Uit de dip!
Wat hadden we het moeilijk in Chos Malal. Het was een enorme levensechte dip met balen en logischerwijze vervolgens heimweegevoelens. Vooral ik had er last van met als aanwijsbare redenen dat ik in meeltjes teveel stem heb gegeven aan de thuisgedachten die Ellu en ik steeds vaker krijgen, de onderschatting van de 90 kilometer naar Chos Malal, de vrees voor de enorm verre fietsdag naar Las Lajas en oncontroleerbare emoties door de maandelijkse hormonenparade. Bij het opstaan leek de dip zich te continuëren: mijn dure horloge, gekocht in Key West, viel toen ik het alarm uit wilde zetten met zijn glazen plaatje op de betegelde grond: kapot! “Zullen we maar een dag hier blijven?” zei Ellu nog! Maar we zijn niet voor één gat (Chos Malal) te vangen. Alle moed werd verzameld en zó stapten we nog net voordat het licht werd op de fiets voor de 160 kilometer naar Las Lajas. Wat waren we blij dat het klimmen en dalen mooi gedoceerd kwam, wat waren we blij met het windje, al hoewel nog niet op sterkte, dat schuin vanachter kwam en wat waren we tevreden toen we er om half twee al 120 kilometer op hadden zitten. De laatste 40 kilometer was het nog zwoegen geblazen. De wind was zó krachtig dat we zelfs met afdalen gemiddeld 12 kilometer per uur haalden. Om het over al het stijgen maar niet te hebben. Bijna zat Ellu er even helemaal doorheen, stond ze op het punt te gaan huilen maar op karakter (al zeg ik het zelf) stampten we onszelf door deze 40 kilometer heen. Geconcentreerd, de benen rond blijven draaien en alleen maar gaan totdat we Las Lajas binnen rolden. Las Lajas is niet veel bijzonders en het apartement ook niet. Maar wij hebben het hier heerlijk. Een dip, waar heb je het eigenlijk over?
