Hoog en droog in San Telmo
Na een lange reis ben ik aangekomen in Buenos Aires. Op Heathrow heb ik me nog wel afgevraagd waarom ik dit in godsnaam doe. Zelfs is er een vluchtige gedachte geweest om het eerste vliegtuig terug naar huis te nemen. Terug naar mijn lieve vrouw en mijn schattige dondersteen van een hond. Terug vooral naar mijn zekerheden, naar wat ik weet en naar wat ik ken. Maar wil ik leren om op eigen benen te staan, wil ik juist ervaren hoe het is om mijn zekerheden tijdelijk los te laten, dan was de enige goede richting die van het vliegtuig naar Buenos Aires, Argentinië.
Na de douane toen ik Ellu weg zag lopen, stevig vastgehouden door Jits, stroomden de tranen over mijn wangen. Met schokken kwamen mijn snikken eruit. Met moeite is het me gelukt om de tranenstroom te stoppen. Het praktische van het volgen van de borden naar gate D8 en mijn zoektocht naar een boekenwinkel voor wat blaadjes in het vliegtuig brachten me weer tot bedaren. Maar het onwezenlijke gevoel heeft me, zelfs nu ik hier in Buenos Aires ben, tot nu toe nog niet verlaten.
Gelukkig verschijnt er ook vaak genoeg een glimlach op mijn gezicht. Bijvoorbeeld toen ik de straat van mijn apartement in reed en zag dat er een heladerie (ijswinkel) op de hoek zit, een kleine supermarkt tegenover me is en een café met terras even verder te vinden is. Ook heb ik een lavanderia (wasserij) aan de overkant en is de fitness twee blokken lopen. Alles wat ik nodig heb, zit in de buurt!
Inmiddels heb ik Ellu al weer gesproken en dat was fijn. Vanaf nu gaan we elkaar vooral alleen in het weekend bellen. Dus mag ik overmorgen weer. Op dit moment nog een fijn idee dat ik haar snel weer spreek. Want ik voel me raar. Leuk raar, dat wel! Zo eerst maar eens gaan slapen. En dan zal ik wel zien wat morgen brengt.
