Salta Mortale
We zijn er. In Salta zo´n 300 km ten zuiden van de Boliviaanse grens. Salta ligt op ongeveer 1200 meter hoogte, in een kom omgeven door heuvels (bergen). We zijn doodop. Niet van de reis van 24 uur inclusief Mien in- en uitpakken maar van een ruwe onderbreking van onze nachtrust……….
Alles liep op rolletjes. In Posadas ging Mien met wat smeergeld er als eerste in. Nog niet veel passagiers dus met weinig andere bagage bovenop haar gestapeld. In Resistencia moesten we van bus wisselen. Dat zou de bus zijn die ons naar Salta zou brengen. Ook dat ging goed door ook hier vrienden (als je rijk bent, heb je vrienden…) te worden met de malatero (bagagesjouwer). Er ging wel bagage bovenop Mien maar de malatero leek rekening te houden met het verzoek van Ellu om er niet al te zware bagage op te zetten.
Maar we zaten comfortabel in de bus. En Mien ook (wat minder comfortabel). Op een gegeven moment hadden we zelfs 2 stoelen elk. De uren vlogen voorbij omdat we het merendeel van de tijd geslapen hebben. Ineens om half 4 gingen alle lichten aan en werden we uit de bus gestuurd. We moesten naar een andere bus. De reden was niet helemaal duidelijk maar het lijkt erop dat er iets met de remmen was. Helemaal verward want nog in slaap gingen Ellu en ik meteen de bus uit. Ellu om ervoor te zorgen dat Mien in de andere bus zou kunnen. Ik om het proces bij de kapotte bus in de gaten te houden.
Bij de andere bus, die al half vol zat met passagiers én dus ook met hun bagage, legde Ellu het weer aan met de malatero. Hij hield ruimte vrij voor Mien maar ondertussen kwam ook alle bagage uit de kapotte bus eraan. Grote zware tassen, die bovenop Mien hadden gestaan! ARGH! En die werden gerust ingeladen in de nieuwe bus. Niet gek dus dat de chauffeur op een gegeven moment zei dat Mien niet meekon! Rustig en vriendelijk, althans ik hoop dat dat ook zo overkwam, legde ik hem uit dat we onze fiets toch echt nodig hebben. Dat het onze manier van transport was. Eerste drempel overkomen: Mien mocht mee.
Sjouwend met Mien kwamen we bij de andere bus. Daar was nog een plek vrij (min of meer) maar met geen mogelijkheid zou Mien de draai kunnen maken. Wat toen gebeurde? We leken terecht te zijn gekomen in een horrorfilm “Dark nights for Mien Masjien”. Hoewel het duidelijk was dat Mien er niet bij kon zonder de bagage te reorganiseren, probeerden de heren haar er hoe dan ook in te persen, in te trekken of er in te duwen. Wat we ook zeiden; ze luisterden niet. Op een gegeven moment werd het Ellu even te veel. Ze voelde zich zo ontzettend machteloos. Toen ook ik nog eens herhaalde dat een grote rooie tas in de weg zat en Ellu aan de tas aan het rukken was, hielpen ze mee om dit obstakel weg te krijgen. Maar de horrorfilm was nog niet over want na dit obstakel waren er nog een paar te gaan. Aan alle kanten knalden zij met Mien tegen stangen aan. We vreesden voor haar gezondheid. Toen we ook zelf maar weer het initiatief namen (ondertussen hadden we Mien ook nog vast om erger te voorkomen) om de andere obstakels weg te nemen, paste ze er eindelijk in.
In Salta aangekomen, bleek gelukkig dat Mien het nog doet. Haar frame heeft een aantal behoorlijke schrammen opgelopen maar haar vitale organen werken allemaal nog. Dit keer is het dus “goed” gegaan maar dat geeft geen garantie voor een volgende keer. We denken erover om onszelf en Mien dit niet nog een keer aan te doen!
Trouwens, er zijn weer nieuwe foto´s. Dit keer van onze rit van Colonia in Uruguay naar de Iguazú watervallen. Wanneer je ze later nog een keer wilt zien, dan kun je de link rechts in het menu gebruiken!
