De ontdekking van ……

Op zondagochtend, na een lekker ontbijtje, stapten we met z’n 4-en op de fiets. Karin & Wilko fietsten tot aan Moordrecht met ons mee. Het was een goed begin van de dag. Niet alleen omdat de omgeving zo mooi was – overal sneeuw en een blauwe lucht – maar vooral omdat we met z’n 4-en de kou en gladheid trotseerden.

In de buurt van Lekkerkerk

Dat we ter afscheid geen tentje konden vinden om met z’n 4-en koffie te drinken was een veeg teken voor de rest van de dag en de ijzige sfeer die langzaam aan op de fiets ontstond. Temperaturen daalden beneden het vriespunt door een opeenstapeling van (ook futiele) dingen. Het belangrijkste toch wel dat het moeilijk was om een goede redelijk befietsbare route te vinden en dat we pas na 50 kilometer een plek konden vinden om wat te drinken en te eten. Het was toen al bijna 2 uur en we hadden heel veel zin om ergens even binnen te zitten en ons op te warmen. De plaatselijke snackbar in de Kwakel was onze kleine oase.

Na de Kwakel bracht de route ons door Amsterdam. Maar ook een heerlijke latte bij de Coffee Company kon het tij niet keren. Het bleef beneden vriespunt. Amsterdam uitkomen, nam de nodige tijd in beslag terwijl de tijd enigszins begon te dringen. Kwart over 4 stapten we de pont af om via Amsterdam-Noord naar Purmerend en uiteindelijk het geboekte hotel in Warder te komen. Inmiddels begonnen de temperatuur al weer te dalen en het wegdek langzaam op te vriezen. Er was dus op twee fronten kou.

Pas op enkele kilometers van Purmerend begon het op de fiets te dooien. Ineens lukte het weer om moeilijke stukken met veel sneeuw/ijs in rust te nemen en te lachen om de gekke situatie waarin we ons bevonden. Zo kwamen we in goede stemming aan bij ‘t Tolhuus in Warder. Het was 5 voor 6, nog net niet helemaal donker en nog net niet heel glad. We hadden er een dag van rond de 100 kilometer opzitten, die voelde als één van 150 kilometer onder slechte omstandigheden. De hele nacht zijn onze lijven bezig geweest met herstellen.

Vanochtend lag er een nieuw pak sneeuw maar waren we naar elkaar toe helemaal ontdooid. Met plezier stapten we op de fiets, aftastend hoe de wegen waren en wat onze mogelijkheden voor vandaag zijn. Na 13 kilometer in meer dan 1 uur over fietspaden die glad zijn en wegen met dikke lagen sneeuw (wat trouwens zwaar maar wel heel makkelijk fietst), zijn we neer gestreken in Hoorn. Daar pakken we de trein naar Den Helder en in Den Helder gaan we dan met de boot naar Texel. Ook daar zullen we nog een stukje fietsen. En dat is genoeg voor vandaag. De dooi is ingetreden en dat hopen we terwijl we op Texel zijn ook zo te houden.

Temperaturen zijn weer boven nul

De Tour de Friends is een groot succes. We genieten van het winterse landschap en van de rust op de weg. Af en toe wanen we ons alleen op de wereld want de route leidt ons over kleine weggetjes en fietspaden. Doordeweeks is daar namelijk bijna niemand te vinden. Zeker niet met dit weer. We zitten heerlijk op de fiets en trappen de kilometers in Nederland weg. Althans dat proberen we want fietsen in de kou is een hele nieuwe ervaring.

Winters: -10 graden

Zo wisselen koude handen en koude voeten elkaar af zonder dat we er iets voor doen. En moeten we acuut plassen zodra we van ons zadel stappen. Wanneer er dan geen toilet in de buurt is dan zien we ons zelfs genoodzaakt om met de billen bloot te gaan. En ondanks de kou is dat eigenlijk prima te doen. Ook merken we dat we naarmate de dag vordert, steeds kouder van binnen worden (logisch) en dat er heel wat warmte voor nodig is om weer op temperatuur te komen.

Een andere nieuwe en onverwachte ervaring hadden we gisteren. We waren van plan om van Montfoort via Leiden voor een bezoek aan mijn moeder terug te fietsen naar Haarlem. Maar na een nacht met een temperatuur ver onder nul bleek de versnellingskabel bevroren te zijn. We konden nog wel fietsen (gelukkig) maar alleen op een heel klein verzet. Onze benen maakten overuren. Een hele onaangename manier van fietsen. In de eerste de beste fietswinkel hoopten we op een oplossing maar de fietsenmaker vertelde ons dat er helemaal niets tegen te doen is behalve temperaturen boven nul. Dat hebben we gemerkt ook want toen we hoog en droog in de trein richting Leiden zaten en daar aangekomen op de fiets stapten, was de kabel ontdooid en konden we weer schakelen. Die vervolgens weer net zo hard bevroor tijdens ons bezoek aan mijn moeder (waar het trouwens goed mee gaat). Dus was het ook met de trein naar Haarlem.

In Haarlem blijven we nu een paar dagen. Onder andere om nog wat extra materialen aan te schaffen om onze Tour de Friends te vervolgen. Hele warme, wind- en waterdichte handschoenen bijvoorbeeld en iets voor over de schoenen. De rest van ons lijf was tijdens het fietsen goed warm. Het waren vooral de extremiteiten die ons parten speelden. De TdeF gaat in ieder geval richting Texel waar we op een Roompot vakantiepark een midweek hebben geboekt. Tot volgende week vrijdag zijn we in ieder geval onder de pannen.

Eigenlijk begon de Tour de Friends al voordat het idee van de Tour de Friends geboren was, namelijk op de dag van terugkomst in Nederland. Toen we na het bezoek aan mijn moeder met de trein naar Haarlem gingen, van het station naar Hartger & Irene toeliepen en met open armen in hun huis werden verwelkomd. 

Bij Hartger & Irene in Haarlem

Een week later zijn we begonnen met de fietsende variant van de Tour de Friends. Die eigenlijk ook een Tour de Family is want afgelopen vrijdag zijn we van Haarlem naar Leiden/Leiderdorp gefietst. Om een vakantiegevoel te houden, hebben we geslapen in de Tulip Inn in Leiden. Van daaruit zijn we eerst naar mijn moeder geweest in Groenhoven en daarna naar mijn broer in Leiderdorp. Op zaterdagochtend zaten we om half 9 op de fiets, bij het eerste ochtendlicht, en zijn we richting Tilburg gegaan. Daar woont Ellu d’r zusje, Barbara. 

De officiële start van de Tour was een heerlijke start. We zaten in een aardige dip, veroorzaakt door het enorme gedoe rondom onze nieuwe tandem. De kosten voor het terughalen, kunnen maximaal rond de 3000 euro komen te liggen (in ieder geval niet hoger). Een exacte prijsopgave konden ze niet aan de alarmcentrale opgeven. Waarschijnlijk loopt de prijs per dag op in verband met stallingskosten op het vliegveld in Bangkok. 

Helaas wordt het vervoer van de tandem niet gedekt door de reisverzekering maar ondanks dat dragen ze wel 350 euro bij in de kosten op grond van een bepaalde coulance-regeling. Daar zijn we vanzelfsprekend blij mee. Ook de mensen bij de alarmcentrale van Delta Lloyd doen enorm hun best. Helaas kunnen zij niets doen als het gaat om de kosten die verbonden zijn aan het feit dat Lien Masjien in Bangkok staat en naar Nederland toe moet. 

Vele ongure woorden en verwensingen slingerde ik de kamer in. Allen nutteloos en uit onmacht geboren. Pas op de fiets kwam er weer een goed gevoel terug. Met het zonnetje erbij fietsten we op onze trouwe Mien Masjien door het Hollandse landschap. Helemaal ingepakt met muts op, sjaal om en handschoenen aan genoten we de rust om ons heen en onze cadans. De kou en de regen van gisteren deert ons (nog) niet. We willen fietsen. De enige manier om van deze situatie nog iets positiefs en leuks te maken. Toerist in eigen land. Erg leuk! Voorlopig fietsen we, met bezoekjes aan mijn moeder tussendoor, lekker verder. Met ons mee dragen we – virtueel – alle emails met lieve wensen en potentiële logeerplekken. Als we in de buurt zijn…..

Een week is voorbij. Na veel heen en weer gemeel met de alarmcentrale weten we inmiddels dat Lien Masjien gelokaliseerd is. Ze komt naar Nederland terug maar of dat met het vliegtuig is of met de boot is nog de grote vraag.

Ondertussen hebben wij niet stil gezeten. Ellu heeft contact gezocht met de psychiater die Mien Masjien heeft gekregen met de vraag of we haar kunnen lenen. Dat kon. Sterker nog: we mochten haar zelfs na het lenen aan een ander goed doel geven. Het concept van het vervoeren van de patiënten achterop, op de plek van Ellu werkte niet.

Toen we Mien overhandigd kregen, was de aanblik eerst even gek: ze zag er zo iel uit. Niet alleen omdat alles aan onze nieuwe fiets breder/dikker is maar ook omdat de zadels en sturen op zijn laagst stonden. De eerste kilometers naar het centraal station fietsten we dan ook niet zo lekker.

Verder zag Mien er nog patent uit. Nadat ik in de trein de sturen en zadels had gesteld en we in Haarlem terug fietsten naar ons tijdelijk huis voelden we ons de koning te rijk. We hebben haar weer. Zij regeert; zij is de onbetwiste koningin. Al wat ouder en met wat gebreken maar wel dé fiets waarmee we graag een Tour de Friends doen.

Het is al weer dinsdag 19 januari. We zijn al weer 4 dagen thuis. Dat we in Vang Vieng waren, lijkt al weer maanden geleden. Dat we op de fiets zaten nog langer. Nou kan dat gevoel wel kloppen want we waren eigenlijk pas weer net uit Vientiane vertrokken. En daar hebben we lang alleen maar genoten van deze relaxte stad met zijn goede koffie en lekkere brood. Vang Vieng ligt op 2 niet al te lange fietsdagen van de hoofdstad.

We willen graag beginnen met de Tour de Friends maar dat kan alleen maar met een fiets. En helaas is Lien Masjien nog steeds niet in ons bezit. We hebben gisteren van Thai Airways bevestigd gekregen dat ze op Bangkok staat. Hopelijk maakt dat het makkelijker voor de alarmcentrale om haar richting Nederland te krijgen. De grote vraag is natuurlijk of ze haar mee krijgen want officieel mag alleen Ellen de fiets inklaren. Ondertussen hebben we ook een email gestuurd naar de psychiatrische instelling die Mien Masjien heeft gekregen. Mocht Lien niet (snel) komen dan kunnen we wellicht gaan fietsen op onze oude fiets. We hebben dus meerdere ijzers in het vuur.

Dat we graag willen beginnen met de Tour de Friends heeft te maken met dat het ook kan. Mijn moeder gaat vandaag naar het verzorgingstehuis terug. Medisch gezien is er geen noodzaak dat ze in het ziekenhuis blijft. Dat betekent niet dat ze weer volledig hersteld is. Hoewel de artsen mijn moeder al als een klein wondertje zien, zou dát werkelijk waar een groot hemels wonder zijn. Elke dag ziet ze er beter uit maar ze is en blijft heel erg moe. En alles blijft haar enorm veel energie kosten. In het verzorgingstehuis moet ze verder aansterken. Haar eigen bed is weg en vervangen voor een ziekenhuis zodat de verpleging ter plekke haar makkelijker kunnen helpen. Gelukkig heeft ze wel al haar eigen spullen om zich heen. En wij kunnen regelmatig bij haar langs, als onderdeel van onze Tour de Friends.