feest. Als een lopend vuurtje ging het rond dat er 2 dames op een tandem in het hotel verbleven. Met als toppunt een interview voor de website van Carlos Pellegrini. We werden er voor van ons bed gelicht (8 uur ‘s avonds en voor ons was het al weer bijna bedtijd).

Maar ook vandaag onderweg – Ellu krijgt een lamme hand van het zwaaien – leek het niet op te kunnen. Tijdens een koffiestop zei een vrouw ons dat ze er trots op was dat wij in haar Argentinië aan het fietsen zijn (!) en 20 kilometer verderop werden we in Alicia gevraagd voor een tv-interview. Geweldig! Oja, en de drankjes hoefden we niet te betalen.

Laat ik echter niet vergeten hoe de dag begon. Hoe we om half 7 ‘s ochtends werden aangesproken door de bakker. Even een kletspraatje en ook een foto met de telefoon voor aan de muur. En voor ons – hebben we nog een minuutje – voor de feestdagen een heerlijke kerststol voor onderweg.

Kerststol uit Carlos Pellegrini, Argentinië (muy rico)

Voor 1 hondje thuis krijgen we vele, vele honden terug. Ik kan me niet herinneren dat er zoveel honden zijn in Argentinië. Er waren er al veel, dat weet ik nog, omdat toen opviel hoe goed deze honden er uitzien. Hoe goed verzorgd ze zijn.

Als je afgaat op de schijnbare maar ook letterlijke vermenigvuldiging van de hondjes is er blijkbaar geen sterilisatieprogramma. Hoe dat dan moet gaan wanneer we al weer een paar jaar verder zijn …..

Ondertussen lijkt het goed te gaan. De honden zijn over het algemeen genomen heel vriendelijk (er ligt er nu één gezellig bij ons achter onze stoelen). Maar heel af en toe springt er één op hard blaffend, met de hondenwens om ons eens lekker achter na te zitten. Maar inmiddels zijn we zelfverzekerde hondeneigenaren en met stemverheffing zetten we ze op hun plaats. Soms lijken ze daarover verbaasd te kijken.

De meeste honden zien er ook heel erg goed uit. En ze hebben ook hun vaste plekken. Het zijn straathonden die deels tot huisdier zijn gemaakt. Een kartonnen doos en wat brokjes liggen in de buurt. Regelmatig zien we dat ze even fijn achter hun oren worden gekriebeld. Echt, de honden hebben het in Argentinië zo slecht nog niet. Kijk maar:

Hond op stoel

Onze eerste keer in Argentinië zijn we er voor gewaarschuwd. Door onze Spaanse leraar José. Hij vertelde ons dat we met 100% zekerheid zouden kunnen verwachten dat we regelmatig door mannen nageroepen zouden worden.

Hij vertelde ons ook dat wat nageroepen wordt soms van hoge poëtische waarde is (of van andere waarde, zoals je wilt). Zoiets als “je ogen zijn zo mooi dat ik er graag in zou willen verdrinken”. Of “alleen met jouw schoonheid om me heen kan ik de wereld aan”.

Zijn advies was om altijd te blijven lachen, ook als de poëtische waarde ver te zoeken was en ook als je totaal niet begrijpt wat ze nou eigenlijk bedoelen.

Vandaag was zo’n moment. We sloegen af, een rustige straat in waar net een man van in de 40 door zijn kompaan werd opgehaald. Terwijl hij instapte, fietsten wij voorbij en zijn ogen vielen bijna uit zijn kassen. Hij riep ons nog wat na maar ja, wij waren inmiddels al weer buiten hoorbereik.

Te verwachten was dat we door de man ingehaald zouden worden. Natuurlijk met het raampje open; natuurlijk met de man half uit het raampje hangend. Tijdens het passeren, riep hij ons iets toe. Maar nu was de auto te snel en konden we het maar half horen.

We vingen er wel iets van op. Want in de stroom van woorden verstonden we allebei “casar (trouwen)” of “cazar (jagen)”. Gezien het enthousiasme en wetende wat mannen bezig houdt, houden we het er op dat hij graag met ons gejaagd zou hebben. Hè jammer dat we onze jacht-outfit niet bij ons hebben. Hebben we normaal altijd.

De verleiding is altijd erg groot om bij aankomst na een stuk op de fiets, te douchen, te eten, beetje rond te lopen, boodschappen te doen en dan weer terug te gaan naar de kamer. Meestal is het dan ook al wat later op de dag en gaan we al weer richting bedtijd aan.

Wel is het zo dat hoe korter de fietsdag is; hoe meer tijd en energie we hebben om andere dingen te doen. Dat betekent meestal dat we wat langer rondlopen en dat we ergens neer zijgen om lekker te lezen/achter laptopje te zitten. Van iets cultureels komt meestal niets.

Nu we vandaag in San Antonio de Areco zijn, het gaucho-dorp in de buurt van Buenos Aires vond ik het tijd om ons patroon eens te doorbreken. Dus na onze uitgebreide en heerlijke lunch met rode wijn besloten we om naar het plaatselijke museum te gaan.

Inmiddels was het 3 uur en deed het zonnetje goed zijn best. Het museum ligt aan de rand van het dorp op een afstand van – pak ‘m beet – 700 meter. Maar ondanks deze afstand kwamen we behoorlijk bezweet aan. Maar ja, je wil wat van de gaucho-cultuur oppikken of je wilt het niet!

We betalen onze 10 pesos per persoon, horen dat er een gedeelte dicht is vanwege renovatie en staan 10 minuten later weer buiten. En dan hebben we het nog gerekt. Er was behalve een paar hele oude leren overlaarzen niet veel te zien. Niet gek wanneer het gedeelte dat gerenoveerd wordt het deel is waar het meeste te zien is (denken we).

Gelukkig is de afstand maar 700 meter dus snel doken we een café in. Om daar net zoals altijd neer te zijgen met iets te lezen en het computertje.

Toch maar weer het computertje