De ontdekking van ……

Een grote fan ben ik inmiddels.  En dat na pas 4 keer. Met mijn Ipod in mijn ene hand en de riem van het hondje in de andere loop ik het Griftpark rond. Blij met haar aanmoedigingen. En ook nog blij met de wandelpauzes ertussen want weer beginnen met hardlopen valt niet mee.

Dat lijkt ook ons hondje te vinden. Hij is niet vooruit te  branden en de meeste keren heb ik mijn arm uitgestrekt achter me, en hobbelt Listo achter me aan Volgens onze dierenarts, die hem laatst lullo noemde (blijkbaar roept hij dat bij hem op), heb je grofweg 2 varianten onder labradors: de actieve variant en de sukkel. Terwijl hij liefdevol Listo’s bek in zijn handen nam en hem in z’n ogen keek, werd hij bevestigd in wat hij al dacht: Listo is van de sukkelvariant. De variant die liever lui dan moe is. Die van actie houdt als het hem uitkomt maar geen stap extra wil doen, wanneer hem dat niet uitkomt. Het kwam niet als een schok. Wij kennen ons hondje immers: Listo slaapt zelfs graag uit. Zo’n luie donder is het 🙂

Met mij gaat het elke les beter en kijk ik uit naar de volgende les. Listo moedig ik aan met een hoge stem en met brokjes maar of hij zo enthousiast is als ik over Evy. Ik denk het van niet!

Woensdag was het dan zover. Om 12 uur was de overdracht; om ongeveer half 1 stonden we met z’n tweeën in onze eigen huiskamer. Om het huis weer van onszelf te maken, zijn we die middag druk geweest met schoonmaken en opruimen. Mijn bureau was – nadat we na veel zoeken de schroeven toch nog vonden – snel in elkaar gezet, en ingericht. Om 6 uur zaten we met een bord eten op de bank te genieten van een huiskamer die binnen een mum van tijd weer de onze was geworden. Alsof we niet weg zijn geweest!

Vanaf het moment dat we terug zijn, zijn we druk in de weer met het uitpakken van onze spullen en het (her)inrichten van ons huis. Parafernalia staat weer op de plek waar het eerder stond, mokken zijn terug gezet op hun plek en de badkamer vult zich weer met onze zeepjes, tandpasta en shampoos. We beginnen door het hele huis heen op orde te raken.

Met Listo, die we gisteravond hebben opgehaald, er weer bij is het plaatje helemaal compleet. Zijn mandje staat onder de trap met zijn bak met speeltjes ernaast. Zijn mat ligt voor de bank en zijn etensbak staat in voor de keukenbak. Huisje, boompje, beestje! Oost West Thuis Best! Home Sweet Home! Jippie, we zijn weer thuis………

We wilden hem niet zien! Niet omdat we hèm niet wilden zien maar omdat we het allebei niet aan konden om hem weer achter te laten. Verschrikkelijk moeilijk was dat. Vooral omdat ik zo’n enorme behoefte had om mijn hondje te knuffelen, om troost van hem te krijgen.

We zochten ons heil bij andere honden. Vertederd keken we naar alle hondjes op straat. Zelfs lelijke keffertjes keken we met weemoedige blik na. We spraken soms eigenaren van honden aan wanneer een hond ons aan Listo deed denken. Gewoon, om de kans te krijgen het surrogaat van Listo te mogen aaien.

En gelukkig kwam Listo het allerdichtste bij toen we voor een bakkie koffie bij Suzan langs gingen. Daar was namelijk Max, Listo’s best vriend. In Max zagen we Max én Listo en aaiden we niet alleen Max maar ook Listo een beetje.

Toen we weer weggingen, opperde Ellu het idee om elkaar weer te zien wanneer Listo bij Suzan & Werner zou komen logeren, eind februari. Mijn maag draaide zich om, mijn ogen vulden zich met tranen en later onderweg zaten we jankend in een bruin café. Om meer dan alleen het missen van Listo. Namelijk ook om het afbreken van de reis en het dakloos zijn. Het enige waar we toen vrolijk om waren, was dat het zo goed ging met mijn moeder. Vandaar waarschijnlijk dat er ruimte was voor ander verdriet.

Een week geleden meelde Suzan dat het eindelijk zover was. Dat Listo’s logeerpartij er aan kwam en dat aan ons de vraag was of we hem wilden gaan zien tijdens een wandeling in het bos. We zeiden meteen “ja” maar wel met een grote slag om de arm. En zo werd de afspraak gemaakt dat we zelfs nog een minuut van tevoren, de afspraak af zouden kunnen zeggen in het geval we het niet aan zouden durven.

Maar de gedachte aan ons hondje was een vrolijke gedachte. Een kostbare vrolijke gedachte nu er op dit moment niet zoveel vrolijke gedachten zijn. In mijn fantasie zag ik hem voor me: wij, die roepen “Listo, hier” en Listo die als in de film – in slow motion – op ons af komt rennen.

Helemaal zenuwachtig stonden we zondag te wachten bij het café in het Amsterdamse Bos. We hadden Werner & Suzan al gezien en zij ons, terwijl ze een parkeerplekje zochten. Mooi, ze wisten dus precies waar we stonden. Ze stapten uit de auto en met twee mooie hondjes kwamen ze dichterbij maar bleven ze op afstand. De hondjes moesten gaan zitten, de riem werd afgedaan en op dat moment riepen Ellu & ik tegelijkertijd “Listo, hier”. Hij leek ons niet te horen en verdween regelrecht richting ingang van het café………………………. :-)) De tweede keer was het wél raak. Hij spitste zijn oren, zag ons en kwam – niet in slow motion maar full speed – op ons af rennen.

Het weerzien met onze knul, de wandeling & gezelligheid met Suzan & Werner, terwijl onze jongens lekker aan het spelen waren, koffie met appelgebak/wijn & bitterballen daarna met die grote mooie honden liggend onder de tafel; het was een heerlijkheid. We genieten er nog steeds van na…..

Max & Listo in het Amsterdams Bos

Een dikke maand na terugkomst uit Azië en twee weken na het overlijden van mijn moeder is onze tandem, Lien Masjien, eindelijk terug uit Thailand. Ze is afgelopen donderdag in Utrecht aan onze deur afgeleverd. We konden niet zelf de honneurs waarnemen; we wonen immers nog niet in ons eigen huis maar gelukkig was de dochter van onze huurder er.

Gisteren zijn we haar gaan ophalen en hebben we haar geïnspecteerd op mogelijke schade. Ze was erg goed ingepakt en onze eigen verpakking zat nog onder haar tweede jasje waardoor alles wat op/aan onze fiets hoort te zitten er ook nog aan zat. Geen kromme wielen of verloren kettingen. Nu maar hopen dat ze rijdt.

Dat hoop ik met Ellu snel weer te doen: een stukje rijden op onze fiets met betere (warmere) temperaturen. Om de zinnen te verzetten, om gezond bezig te zijn maar vooral om even niet te voelen dat ik mijn mama zo mis.