Ode aan twee meiden
Vanochtend, op weg naar El Calafate, rijden we door het vertrouwde open landschap in Argentinië met aan onze linkerkant het Andesgebergte. De wind beukt tegen de auto aan én het is, zelfs in de auto, koud. Dan op het onverharde 60 kilometerlange stuk zien we ineens twee fietsers lopen. Met een doos vol lekkers achterin, we kunnen het met de auto makkelijk meenemen, besluiten we om de buit te delen. We reiken de twee meiden een zak Argentijnse M&M;´s aan. Ze zijn er blij mee en we raken aan de praat.
In de luwte van de auto zitten we met z´n 4-en op de grond. Ze vertellen dat de wind te erg is om te fietsen en dat er niets anders op zit dan de fiets te duwen. Ze hopen op een lift maar op dit stuk rijden niet veel auto´s. De meeste auto´s zijn van toeristen, terwijl zij een lift nodig hebben van iemand met een pickup of nog groter. De enige pickup die ze gezien hebben, was leeg en groot genoeg maar de berijders wilden ze niet meenemen. Dan baal je echt hoor!
We praten over de plannen. Ze willen naar Ushuaia, met of op de fiets. Torres del Paine laten ze waarschijnlijk liggen. Ze zijn moe. Moe van alles. Ook gaan ze, net als wij, richting het einde van hun reis. Ellu en ik herkennen hun ervaringen. Maar hoe gek het misschien ook klinkt ze zijn ook nog niet zover dat ze á la minuut naar huis willen. Ook dat herkennen wij.
Zo praten we even door. Dan bedenk ik me ineens dat er één ding is wat elke fietser een lekkere energiestoot geeft. Als hongerige wolven gaan ze de het te lijf. Niet alleen zij, maar ook wij hebben in tijden niet zo genoten van …………een pot Nutella!
