De Andes uit
Daar keken we naar uit. Naar de Andes uit. Met een voortdurende westenwind en alleen maar dalen, kon het niet anders dan dat we een fietsparadijs tegemoet zouden gaan. Dus dachten we na een makkelijke eerste dag vanuit Bariloche dat de 140 kilometer naar de volgende plaats, Piedra del Alguila, ook een makkie zou zijn.
Viel dat ff tegen!
Reeds in de eerste 70 kilometer hadden we al heel wat gestegen. Ook kwam de wind niet uit het westen maar meer uit het Noorden waardoor we, al Noord-Oost gaand, hem steeds in de flank hadden. Nog fris genoeg hadden we er nog geen echte last van. Toen kwam de man met de hamer. Genadeloos sloeg hij toe op een klim die maar niet op leek te houden. Elke bocht dachten we er te zijn maar het ging maar door en door. Het werd zwaarder en zwaarder want ook de wind ging een steeds grotere rol spelen. Onze lijven stonden voortdurend op spanning om er voor te zorgen dat Mien op de weg bleef in plaats van dat we in de berm geblazen zouden worden. We gaan toch de Andes UIT, zeiden we tegen elkaar. Waar is de verwachte afdaling gebleven en de wind in de rug? Doodop kwamen we aan in Piedra del Alguila. We zijn deze dag het meest gestegen van de hele reis!
Maar de volgende dag was het dan eindelijk zover. En vandaag eigenlijk ook. In recordtempo zijn we met de wind in de rug en lekkere geleidelijk afdalingen een dag eerder dan gepland in Neuquén aangekomen. De omgeving mag nu dan een beetje saai zijn, we hebben er makkelijk fietsen voor teruggekregen. Geen slechte ruil toch!
