Bloed, zweet & tranen
Eindelijk zijn we er dan: Austin! Gisteren zijn we een soort van vast komen te zitten in Bastrop vanwege het slechte weer (thunderstorm en tornado waarschuwingen). Vandaag de rest gefietst. Achteraf een geluk bij een ongeluk want anders was het gisteren wel een hele, hele lange dag geworden. Niet alleen wat betreft de kilometers, maar ook als het gaat om de rest. Het was nu al een lange dag! Wat een ellende is het toch om een grote stad in te fietsen. We waren binnen een poep en een scheet aan de rand, maar hoe verder we in het web dat Austin heet, geraakte hoe lastiger het werd. Aan de lijst van motels te zien, leek het alsof we er mee om de oren geslagen zouden worden, maar natuurlijk was dat niet het geval. We hebben al heel wat van Austin gezien. Nou ja, eigenlijk veel van hetzelfde omdat we steeds maar in rondjes hebben gereden. Gelukkig is er hier een Starbucks. Dat maakte al veel goed, want anders was het inderdaad bloed, zweet en tranen geweest. Nu is het bij zweet gebleven. Maar ik moet eerlijk zijn: de tranen zaten heel dicht bij!
