De ontdekking van ……

Ellu en ik zijn weer terug in het binnenland, op weg naar Melbourne via een grote omweg. Het is een heel goed besluit omdat we weer in een mooie omgeving fietsen met weinig verkeer. Een paar dagen geleden hebben we de mooiste route tot nu toe gereden. Van Sandy Hollow over de Bylong Valley Way naar Rylstone.

De route volgde vallei na vallei over hoge en minder hoge heuvels met een prachtig weids uitzicht over een met name boerenlandschap van goudgele graanvelden en groene weides met paarden er in. En de route raakt twee nationaal parken namelijk Goulburn River National Park en Wollemi National Park.

Door deze laatste klommen we eerst steil omhoog om daarna door het bosrijke park een aantal kilometer af te dalen. Heel gemoedelijk en overzichtelijk allemaal zodat we op afstand een zwart bolletje over de weg zien bewegen.  We remmen af en fietsen rustig verder. Alsof hij alle tijd van de wereld heeft, kuiert een dikke ronde wombat met zijn korte pootjes de weg over, loopt ons een stukje tegemoet en verdwijnt vervolgens het bos weer in. We hadden al een goeie dag maar deze wombat deed ons stralen. Een werelddag dus!

Wombat steekt over

Gisteren zijn we weer op de fiets gestapt. In Sydney hebben we het uitgebreid over de route gehad, voors en tegens afgewogen voor de verschillende mogelijkheden en uiteindelijk hebben we besloten om naar Brisbane te fietsen (om daar dan wel weer te zien wat we dan gaan doen).

Dat leek een heel leuk plan en dat was het ook toen we in Sydney op de veerpont naar Manly stapten en de eerste kilometers ontspannen langs alle stranden konden fietsen. Al snel werd het wat minder. Lien Masjien voelde heel onstabiel, en daardoor ging ik me met het inmiddels drukke verkeer om ons heen onzeker en onveilig voelen. In combinatie met de tijd van de maand zat ik totaal NIET ontspannen op de fiets.

In Palm Beach aangekomen bleken twee dingen: de veerpont liet nog een uur op zich wachten & de voorband was min of meer leeg. Gelukkig aten we goddelijke patatten in het restaurant aldaar. Dat redde voor dat moment het moment.

Met de veerpont aangekomen in Ettalong verwachtten we na het oppompen van de band op secundaire wegen te rijden. Dat was ook zo maar ze waren helaas vol met verkeer. Het fietsen was heel inspannend en ondertussen doordat we 2 keer een veerpont hadden moeten nemen en door de platte band was het ook al laat in de middag.

Om half 6 fietsten we de eerste de beste camping op bij het plaatsje The Entrance. We hadden het allebei helemaal gehad. 65 kilometer leken er wel 1000. We hadden het gevoel alsof we als slakken vooruit waren gekropen. Geen leuke eerste fietsdag maar gelukkig was de camping rustig en konden we na het douchen heerlijk bij onze tent zitten.

Geslapen hebben we echter niet. Om half 10 was er een invasie van mannen die zich alleen op de camping waanden. Alleen toen ze elders zich vol aan het zuipen waren, konden we onze ogen dicht doen. Gebroken zaten we vandaag op de fiets. Vol goede moed, dat wel maar met uitzondering van 5 kilometer door een nationaal park hadden we weer de hele tijd veel verkeer om ons heen, begon het te regenen en reden we over iets scherps op de vluchtstrook. Die ligt namelijk helemaal vol met glas. In de regen (die gelukkig niet echt doorzette) plakte ik de band en hoopten we van harte dat de achterband het zou volhouden tot de volgende plaatst.

Het resultaat isdat we in Swansea in een motel zijn getrokken (de laatste kamer), de achterband hebben vervangen, de binnenband in de voorband hebben omgewisseld en besloten hebben om NIET naar Brisbane te fietsen. We weten nog niet hoe precies maar we fietsen terug naar Melbourne, via het binnenland dus!

Even wat meer tijd, betere prijzen en hogere snelheden om de foto’s te kunnen uploaden. Het eerste (en wellicht enige) album staat online. Het zijn foto’s van de periode dat we veel regen hadden in het zuid westen van Victoria. Het gaat om het album Melbourne & SW Victoria.

We zijn er! In Sydney, yeah…………..

Makkelijk was het niet. Zelfs niet met gps. Of moet ik zeggen vanwege de gps. Over de laatste 2 kilometer – van the Opera House – naar ons hotel hebben we dik een uur gedaan. Via eenrichtingsverkeerstraten, looppaden in parken, een soort van tuin op een appartementencomplex (!) en uiteindelijk de trap naar beneden kwamen we in de buurt, al waar we nog een half uur hebben rondgezworven omdat de route bleek te gaan over 1 van de oudste stenen trappen in Sydney, steile trap met 133 treden. Hebben we maar niet gedaan 🙂

We vertrokken vanochtend om half 8 en kwamen 45 kilometer later om half 1 aan. Uiteindelijk bereikten we het hotel en waren verrast en blij met de leuke straat waarin het hotel staat. Het hotel is niet hip maar Potts Point wel. Hardstikke leuk: leuke cafeetjes, trendy restaurants, chique winkels en de Woollies praktisch tegenover ons. Wat een mazzel hebben we. We gaan dan ook 4 dagen lang genieten!

p.s. Voordat ik de gps de schuld geef: toen ik de route plande, dacht ik dat het leuk zo zijn om door het park te gaan en kleine paadjes te nemen. Dus eigenlijk was deze zoektocht geheel mijn eigen schuld.

Vandaag is de sterfdag van mijn moeder. Vandaag is het een jaar geleden dat ze is overleden. Vandaag is ook de dag dat Ellu & ik van Batemans Bay naar Sanctuary Point zijn gefietst. Een dag van 102 kilometer over de Princess Highway met veel langs razend verkeer. Ook een dag met een vochtigsheidsgraad van 90% waardoor we geen droge draad meer aan onze lijven hadden en dat de zweetdruppels van onze gezichten sijpelden, alsof het regen was. Een dag waarop we bij elk tankstation gestopt zijn om onze lijven (& zielen) te verzorgen. Een dag met dreigende onweer & laffe regen, die maar niet door wil zetten. En een dag waarop we vlak voordat we bij de camping waren ineens hele grote kangoeroes zagen zitten. En een dag waarop de campingmanager ons gebruik laat maken van zijn persoonlijk internetabonnement. Zo’n dag dus.

Roo in the garden