De ontdekking van ……

Sinds zaterdag hebben we niet één maar twee honden in huis. Nou ja, HONDEN is letterlijk een te groot woord ervoor. Laten we het maar houden bij HOND+kwart. Dat komt meer in de buurt. Ze is namelijk klein. Zo klein dat we haar bench het bakkie noemen en ik aan Ellu per ongeluk vroeg of de poes al geplast had. Niet zo gek hoor, die vergissing want qua maat komt ze behoorlijk overeen met haar aartsvijand.

Ze heet trouwens Umbra en is het hondje van de pleegbaasjes van Listo. De pup die ze aangeschaft hebben nadat wij Listo weer mee naar huis hebben genomen. Onze koosnaampjes voor Umbra zijn woorden die passen bij een hondje van dat formaat: hummel, grut, meisje, Umbrita. Ja, ze is echt kleiner dan klein. En dat valt natuurlijk nog meer op naast grote vriend Listo.

Samen gaat het heel goed. Listo laat alles met zich doen. Dat betekent dat de kleine pup in zijn lippen en oren hangt. Dat ze in zijn neus bijt en dat ze tegen hem opspringt en over hem heen loopt. Hij laat het allemaal gebeuren. Heel lief om te zien. Hoewel hij haar soms ook zat is en dan krijgt ze van hem een zetje. Daar is hij dan ook weer voorzichtig in want zou hij het op normale kracht doen dan zou ze door de kamer schieten.

Maar Umbra mag dan grut in huis zijn; ze doet niet onder voor Listo. Zelfs met Max erbij staat ze haar mannetje. En met z’n drieën op een rijtje zien ze er heel schattig uit. De maat hond Listo past meer bij ons maar zo’n kleintje kan ook enorm vertederen. Zeker wanneer ze bij haar stiefbroer Listo ligt!

Lekker slapen

Gisteren is Listo onder het mes geweest. Weer onder het mest geweest want dit is nu al de derde keer. Voor mij is het de eerste keer dat ik het mee maak want toen Listo zijn eerste operatie kreeg, was ik in Buenos Aires. Ten tijden van zijn tweede operatie waren Ellu & ik in Cambodje. Listo was toen bij zijn pleeggezin, de familie Tenback.

De update naar 1.0 was noodzakelijk omdat hij om mee te mogen met de uitlaatservice gecastreerd moest worden. Een operatie aan zijn piemeltje; dat gun je geen enkele man, ookal is het in dit geval een mannetjeshond. Maar ja, het moest want we gunden hem ook dat hij lekker veel en met vriendjes in het bos kon struinen.

De update van Listo 2.o was een spannende. Terwijl wij aan het fietsen waren in Cambodja hoorden we dat hij misschien een melanoom zou hebben. En ja, helaas betrof het weer zijn piemeltje. Van veraf volgden we het vol spanning maar gelukkig het allemaal goed af: operatie geslaagd en geen melanoom.

Een paar weken geleden echter zat er weer op dezelfde plek een zelfde soort pukkeltje. Een eerste bezoek aan de dierenarts had als uitslag dat we het even moesten aankijken. Pas als het na 2 weken niet weg zou zijn, moesten we weer terug komen. Jammer genoeg ging het niet weg en was het verstandig om het operatief te laten verwijderen.

Na gisteren hebben wij dus Listo 3.0 in huis rondlopen die ondanks zijn operatie in goede doen is en redelijk actief. Hij moet een paar dagen rustig aan doen, krijgt een antibioticumkuur en mag niet aan zijn gekke kaalgeschoren piemel likken. Op de momenten dat hij alleen is, komt de kap om zijn hoofd goed uit. Met die kap ziet hij er uit als een space dog. Het is heel aandoenlijk. We lachen ons suf om ‘m.

Ondertussen is de pukkel op weg voor pathologisch onderzoek. Voor de zekerheid. Om te kijken of de uitslag weer hetzelfde zal uitwijzen namelijk dat het niets meer dan een furunkel is, die steeds terugkomt. We hopen het. Dat het gaat om een piemel met persisterende pukkel in perpetuum.

Listo 3.0

Tijdens de dienst van mijn moeder schets ik het beeld van haar in haar stoel. Deze foto is een dag of 10 voordat ze overleed genomen:

Gatsie! Een hele ochtend bezig geweest met bank, hypotheek en verzekeringen. Niet één van mijn favoriete bezigheden omdat 1. ik er totaal geen interesse in heb 2. er een hoop niet van snap en 3. ik me vreselijk  irriteer aan het feit dat alle  instellingen die betrokken zijn bij dit soort onderwerpen alleen maar uit lijken te zijn op mijn geld.

Zo blijkt dat we maar liefst 3 woekerpolissen hebben. Heel naïef dachten Ellu & ik toen de eerste berichten over dit soort polissen in het nieuws kwam, dat wij ECHT geen woekerpolissen zouden hebben. Omdat we ons zorgvuldig hebben laten voorlichten door een assurantietussenpersoon die we volledig vertrouwden. Ja, ik weet het en ik heb het zelf ook al gezegd: “naïef”! Het zal me niets verbazen als we ook nog een woekerpensioen ergens bij zo’n instelling hebben lopen.

Nu weet ik dat we niet de enigen zijn met woekerpolissen. Het lijkt wel of heel Nederland er is ingeluisd. Zelfs mensen die wij scharen onder financiële experts, zijn de dupe geworden van de ondoorzichtigheid en geldbelustheid van de financiële branche. Dat doet ons dan toch wel een beetje goed. Zijn we in ieder geval niet oliedom.

Omdat het vertrouwen kwijt was, dachten we dat het in ieder geval handig zou zijn om ons door iemand die we kennen te laten informeren over ons gehele financiële pakket. Dat gesprek was heel nuttig, bracht rust en leverde een aantal actiepunten op. Actiepunten om bepaalde zaken aan te passen die onnodig zijn. Zoals een pandrecht op een overlijdensrisicoverzekering die nooit nodig is geweest (behalve waarschijnlijk voor het vullen van de zak van de assurantietussenpersoon). Maar wat blijkt na het verzoek aan de hypotheekverstrekker om dit pandrecht op te heffen; dat kan niet.  De rest van het antwoord geeft uitleg maar helaas, nitwit die ik ben, begrijp ik er weer eens geen hol van. Tja, het wordt tijd om maar eens op de site te gaan kijken van financiële analfabeten.

…. en die kan ik niet vinden 🙁

Bij ons in de buurt staat een huis te koop. Dat is op zich niet zo bijzonder. Ook niet dat het al een tijd te koop staat. Wat wel bijzonder is, is dat er geen mens in dat huis te bekennen is terwijl het volledig gemeubileerd is. Nu zou dat nog de reden kunnen hebben dat het wellicht beter verkoopt wanneer het aangekleed is, maar om nou zelfs wijnflessen te laten staan (zonde). Eerst dacht ik nog dat ik de bewoners niet zag omdat ik op bepaalde tijdstippen langs ga. Maar dat maakt niet uit: op welke momenten ik ook langs dat huis kom, er is geen speur van de inwoners te bekennen.

Dus vraag ik me af, steeds wanneer ik er langs loop, wat het verhaal is. Gaat het hier om een huis van een gescheiden stel, die allebei niet meer in het huis konden wonen vanwege de herinneringen? Of is het een nog triester verhaal van een leeg huis van mensen die er de ene dag nog wel waren en de andere dag niet meer? Van mensen die zijn omgekomen. Gezien de aankleding: van jonge mensen die zijn omgekomen?

Waarom het me zo bezig houdt, weet ik niet. En het zal ook wel weer overgaan (als het huis verkocht is). En ik hoop dat wanneer ik te weten kom wat het verhaal achter het huis is dat het een hele simpele zal zijn. Dat ze de staatsloterij hebben gewonnen ofzo. En dat ze het zich daardoor kunnen veroorloven om het huis aan te houden met volledige inboedel erin.