De ontdekking van ……

Op de meest onverwachte momenten denk ik aan mijn moeder, die nu bijna 7 maanden geleden overleden is. Vandaag werd ik overvallen door gedachten aan haar op de sportschool. Terwijl ik bezig was op een apparaat waarmee je je benen traint, zag ik haar in één keer voor me. Liggend in haar bed op haar laatste avond als levende moeder.

Het maakte me verdrietig maar tegelijkertijd zie ik hoe mooi deze avond eigenlijk is geweest.Zij, mijn MOEDER van 86 jaar oud die op haar laatste avond de hand van haar jongste dochter van 43 jaar vasthoud. Het is een beetje een zweterige hand maar ik hou ‘m met liefde vast. Met de liefde die ik altijd voor mijn moeder heb gevoeld.We praten met elkaar, ook nog over ditjes en datjes terwijl af en toe haar ogen even dicht vallen. Ze was zo mooi, zeg ik later in de auto nog tegen Elllen. Niet wetende dat de dood nog maar een paar uur van haar vandaan is. Ze is ook nog helder en is zelfs nog uit bed geweest om even te plassen. Op de po-stoel, dat wel.

Terwijl ik haar daar mee help, bezie ik haar oude rimpelige lijf. Mijn moeder, die zo klein en kwetsbaar is, heeft ondersteuning nodig om de stap van haar bed naar de po-stoel ernaast te maken. Ik bied het haar, net als de banaan die ze nog eet vlak voordat wij weg gaan. Dan kus ik haar welterusten. Op haar mond zoals wij vaak bij elkaar deden. Dan laat ik, het jongste kind haar oude moeder los. En kan ik alleen maar hopen dat ze heeft gevoeld dat ze in liefde kon gaan.

Ontwikkelingen gaan snel. Al een tijdje heb ik een twitter-, facebook en linkedIn account. Sinds kort ben ik ook bezig met fouresquare. Het zijn allemaal toepassingen die ik gebruik omdat ik als webdesigner moet weten wat er aan nieuwigheidjes speelt. Maar natuurlijk gebruik ik het ook omdat ik het gewoon leuk vind!

Met een programma waarmee ik bijna al mijn sociale media accounts tegelijk kan beheren, wordt het helemaal makkelijk voor me gemaakt. Dus Twitter ik er lekker op los, worden berichtjes meteen ook op Facebook geplaatst en werk ik LinkedIn bij als ik iets te melden heb dat meer een zakelijk karakter heeft.

Dit gaat wel ten kosten van mijn blog. Daar zie je me niet meer zo vaak. Uit de lucht gaat ie nog zeker niet want voor je het weet, zijn Ellen en ik weer op reis. En dan heeft een blog toch echt mijn voorkeur boven een tweetje. Of ……..

…. een blik op onze jongens in een geweldige sfeer.

Nog maar een paar dagen te gaan en dan spelen we (jaja, WE) de finale. De finale van het WK-voetbal 2010.

Bij iedereen die het heeft meegemaakt, roept het herinneringen op aan de verloren finales tegen Duitsland en Argentinië. Hoewel ik nog wel weet dat ik de finale tegen Duitsland heb gezien, kan ik me die niet meer zo goed herinneren. Het schot – in de laatste minuut – tegen de paal van Robbie Rensenbrink in de finale tegen Argentinie echter wel. Wat een spanning. En dat op twaalf jarige leeftijd.

Het is niet zo gek want ik ben er mee opgegroeid. We keken met de hele familie naar deze wedstrijden. Beelden van een volle woonkamer van één mijn zussen flitsen voorbij.

Ook andere beelden, en gedachten flitsen door mijn hoofd. Over mijn moeder, die er ook intens van zou hebben genoten. Van mijn moeder die mist dat Nederland voor de derde keer in de finale staat. En strak als we wereldkampioen zijn, kan dat er in dit rijtje bij.

Is het vreemd dat gedachten aan mijn moeder verbonden zijn aan dit WK? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik niet de enige in mijn familie ben die de verbinding maakt. Blijkbaar hoort voor ons onze moeder er gewoon bij. En is het een teken van ons verdriet dat we haar nog zo graag en vooral bij het dit grote succes erbij hadden willen hebben.

Eindelijk is het weer eens zover. Tussen nu en een half uur zullen bij ons aan tafel enkele vrienden aanschuiven om te gaan Risken. Ellen met haar zwarte legers zal wel weer Australië krijgen (en winnen). Roeland zal er altijd helemaal voor gaan en vervolgens verpletterd worden. Gerrit wil een luchtaanval doen (terwijl we daar in ONS spel niet aan doen) en ik ………. ga mijn strategie & tactiek natuurlijk niet prijsgeven.

Het gaat er wat minder ruig aan toe in vergelijking met onze vroege (jonge) jaren. Nu eten we eerst gezamenlijk, kletsen bij en starten rond een uur of 9 met het spel. Eén spel waar we er vroeger nog wel meerderen deden.

Maar ach, vroeger was er van alles meer en deden we alles langer. Veel chips en drank tot in de vroege ochtenduren. Nu eindigen we rond een uur of 1. Of het spel nou af is of niet. En gaan we vriendschappelijk weer uit elkaar. Klaar om elkaar een volgende keer weer in de pan te hakken.