Siësta
In Argentinië houdt men siësta. Dus ook hier in het Andesgebergte. Nu zijn de meeste bergdorpen buiten de siësta al niet echt een toonbeeld van levendigheid. Maar tijdens de siësta lijkt er daadwerkelijk niemand in zo’n dorp te wonen. Alles gaat dicht voor ondefinieerbare tijd. De straten zijn leeg. Zelfs de honden laten zich niet zien. Wij met zijn tweeën op straat voelt als een anomaliteit. Steeds trappen we er weer in en zoeken tegen beter weten in een kiosco waar we nog iets te eten of te drinken kunnen kopen. In de meeste gevallen (want soms, ja heel soms, is er toch nog ergens een klein winkeltje open) gaan we onverichte zaken terug naar ons hotel. Aan het einde van de middag begint onze zoektocht opnieuw naar winkels die open zijn. Want ook al is het vaak al 6 uur dat wil niet zeggen dat er dan al iets te kopen valt. Zelfs niet als je vantevoren hebt gevraagd wanneer ze weer open gaan. Want 6 uur wordt hier gerust half 7 en met een beetje pech 7 uur. We raken er maar niet aan gewend en staan dus regelmatig nog voor een gesloten deur. Maar wat wel ontzettend lekker is en zeker makkelijk wennen, is dat heerlijke middagdutje dat we elke dag ongestoord kunnen doen.
