De ontdekking van ……

We staan weer met onze benen op Nederlandse bodem maar gezien de spanning van de afgelopen dagen rondom mijn moeder en het feit dat we nu ineens weer “thuis” zijn, zijn we figuurlijk gesproken nog niet helemaal geland.

We zijn in ieder geval blij dat het beter gaat met mijn moeder. Op de ochtend dat wij terug kwamen, liet de arts weten dat het hartfalen niet de oorzaak geweest is maar een gevolg van een zeer zware longontsteking en een astma aanval. Volgens de arts heeft mijn moeder een goed hart voor een 86-jarige. Mijn moeder is nu bezig met een antibioticumkuur en krijgt andere medicijnen om de boel onder controle te krijgen en houden. Ze zou ook eventueel begin volgende week terug kunnen naar het verzorgingstehuis waar ze woont.

Het klinkt allemaal heel goed ware het niet dat mijn moeder heel erg moe is. Ze geeft zelf aan dat haar lichaam op is en dat het voor haar niet meer zo hoeft. Alles kost haar bakken met energie. Ze kan niets doen zonder dat ze daarna helemaal uitgeput is. Ze is niet depressief maar klinkt eigenlijk vrij opgewekt en maakt grapjes. Dat lijkt in contrast te staan met haar wens maar op één of andere manier snap ik het wel. Het is niet dat ze dood wil en nergens geen zin meer in heeft; ze zou nog wel willen maar het gaat gewoon niet meer. Eigenlijk een hele nuchtere kijk er tegen aan.

Nu echter blijkt dat haar hart voor haar leeftijd nog relatief goed is en ze aan de “beterende” hand is, is de grote angst (van mijn moeder zelf en van ons)  dat ze weer ziek wordt en een astmatische aanval krijgt. Dat het ziekenhuis in en ziekenhuis uit gaat worden. Voor mijn moeder hoop ik dat niet.

Ondertussen zijn Ellu en ik op dit moment bij Hartger & Irene in Haarlem. We hebben een eigen aangename kamer en onze eigen douche & wc. Irene & Hartger hebben er alles aan gedaan om ons een gevoel van thuis te geven. Heel warm en heel lief. Daar genieten we van. We voelen ons op ons gemak in hun heerlijke ruime huiskamer. Dat geeft ons de mogelijkheid om na te denken over hoe we het hier gaan aanpakken. Zonder eigen huis en zonder eigen spullen zijn we eigenlijk zwervers en kunnen we de draad niet zomaar oppakken. En om eerlijk te zijn, willen we dat ook nog helemaal niet. Dus zoeken we naar mogelijkheden om deze tijd op een aangename manier te overbruggen.

Wanneer mijn moeder weer terug gaat naar Groenhoven en haar situatie zich enigszins normaliseert en wij onze fiets weer terug hebben in goede staat dan gaan we wellicht voor een tour de friends: fietsen in Nederland met tussendoor een bezoek aan mijn moeder. Dan weer slapen een nachtje in een hotel dan weer bij familie of vrienden. In ieder geval zodat we altijd in staat zijn om binnen een mum van tijd terug te zijn in Leiden mocht dat nodig zijn.

Deze blogtekst is eigenlijk meer voor mezelf en voor Ellu. Het doel is dat we wat stoom kunnen afblazen. Het is een wonder dat we het kookpunt nog niet bereikt hebben. Hoewel er wel al wat tranen zijn gevloeid. Wat is er aan de hand? Wel, we komen morgenochtend aan zonder onze fiets. Die staat namelijk nog gewoon in Vientiane. En dat terwijl we dachten dat het allemaal goed geregeld was. Beter was het geweest wanneer we naar ons gevoel hadden geluisterd; beiden hadden we er een slecht gevoel over maar de noodzaak om op een vlucht naar Bangkok te zitten en wel zo snel mogelijk was wat ons dreef.

Bij een goed uitziend, modern reisbureau die reizen over de hele wereld boekt, stapten we vol goede hoop naar binnen. We werden er vriendelijk verwelkomd en eigenlijk was er al vrij snel de mogelijkheid om op een vlucht mee te kunnen naar Bangkok. Niet meer op deze dag maar wel morgenmiddag. Omdat we nog in afwachting waren van nieuws van mijn broer hebben we de boeking nog opengelaten. We hebben ook uitgelegd waarom en dat begreep degene die ons hielp goed.

Ook hebben we uitgelegd dat het belangrijk is dat onze fiets mee kan. Dat onze fiets een hele grote fiets is waar we met z’n tweeën opzitten. Ik heb zelfs nog aangegeven hoe lang hij is. En Ellu heeft nog gevraagd of we met een groot vliegtuig gaan. Het antwoord was steeds “geen probleem”. Omdat we behoorlijk wat ervaring met vliegmaatschappijen in combinatie met tandem hebben, hebben we zelfs expliciet gevraagd toen we later op de dag de boeking deden, of ze aan Lao Air wilden melden dat het om een grote fiets gaat en dat we garantie willen dat de fiets mee kan. In eerste instantie werd dat niet nodig gevonden maar na aandringen, werd aan ons verzoek voldaan. Ze zouden het vragen en het ons de volgende dag bij het ophalen van de tickets laten weten. Maar benadrukten ze nog eens “het is echt geen probleem”.

Blij met dit ticket en blij met het regelwerk later op de dag van de alarmcentrale om ons nog op de Lufthansavlucht van vanavond (Thaise tijd) 23.55 uur te krijgen, gingen we een redelijke nacht tegemoet. Ook de ochtend ging aardig snel voorbij omdat we vooral bezig zijn geweest met herpakken en verpakkingsmateriaal vinden voor Lien Masjien. Rond half 1 waren we op het Internationale vliegveld van Laos.

Daar begonnen we – enorm op tijd voor een vlucht van 16.30 uur – met Lien Masjien klaar te maken voor de reis. Na een dik uur komt er iemand van Lao Air op ons af – we staan dan al de hele tijd in het volle zicht met onze enorm opvallende grote oranje tandem – om te vragen of we met Lao Air vliegen. “Ja” zeggen we. Niet wetende dat met dat antwoord de rest van de dag één grote ellende wordt. Want de tandem kan echt niet mee. De vliegtuigen van Lao Air zijn te klein dus het past gewoon niet. Waarop wij vragen hoe het dan kan dat het reisbureau heeft gezegd dat het totaal geen probleem is en dat ze dat ook nog met Lao Air hebben gecheckt. Het is alsof we tegen een muur praten want het enige dat steeds wordt teruggezegd is dat het niet kan. Er wordt niet meegedacht, er wordt niet meegeleefd. Eigenlijk wordt er gewoon niet geluisterd. Het is ons probleem!

Wanneer we dan eindelijk in het kantoor van Lao Air staan, volgt door een ander persoon een zelfde maar dan nog onbeschoftere behandeling. Geëmotioneerd leg ik hem de situatie uit. Ik vraag hem met opgeheven handen wat ik kan doen. Waarop hij antwoord dat hij dat niet weet en dat hij en Lao Air ook niets kan doen. Ik moet het reisburo maar bellen. Waarop ik zeg dat ik geen telefoon bij de hand heb. Uiteindelijk – het kost enorme moeite – oppert hij dat hij ze kan bellen. Dank u!

Het meisje van het reisburo is “solly, solly”. Ik leg haar uit dat ik niet weet wat ik moet doen en dat ik me redelijk gestresst voel nu ik naar huis MOET maar hoor dat de fiets niet mee kan. Dat begrijpt ze, zegt ze. Na enig heen en weer gepraat met de meneer van Lao Air krijg ik de telefoon weer in mijn handen gedouwd zonder dat hij iets zegt of me aankijkt of me iets uitlegt. Mijn klomp breekt wanneer ze tegen me zegt dat ze toch echt niet wisten dat het om een hele grote fiets ging. Ze dachten dat het om één fiets ging, die natuurlijk wel past. Oh nee, ze dachten dat het om 2 fietsen ging voor 2 personen. ONGELOOFLIJK! We hebben het notabene zo’n beetje met de hele zaak over die grote fiets gehad en nu wordt het verhaal zo gedraaid dat zij het niet wisten, en daarmee is het dus ons probleem. Een oplossing heeft ze echter wel: de vliegtuigen van Thai Airways zijn groot genoeg. Ze kan met hen mee (tegen betaling) naar Bangkok. Er is even een zucht van verlichting.

Die maar kort duurt want de man van Lao Air maant ons om de fiets mee te nemen naar de afdeling “cargo”. Ellu gaat want ik kan deze man wel zijn nek omdraaien (wat zij nadat ze met hem meegaat later ook kan). Terwijl Ellu in haar eentje Lien Masjien meeneemt, loopt hij in noodtempo en rechte lijn over grasveld, randen en goten naar de afdeling “cargo” toe. Hij kijkt niet om en steekt geen hand uit om Ellu te helpen. Ellu kan hem nauwelijks bijhouden. Dan ordert hij haar om te wachten. Pas als Ellu aandringt, vertelt hij op wie en waarom.

Bij de afdeling “cargo” wordt Mien op een weegschaal getild en zonder pardon losgelaten. Ze valt anderhalve meter naar beneden. En dat is het punt waarop Ellu in woedende tranen uitbreekt en ze de huid volscheldt. Wat een disrespect, wat een lompheid en wat een onbehulpzame zooi is het hier.

Wanneer Ellu na lange tijd weer terugkomt, is geregeld dat Lien Masjien met de vlucht van 11 ‘s avonds meegaat naar Bangkok. Ellu heeft aangegeven dat onze aansluitende vlucht om 23.55 is en dat we de fiets. niet zelf kunnen ophalen. Dat is geen probleem. Iemand anders kan hem naar de vlucht van Lufthansa vervoeren. We gaan er al vanuit dat het gezien het tijdsbestek niet zal lukken en kaderen al in dat ze pas een dag later met een Lufthansa vlucht mee zal gaan.

In Bangkok gaan we naar Thai Airways om te bespreken hoe dit geregeld gaat worden. Daar worden we gelukkig door twee hele vriendelijke en behulpzame vrouwen geholpen. Hun nieuws is echter niet zo leuk. De fiets moet door de douane heen en kan alleen door ons worden opgehaald. Ze kan dus niet even door iemand anders naar Lufthansa worden gebracht. Maar ja, dat is Ellu in Vientiane niet verteld. Na veel uitzoekwerk (en ze doen er echt hun best voor) is het beste advies dat ze kunnen geven om gewoon naar Nederland te gaan en het van daaruit te regelen. Helemaal op van alle gedoe lukt het ons om in ieder geval snel in te checken voor de vlucht naar huis. Nu achter de douane komt er wat rust. We gaan het laatste traject van de reis in. We zijn bijna thuis. We zijn bijna bij mijn moeder.

Vanmorgen bekeken we onze email in Vang Vieng. Er was een berichtje van mijn broer, Hans. Dat we zo snel mogelijk moesten bellen. Dat hebben we ook meteen gedaan en toen kregen we te horen dat mijn moeder gisteren met spoed is opgenomen in het ziekenhuis met hartfalen. Gisteren gaven de artsen haar niet lang meer en werd tegen Hans gezegd dat hij iedereen moest waarschuwen dat het zo afgelopen zou kunnen zijn. Maar mijn moeder blijft ons verbazen (en God, wat hoop ik dat ze dat nog lang blijft doen). Nu is ze stabiel maar fragiel. Het kan goed gaan of niet. En ten opzichte van eerder is dat – hoe klein ook- een verbetering.

Hoe optimistisch ik ook zou willen zijn; het lukt me niet. Ik maakte me al een tijdje zorgen om mijn moeder en voor het eerst sinds tijden raakte ik dat gevoel niet kwijt. Ook mama zelf is niet optimistisch. Ze verwacht niet dat ze het ziekenhuis nog uitkomt. En zo’n opmerking is niet des moeders. Dus zijn we vandaag al begonnen met de tocht huiswaarts. We hebben vanochtend een minivan geregeld om ons en Lien Masjien terug te brengen naar Vientiane. Hier in Vientiane hebben we geregeld dat we morgen aan het einde van de middag (eerder kon niet) kunnen vliegen naar Bangkok. En een uur geleden heb ik met de alarmcentrale geregeld dat zij een vlucht regelen van Bangkok naar Amsterdam. Terugkomen, neemt dus zo’n 2 à 3 dagen in beslag.

Bij thuiskomst weet ik dat ik mijn moeder zal aantreffen die niet meer is zoals ze was toen we vertrokken. Marianne, mijn schoonzus, gaf aan de telefoon aan dat ze weer een jasje heeft uitgetrokken. En dat is het beste scenario.

Wanneer je alle tijd van de wereld hebt in aangename, relaxte stad en dan ook nog een extra dag blijft vanwege een kotsend lieffie, dan kan je veel werk verrichten. Alle foto’s van Laos, zelfs die we gisteren nog hebben genomen in Vientiane, staan op Flickr in het fotoalbum 6. Naar Vientiane, Laos

Klik op de link en je gaat naar het Flickr fotoalbum toe, of kijk onder Azië, fotoalbums om het album rechtstreeks op de blog te kijken.

Trouwns, echt alle foto’s zijn het niet. Er ontbreken foto’s van de eerste periode in Laos. Die staan nog wel op mijn geheugenkaart, ik kan ze zien op het fototoestel maar in de kaartlezer van mijn laptop worden ze niet herkend. Daar zegt windows explorer dat er geen bestanden/foto’s op staan. Dat heeft vast te maken met software die nog niet up-to-date is waardoor nieuwe (sdhc) geheugenkaarten niet worden herkend. Het is me nog niet gelukt om het te fixen. Dus mocht iemand zich geroepen voelen: wanneer je een mogelijke oplossing weet, dan hoor ik dat graag.

Vandaag zouden we eigenlijk op de fiets zitten richting het noorden van Laos, maar dat hebben we toch maar even niet gedaan. Ellu heeft gisteren een behoorlijk heftige dag achter de rug, waarbij de heftigheid ‘m vooral zat in de drie kotsaanvallen (‘s morgens, ‘s middags en ‘s avonds). Voor het kotsen had ze het gevoel dat haar hele lijf uit elkaar werd gescheurd om vervolgens snel daarna boven de pot te hangen. Vooral die in de avond was een heftige. Ze had het gevoel alsof ze onderuit zou gaan.

Al met al was het een behoorlijke aanslag op haar lijf en kostte het een hele hoop energie zonder dat er energie in de vorm van eten in haar lijf kwam. Toen we vanochtend opstonden en Ellu zich op zich goed voelde, besloten om het zekere voor het onzekere te nemen en nog een dag in Vientiane te blijven. Liever hier in ons heerlijke hotelletje mét schone wc eventueel nog een keer over haar nek gaan dan in een middelmatig guesthouse boven een voetjeswc moeten hangen.

Gelukkig – het is nu half 2 geweest – zit haar ontbijt er nog in, heeft ze het bezoeken van de grootste tempel van Laos overleefd en lijkt de lunch ook te blijven zitten en zijn normale natuurlijke weg uit haar lijf te zullen vinden. Morgen dus weer op pad en ondertussen nog even genieten van de grote stad.