Holland vs Argentinië
Het was even zo´n moment. Zo´n moment dat ik weet dat ik Hollandse ben. Niet een moment om persé trots op te zijn of om nationalistisch over te wezen, maar wel één die me weer goed duidelijk maakt waarom ik het prettig vind om in Nederland te wonen.
Mien was bij de fietsenmaker. Ze had een nieuw remkabeltje nodig én voor het gemak wilde ik ook dat ze achter nieuwe remblokjes zou krijgen. Dan hoefde ik dat laatste niet zelf te doen. Eergisteren lieten we Mien achter en zeiden dat we vandaag in de morgen haar op zouden komen halen. Daar stonden we om 9.10 uur. Een gesloten deur want de fietsenmaker ging niet om 8.30 uur open zoals ons verteld was maar pas om half 10. Op zich was dit geen punt. Dat kan gebeuren, een vergissing.
Om half 10 was er echter nog geen beweging. Zelfs een kwartier later leek er nog niets te gebeuren. Maar gelukkig blijven wij, 2 hollandse grote vrouwen, niet lang onopgemerkt dus de moeder van de fietsenmaker kwam ons vertellen dat hij stond te douchen. OK, prima, nog steeds niets aan de hand. We hebben immers de tijd.
Tien minuten later steekt de fietsenmaker zijn hoofd buiten de deur. Oh, zijn wij het? Hij had ons pas in de middag verwacht. Dus ja, dat betekent dat de fiets nog niet gemaakt is. Maar, zeggen we, je had gisteren toch de hele dag de tijd om onze fiets te maken en we hadden toch gezegd dat we haar op zouden halen in de ochtend? Nee, zegt hij, hij verwachtte ons echt pas in de middag maar wat hij wel kan doen, is de fiets nu meteen maken. Een snel klusje. Zo klaar.
Om 10 uur gaat de winkel open. Eerst moet er nog een auto uitgereden worden. En die moet ook ergens geparkeerd. Voordat de auto uit de winkel kan, lopen er eerst nog slierten schoolkinderen langs. Om kwart over 10 begint hij met repareren. Hij kletst er met ons op los terwijl hij ondertussen aan Mien werkt. Alles op zijn dooie gemak. Wanneer hij toe is aan de remblokjes, zegt hij dat zijn collega die nog even aan het halen is in de stad. Efficiënte Hollanders als wij zijn, denken wij natuurlijk dat ie dat gisteren ook had kunnen doen. Maar ja, hij is geen Hollander!
Om 11 uur is hij klaar. Het is een prima vent en hij heeft een goede klus gedaan. De irritatie naar hem toe is weg. We betalen hem en gaan richting hotel om mijn mams te bellen. Daar merk ik dat de irritatie nog niet helemaal weg is. Na vele vruchteloze pogingen om via de internationale telefoonkaart mijn moeder aan de lijn te krijgen, loop ik aan tegen mijn Hollands-zijn. Ik wilde even in de ochtend Mien ophalen, mijn mams bellen, dit klusje en dat klusje doen om daarna lui onderuit te zakken. Georganiseerd en planmatig!
Het was dus zo´n moment! Een moment om ook te beseffen hoe de hollandse cultuur me heeft gevormd en om te beseffen dat er ook een andere kant is. Want laten we eerlijk zijn: het gaat hier, in Argentinië wel allemaal heel gemakkelijk.
