Comfortabel in Comfort
We zijn de heuvels ingegaan en dat is te merken. Na gisteren nog een dag van over de honderd kilometer hebben we vandaag toch maar even gas terug genomen. De bovenbenen sputteren tegen en onze knieën doen zeer. Dus zijn we gestopt in Comfort. Laten we maar verstandig zijn, want het zwaardere werk komt immers nog. Het fietst trouwens wel erg prettig, zo rollend over al die heuvels. Een erg mooie omgeving. ‘God’s country’, zei laatst iemand tegen ons. Ook al ben ik niet gelovig; ik snap waar zijn opmerking vandaan komt! In de heuvels rijden, maakt het fietsen bij tijd en wijle ook erg spannend. Vooral als we een lange rechte weg afzoeven. 1 afdalinkje van vandaag was ons een beetje te spannend. Met remmen los stoven we over een smal bruggetje. Wat ik niet had gezien, was dat dit bruggetje vol lag met aarde. Bij de eerste aanraking met de brug stuiterden we al enigszins vooruit. Vervolgens reed ik volle vaart recht door, inderdaad, het hoogste bergje aarde. Ondertussen was door het stuiteren 1 van de voortassen losgeraakt. Gelukkig voelde ik geen paniek. Ik had Mien (en dus ook Ellu) stevig vast. Zonder kleerscheuren (of erger) haalden we het zelfs nog tot halverwege de steile heuvel omhoog. We hebben nog wel even trillend naast de fiets gestaan. En een geluk bij een ongeluk: Ellu kon terug om de foto te maken, die we hadden gemist, wanneer we niet al stuiterend de brug over waren gegaan.
