Een (in)drukke dag
Wat ik nog recht moet zetten, is dat ik niet vandaag ben begonnen met mijn werk. Pas volgende week na de Pasen begin ik met lesgeven. Deze week kan ik dus mooi al wat lessen voorbereiden. En om weer een beetje een ritme te krijgen, ben ik vanaf vandaag weer begonnen met een vast schema waarin ook studeren een plek heeft. Zo heb ik vanochtend eerst 2 uur gestudeerd (klinische psychologie) en daarna heb ik gesport. Na de lunch heb ik 2 uur uitgetrokken om een les voor te bereiden. Ook dat is me gelukt, wat ik trouwens best knap vind van mezelf omdat ik nog niet weet wat de studenten precies willen leren. Mijn lesvoorbereiding is nu gebaseerd op de minimale informatie die ik vorige week van Hernán heb gehad. Hopelijk hoef ik alleen maar kleine aanpassingen te doen en anders is dit alvast een mooie vingeroefening.
Eigenlijk was al het werk dat ik heb verricht niet eens wat het een drukke dag maakte. De drukte zat hem meer in mijn fietstocht naar en van de sportschool. Wat een hectiek en wat een lawaai. Zelfs met de fiets kwam ik er af en toe niet door. Dit vooral omdat ál die bussen in de veel te smalle straatjes de boel flink blokkeren. En zij zijn het grootst dus iedereen laat het ook gebeuren. Het recht van de sterkste in praktijk. Zwetend kwam ik al aan bij de sportschool en toen ik eenmaal weer thuis was, had het zweet zich verder vermengd met alle viezigheid die in de lucht zit. Even naar de sportschool gaan, is er hier niet bij maar je krijgt wel waar voor je geld 🙂
Ook mijn tweede actie droeg bij aan de drukte van de dag. Omdat mijn terras op maandag gesloten is (zielig hè?), ben ik pas na het les voorbereiden de straat op gegaan. Het doel was om geld op te nemen voor mijn nieuwe appartement. Ook dat was weer een hele belevenis want de eerste twee ATM’s die ik bezocht, werkten allebei niet. Ook de derde leek het even niet te doen: de man voor me vertelde me dat ze tussen 3 en 4 de automaten bijvullen, en het was half 4! Gelukkig kreeg de man bij zijn 3e poging geld dus was ik ook verzekerd van mijn centen. Ondertussen was mijn t-shirt nat van het zweet en had ik reeds half San Telmo doorgelopen.
Het laatste wat indruk op me maakte was het hoopje rotzooi dat onder een muur van bloedrode posters lag. Pas toen ik goed keek, kon ik er een man in onderscheiden. Hoewel ik steeds de lof zing op Buenos Aires hoort ook dit bij de stad. Sinds de crisis in Argentinië zijn er vele mensen in armoede geraakt. Deze man is er waarschijnlijk één van.
