Zijn we nou helemaal gek geworden
Vandaag hebben we afscheid genomen van Mien Masjien, onze mooie oranje Vittorio tandem. Ongeveer 10 jaar geleden hebben we haar aangeschaft. Ze was ons trouwkado. Een trouwkado dat ons immens plezier heeft gegeven. Het was even slikken dat dit onze laatste rit op Mien was, maar gelukkig heeft ze een enorm goede bestemming gekregen. Als het goed is, gaat Mien nog vele ritjes tegemoet.
Afscheidsrit Mien Masjien
Vanochtend stapten we op in Utrecht om een laatste keer met Mien over de Hollandse wegen te zoeven. En het voelde weer goed. Ze zit ons als gegoten. Dat Mien er nog steeds goed uitziet, bleek maar weer op een terrasje in Maarssen: “wat een mooie fiets” werd er gezegd. Het zijn complimenten die we heel vaak hebben gekregen. Want ookal zijn we blij met onze nieuwe Lien Masjien, Mien is gewoon stukken mooier en eleganter. Ze maken mooie fietsen bij Vittorio!
In Amsterdam aangekomen, ging er eerst nog een broodje in bij een lunchcafé met traditioneel Mien voor het raam, in het zicht. Daarna was het zover en brachten we Mien naar de Jellinek Mentrum polikliniek, een centrum voor psychiatrische patiënten. Daar werden we vriendelijk en met bosje bloemen ontvangen door Jules, een psychiater die het hele plan om Mien daar in te zetten, bedacht heeft.
Mien zal worden ingezet om cliënten te vervoeren naar het ziekenhuis, om ze op te halen thuis om ervoor te zorgen dat ze op het spreekuur komen en de staf zelf gaat Mien misschien gebruiken om huisbezoeken af te leggen. Een betere bestemming kunnen we ons niet bedenken. En zo gaat onze trouwe ouwe Mien nog een aantal mooie jaren tegemoet.
