Van Mercedes naar Gualguaychú
We fietsen weer. Nadat we gisteren toch nog maar een extra dag in Mercedes zijn gebleven, gewoon voor de zekerheid, kon Mien vanochtend weer van stal worden gehaald. En wat voelde dat goed. Het fietsen dan want Mien zelf had weer een probleempje met teveel ruimte in de voorvork. Tijdens het fietsen viel daar toch niet zo veel aan te doen, dus op naar Gualguaychú. En daarmee ook op naar Argentinië. Altijd spannend om een grens over te gaan.
Spannend was het ook deze keer. Niet vanwege de formaliteiten of niet vanwege autoritaire mannetjes die hun macht wel eens willen uitoefenen over twee kleine lieve meisjes. Niets van dat alles. We waren binnen een poep en een scheet door de douane heen. Het was spannend omdat we een lift over de grens nodig hadden. Verboden om met de fiets de brug naar Argentinië over te gaan. De enige grensovergang waar dat verboden is!
Gelukkig kregen we weer alle hulp van de wereld. De douanebeambten keken voor ons uit naar een mogelijke lift. Wij konden zorgeloos buiten wachten. Met na een half uurtje iets lekkers toegestopt van de douanemeneer. Na een dik uur was het zover. Mien werd door de heren in een lege vrachtwagen geladen. Wij konden er ook nog bij. En daar gingen we op weg. Ze laten ons het zeker voelen: Welkom in Argentinië.
