De ontdekking van ……

Uploaden duurt eeuwen dus of er nog veel foto’s komen, weet ik niet. In ieder geval is hier alvast het derde album. Klik op deze link of kijk in het menu bij Azie, fotoalbums.

Stay another day is een initiatief om ervoor te zorgen dat mensen wat langer in het land blijven. We zijn het tegengekomen in Cambodja en nu ook in Laos. Het idee er achter is toeristen uit te nodigen niet alleen de geijkte route te doen maar om eens ergens een tussenstop te maken. Wij doen daar graag aan mee.

Dus blijven we morgen nog een dag in Pakse. Is er zoveel te doen dan? Nou nee! Maar na een dag van downloaden, is het ze in de computerwinkel niet gelukt om alles werkend te krijgen. Morgenochtend om 10.30 uur kunnen we de laptop ophalen. Als, net zo als vandaag, 4 uur in de middag 7 uur wordt dan kunnen we beter nog een hele extra dag blijven. Zo zien we nog iets meer van Pakse dan alleen de binnenkant van een computerwinkel. Een tour van 3 uur is meer dan genoeg.

De zon gaat bijna onder. Wij kijken uit over Pakse vanaf het dakterras van ons hotel. We zien de zon verdwijnen achter de heuvels, met de Mekong op de voorgrond.

Door het 360-graden panorama zien we oostwaarts het Bolavenplateau. Het is een mooi plaatje! Verrijkt met een heerlijk Lao-biertje en het gezelschap van mijn lief kan deze zonsondergang niet meer stuk. Proost!

We zijn al weer een paar dagen in Laos. Maar we hebben nog niet echt de gelegenheid gehad om ergens uitgebreid te internetten. Vanuit Cambodja deden we als eerste Khong Island aan. Internetten was daar duur, sloom en met slechte computers. Om een letter getypt te krijgen, moest ik rammen op het toetsenbord. Niet heel erg relaxed.

Na Khong Island zijn we naar de Kingfisher ecolodge gefietst. Deze lodge ligt aan de rand van Xe Pian National Park. In een luxe bungalow met uitzicht vanuit bed over de wetlands was het fijn vertoeven. We zijn er 3 nachten geweest. En eigenlijk alles was goed: de bungalow met uitzicht, de bediening, de activiteiten. Gisteren was wel de klapper: we hadden mahoutles. Dat wil zeggen dat we van een mahout en engels-sprekende gids hebben geleerd hoe we zelf een olifant moeten besturen. In de ochtend hebben we eerst 3 uur geoefend. Daar zaten we dan, op de nek van onze olifant en maar roepen “hoauy, hoauy” terwijl we met onze benen richting moesten geven. Erg leuk maarook erg vermoeiend. In de middag gingen we met onze olifanten de heuvel op. Ook dat ging heel gemoedelijk. Aan het einde van de dag voelden we ons inmiddels redelijk comfortabel in de buurt van deze giganten.

Laos is duidelijk anders dan Cambodja. De omgeving is gevarieerder, er is minder verkeer en er zijn minder mensen. De eerste 2 fietsdagen was het voor ons enorm wennen dat er nog nauwelijks ” hello” of ” goodbye”  werd geroepen. Even leek het ook alsof de Laotianen geslotener zijn dan hun buren in Cambodja. Vandaag echter was het weer volop raak. Dat het niet aan 1 stuk door is, vinden we niet heel erg want het is ook heel lekker dat we weer gewoon langs de fiets kunnen staan om even te rusten zonder meteen allerlei mensen om je heen te hebben (en gewoon te kunnen plassen).

Ook Laos is weer even wennen. Immers, is het weer een nieuw land met nieuwe gewoonten en gebruiken. De eerste indruk is positief en we begrijpen van andere reizigers dat het alleen maar beter kan worden.