De ontdekking van ……

Gisteren aangekomen in Melbourne City Center na een gezellige tijd bij ome Gert & tante Joke in Somerville. Vanaf Somerville hebben we minstens 55 kilometer over fietspaden gefietst. Op ongeveer 100 meter van ons hotel moesten we het fietspad af en waren we midden in de stad. Geweldig om zo een grote stad in te rijden en nauwelijks bezig te hoeven zijn met verkeer om ons heen.

Ons hotel bevalt prima. Lien Masjien staat netjes opgeborgen in een glazen hok, alsof ze tentoongesteld wordt. Het personeel is aardig. We kunnen gratis naar de fitness en dat hebben we vanmorgen dan ook meteen gedaan. Stoppen met fietsen, is namelijk ook uitkijken voor ons gewicht.

Met andere ogen en in andere tijden lopen we rond in het centrum. Hier waren we 14 jaar geleden ook maar toen vonden we er helemaal niets aan. Van een hostel (met casinopersoneel dat kwam en ging 24 uur per dag en met een brandalarm midden in de nacht) naar een hotel met trendy kamer. Van een public holiday met nauwelijks wat te doen naar een bruisend centrum met kleine cafés en leuke restaurants. Van 2 jonge meiden met een kleiner budget naar 2 oudere dames die wat meer kunnen spenderen. We vinden Melbourne leuk.

Maar overmorgen vinden we het ook geen probleem om Melbourne en Australië achter ons te laten want we hebben er zin in. Zin om naar huis te komen. Zin om iedereen weer te zien en om ons hondje tussen ons in op de bank te hebben.

Melbourne, het einde van de fietstrip in zicht

De beloofde foto van Ellu staat inmiddels onder het vorige berichtje. Vandaag zijn we aangekomen in Cowes, de laatste fietsdag die niet in (de suburbs van) Melbourne is. We hebben het tentje op staan en die kan daarna voorlopig ook weer de kast in. In de bieb van Cowes even snel de meel gecheckt en daar was een foto van Listo, die we over een dikke week eindelijk weer gaan zien.

Onze mooie Listoman

niet zonder eerst naar Wilson’s Prom te gaan.

Na Hay geen rustdag meer genomen en dat brengt ons vandaag in Leongatha, zo’n 131 kilometer ten Oosten van Melbourne vandaan. We zijn eigenlijk in een soort van omtrekkende beweging rondom Melbourne aan het fietsen. Twee dagen geleden waren we zelfs nog maar zo’n 90 kilometer er vandaan. Maar we hebben geen haast om er te komen dus een tripje naar de Prom past nog mooi in onze route. Morgen fietsen we er naar toe.

Heel erg hopen we op mooi weer. De laatste 2 dagen lagen de temperaturen weer tegen de 30 graden aan, en we were loving it! Geloof het of niet, maar de dag nadat hier de zomer eindigde, leek ook de warmte te verdwijnen. Ondanks temperaturen van net onder of in de lage twintig was het ‘s nachts en ‘s ochtends erg koud. En eigenlijk overdag ook. Door de ijzige zuiderwind die we dagenlang tegen hebben gehad. Allemaal goed te doen nog hoor. Behalve dan de dag dat we 124 kilometer van Hay naar Deniliquin fietsten door vlak landschap zonder enige respijt van de wind. We zijn nog nooit zo blij met heuvels en bomen geweest.

Ellu wil de wind niet meer horen

aldus de tekst op een sticker gekocht bij het informatiecentrum in ……… Hay.

Hay ligt in New South Wales net zoals Sydney maar het contrast tussen de twee kan niet groter zijn. Grootstedelijk is Hay zeker niet; de outback is het wel.

Hoewel we niet diep in de outback zijn – daarvoor zouden we nog meer naar het binnenland moeten gaan – zijn we de afgelopen dagen steeds meer en meer in een gebied gekomen waar het verkeer steeds minder werd, de aarde steeds roder, en de dorpen steeds kleiner.

Om wat van de sfeer van de outback te proeven, zijn we vandaag naar DE attractie van Hay geweest: Shear Outback. Een museum gewijd aan de schapenscheerderij. Precies op tijd voor de schapenscheerdemonstratie hoorden we dat er vandaag eigenlijk geen demonstratie is (de schapenscheerder heeft een hernia) maar dat ze wel even iemand zouden bellen zodat de demonstratie wel door zou kunnen gaan.

Was er geen demonstratie geweest dan hadden we dat ook niet erg gevonden maar achteraf gezien moet (en durf) ik toe (te) geven dat het een leuk uitje is geweest. Dat we het zelfs naar onze zin hebben gehad. Met Ian, de plaatsvervangend schapenscheerder die – zo zagen we later – uit zijn winkel in het dorp is opgetrommeld, mochten we mee om wat schapen te halen en daarna kon de scheershow van start.

Daar zaten we dan als twee stadse meisjes tussen een paar andere Australische gasten (2 waren ex-schapenscheerders op vakantie) en het enige waar wij aan konden denken, is of het schaap niet bang was en of het geen pijn had van de hele behandeling. Dus toen Ellu naar voren kwam voor de verplichte foto “Ellu met scheermes en schaap” heeft ze het schaap even bemoedigend toegesproken en achter ‘t oortje gekriebeld. Zo hadden niet alleen wij maar ook het schaap een goede dag.

Ellu met scheermes en schaap

Nee, WIJ zitten niet stuk. Integendeel, vandaag was één van de makkelijkste fietsdagen tot nu toe. Gisteren zijn we nog tot bijna 1000 meter gestegen, was er ook nog best een pittige klim maar daarna werden de heuvels minder en minder en minder. Voor vandaag zagen we in het profiel nog twee piekjes staan maar die bleken in de praktijk helemaal niets voor te stellen. Dus waren we snel in Forbes.

Stuk is wel onze fiets. Ja, je weet wel, die dure fiets van Santos die ons vanaf dag één problemen heeft opgeleverd, direct of indirect. Wat is er nu weer aan de hand? Wel, geloof het of niet maar er is een stuk van het frame afgebroken. Op de plek, halverwege het oog waar de bout door zit, die dient als steun voor de beugel die de clickbox in bedwang houdt. Volg je me nog?

De clickbox (en de beugel) zijn nu ongeveer een halve slag gedraaid. En een ander stuk frame die dat niet behoort te doen, houdt nu de clickbox in bedwang. Niet de bedoeling dus maar we fietsen nog wel. Het interne mechanisme van de clickbox communiceert nog steeds met de naaf dus we kunnen nog schakelen.

Maar lekker voelt het niet. Letterlijk omdat het lijkt alsof we in de laagste stand een beetje doortrappen. Daarom zijn we ook zo blij dat we de bergen/heuvels uit zijn want standje 1 hebben we dan vaak nodig in combinatie met enorme krachtsinspanningen om die wielen maar rond te laten gaan. Nu vermijden we stand 1 zoveel mogelijk (en dat kan gelukkig ook). Figuurlijk voelt het niet lekker omdat we niet weten hoe lang we door kunnen fietsen. Halen we Melbourne op de fiets of moeten we onze fietsreis (weer) vroeger beëindigen? Ja ja, een beetje melodramatisch want we kunnen altijd nog verder reizen in Oz met de auto. Vorig jaar hadden we geen andere keuze dan naar huis te gaan. Maar goed, een beetje drama mag wel.

Ondertussen wachten we op antwoord van Santos. Maar we beseffen natuurlijk dat zij ook alleen maar noodoplossingen kunnen aandragen want ja, een stukje aan een frame plakken. We zien het wel weer en ook hoever we gaan komen.

Een stukje van het frame is afgebroken