Valeriaantje
De dag van vertrek komt nu rap dichterbij. Steeds vaker voel ik de kriebels in mijn buik. Vooral ook omdat het steeds echter wordt. Niet alleen heb ik op de zaterdag na aankomst al een Spaanse les geboekt bij José, onze leraar tijdens de laatste reis; ook heb ik na het eerste weekend een sollicitatiegesprek staan.
Het sollicitatiegesprek heb ik gisteren in bad uitgebreid bij mezelf afgenomen: allerlei vragen passeerden de revue en ik kon ze allemaal in vloeiend Engels beantwoorden. Ik zou mezelf zeker aannemen dus dat geeft een goed gevoel.
De kriebels zijn er ook wanneer ik me realiseer dat Ellu en ik nog maar even samen zijn. Binnenkort zwaai ik haar niet meer aan de deur uit, wanneer ze in de auto stapt om te gaan werken. Al die vaste rituelen, het zal wel even wennen zijn om er los van te komen. Ook kijk ik af en toe naar ons hondje en dan zie ik zo’n bonkerige lieve lobbes liggen. Dan weet ik dat ik ook Listo enorm zal missen.
De kriebels zijn er en ze zijn goed te behappen. Een beetje spanning voor vertrek moet er zijn, toch? Maar wanneer het echt niet meer gaat dan schuw ik niet voor wat “zwaardere” middelen. Een Valeriaantje achter de hand; daar doe ik het wel mee!
