De ontdekking van ……

Dit had ik niet verwacht. Ik heb het niet over de enorme hoeveelheid sneeuw die er ligt. Nee, ik heb het over hoe ontzettend leuk ik het vind.

Als enorme winterhater (Ok, een beetje overdreven gesteld) geniet ik van de mooie plaatjes. Ik geniet er zelfs zó ontzettend van dat ik vanochtend geheel op eigen initiatief richting mijn lief & hond in het park ben gegaan om in de sneeuw te spelen. Ja, om in de sneeuw te spelen! En ik had het niet eens koud.

Ondertussen heeft Ellu de laag sneeuw opgemeten, die op onze buitentafel ligt. De laag is maar liefst 15 centimeter dik. Het is waarlijk een winter wonderland.

15 cm dikke laag

Met een 10-daagse Vipassana cursus vlak voor ons vertrek, rest ons niet heel veel tijd meer om de reis voor te bereiden. Natuurlijk scheelt het dat we ons niet hoeven bezig te houden met allerlei regeldingen zoals het verhuur van ons huis, het opzeggen van abonnementen, het sturen van tijdelijke adreswijzigingen naar instanties en ga zo maar door. Dat scheelt bergen met tijd. Waar we vooral bezig mee zijn, is onze uitrusting en onze fiets, Lien Masjien.

De materiaallijst is al weer een paar keer bijgewerkt en we zijn zo’n beetje toe aan de laatste versie. Nog maar enkele items zijn rood gemarkeerd. En dat betekent – je begrijpt het waarschijnlijk al – dat er nog actie ondernomen moet worden. Bijvoorbeeld dat we nog vuilniszakken nodig hebben voor in onze fietstassen. Die dus niet waterdicht zijn maar wel al jarenlang met ons meegaan omdat het zulke geweldige fietstassen zijn. Een andere actie is dat we nog even naar de Action toe moeten om kleine waxinelampjes te kopen die op een knoopbatterij werken. Veel handiger, maar vooral veiliger dan kaarsen.

Ook hebben we – op de valreep – de fiets nog getest. Om er achter te komen dat het bevestigingsysteem van de tassen nog wat aanpassingen nodig heeft. Beter dat we daar nu achter komen dan op het vliegveld in Melbourne op het moment dat we heel moe zijn en heel graag heel snel op onze matjes in onze tent willen liggen.

Het tassenissue is inmiddels opgelost, de fiets fietst, erg belangrijk. En wij hebben weer geproefd aan wat fietsen ons oplevert: de fysieke inspanning, het genieten van het samenzijn, het rozige gevoel er na maar vooral het gevoel van vrijheid! Australia, here we come……

Inmiddels ben ik al weer anderhalve week terug uit India. Omdat ik mijn USB-kabel vergeten was en de computer bij mijn zus geen kaartlezer heeft, kon ik daar niets uploaden. Natuurlijk had ik wel een berichtje kunnen schrijven, maar dat kwam er maar niet van. Te druk met gezelligheid!

En met het twitteren van die gezelligheid. Korte berichtjes zijn zo het Internet ingegooid. Er was gezelligheid met naar de club gaan, Ekadaksha Learning Center bezoeken, een voorstelling bekijken, (uit) eten en er gewoon zijn. Avontuur was deze keer niet echt onderdeel van de trip.

Nou ja, met uitzondering van mijn fietsritje naar Spencer Plaza. Hoe je het ook wendt of keert: deelname aan het verkeer in India is altijd een avontuur. Een kleine impressie op een redelijk rustige straat:

Het is niet voor het eerst dat ik alleen reis. De eerste keer alleen is zelfs al 23 jaar geleden toen ik mijn net verworven verkering, Ellu, ging opzoeken in New York. Ook naar Buenos Aires ging ik in mijn uppie. Dat was een lange reis en een lange tijd dat we elkaar niet zouden zien. Wat maakt dan dat ik me nu zo onrustig voel?

De reis heeft een reden. Ik ga naar Marijanne omdat ik haar zo graag wil zien nu mijn moeder overleden is. Het is dus eigenlijk een vakantie waar verdriet om de hoek zal komen kijken. Een vakantie met een rouwrandje.

En dat geeft niet. Ik kijk er zelfs naar uit. Want door naar Marijanne te gaan, ga ik ook een beetje naar mijn moeder. Fijn toch!

Het is al weer een paar dagen geleden maar echt vergeten ben ik het nog niet: de verbale agressie van een medetreinreiziger en de totale onbeschaamdheid die daarmee gepaard ging.

Meer lezen »