De dagen gaan voorbij
Morgen is het weer vrijdag en dan is het 6 weken geleden dat Jits overleden is. ZES WEKEN GELEDEN.
Onvoorstelbaar! De dagen gaan onmerkbaar voorbij. Ik leef, maar weet alleen op dit moment niet hoe te leven. Is dat de ironie van het sterven van iemand waar je van houdt?
Ik = ook moeheid. Het zou een formule kunnen zijn. Die trouwens niet compleet is en ook geen recht aan de waarheid doet. Mijn waarheid wel te verstaan. De moeheid is namelijk het resultaat van de energie die opgaat aan mijn boosheid op het stervensproces van Jits. Op de boosheid op Jits. Het schijnt er bij te horen, aldus Kübler-Ross. En als dat is wat het is dan zit ik maar mooi al in fase 2 van het rouwverwerkingsproces. Ben ik daar effe blij mee, maar niet heus!
