Van pestkust naar een beste kust
Geplaagd door wind, kou, verkeer en hoge verwachtingen in onze eerste dagen aan de westkust zijn we de mentale klim uit het dal van teleurstelling aangegaan. Het resultaat is er naar, want vol frisse zin zitten we elke morgen weer op de fiets. Niet meer zo vroeg als de eerste dagen, maar vroeg genoeg om te genieten van de stilte op de weg in de ochtend. Laat genoeg om met daglicht wakker te worden, waardoor deze psychologische barriere ook geslecht is.
Highway 1 hebben we inmiddels achter ons gelaten. Al dagen fietsen we af en aan op highway 101, een weg die alleen zo af en toe voor enkele kilometers geen vluchtstrook heeft. Dat zijn de momenten dat al onze concentratie en alertheid vereist is. De rest van de tijd kan onze aandacht gaan naar de mooie omgeving, de gesprekken met elkaar of met onszelf of de heerlijke cadans van het fietsen zelf.
Het is ‘s ochtends fris op de fiets, maar naarmate de dag vordert, wordt het weer steeds aangenamer om in te fietsen. Niet te warm en niet te heet. De wind is en blijft waarschijnlijk tegen, maar zonder het drukke verkeer is ook met de wind goed te dealen. Gewoon blijven trappen en dan komen we er vanzelf.
De verwachtingen zijn bijgesteld, de realiteit geaccepteerd. We staan weer met beide voeten op onze pedalen!
